ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ..

Παντού ότι απελευθερώθηκε, αποδεσμεύτηκε από την έννοιά του, την ουσία του, την αναφορά του, την προέλευση  και το σκοπό του και εξακολουθεί να λειτουργεί, μόνο που η ιδέα του έχει προ πολλού εκλείψει.Τίποτε (ούτε κι αυτός ο θεός) δεν εξαφανίζεται πλέον από τέλος ή θάνατο, αλλά από πολλαπλασιασμό, κορεσμό κ' αύξουσα ακαθοριστία..

Μακριά από τα όρια της αγάπης προσδιορίζουμε την έννοια της, μα χάνουμε την αιτία που την δημιουργεί.Αυτό συμβαίνει ακριβώς γιατί απομακρυνθήκαμε.Βρίσκουμε την αίσθηση μα χάνουμε την όραση που κι αυτή αίσθηση είναι, κάπως αποδυναμωμένη χωρίς το αντικείμενό της.

Ζώντας την απόλυτη απελευθέρωση, γλυκοκοιτάζουμε τα δεσμά που αφήσαμε για να ζούμε ο ένας χωρίς τον άλλο.¨Ετσι περιδιαβαίνουμε στις μνήμες που κι αυτές έχουν γίνει πιο δυνατές από τις στιγμές που τις δημιούργησαν!
 Ο δρόμος της αγάπης μακρύς όπως είναι, διασπάται σε πρόσωπα πολλά που στο άθροισμά τους δίνουν το εξής ένα.
Κάπου εκεί θα είμαι για να κοιτώ πάντα τι σου συμβαίνει...

AΛΛΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο πρώτος άνθρωπος που πήγε ποτέ στο διάστημα ήταν ο Ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν πριν 45 περίπου χρόνια.Αφού ανέβηκε στο μεγάλο διαστημόπλοιο διαπίστωσε πως το μόνο κατοικήσιμο μέρος που μπορούσε να βρεθεί ήταν εξαιρετικά μικρό για το είδος και το χρόνο μιας τέτοιας αποστολής.Έτσι ο αστροναύτης αφού ταξιδεύει βρίσκεται μπροστά σ' ένα μικρό παράθυρο και από 'κει βλέπει την καμπυλότητα της γης!Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έβλεπε τον πλανήτη απ' όπου κατάγεται, και είναι η στιγμή εκείνη που βγαίνει απ΄ την ανθρώπινη διάστασή του και σπάει για πρώτη φορά τα σύνορα του ορατού σύμπαντος για να χαθεί στο άγνωστο.
Ξαφνικά αντιλαμβάνεται ένα παράξενο θόρυβο σκληρό και μονότονο να ηχεί στ' αυτιά του.Ένα συνεχές (τικ-τακ), βγαίνει απ' το κεντρικό ταμπλό του σκάφους.
Σχίζει τον πίνακα ελέγχου με τα εργαλεία του και ψάχνει μανιωδώς την προέλευση του ήχου.Μάταια όμως.Ο ήχος συνεχίζει ν' ακούγεται το ίδιο βασανιστικά κρύβοντας την προέλευση του.Σε λίγες ώρες αρχίζει να νοιώθει τον ήχο να του ξεσκίζει τα σωθικά.Αισθάνεται ανήμπορος και απειλείται από κάτι αθώο που δεν υπήρξε μέρος της επίπονης προετοιμασίας του.
Λίγες μέρες περνούν με αυτόν τον ήχο και ξέρει ότι θα τον κάνει να καταρρεύσει.Να χάσει το μυαλό του.
Τι μπορεί όμως να κάνει;Είναι στο διάστημα μόνος του, σ' ένα χώρο σαν ντουλάπι και του έχουν απομείνει 25 ημέρες μέχρι να ολοκληρώσει την αποστολή.Θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτόν τον ήχο.
Έτσι ό κοσμοναύτης αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να σώσει τα λογικά του, είναι να ερωτευτεί αυτόν τον ήχο.Έτσι κλείνει τα μάτια του και χάνεται στην φαντασία του..Όταν τ' ανοίγει ξανά έχει συμβεί το ανέλπιστο.Δεν ακούει τον ήχο ξανά!Ακούει μουσική και περνά τον υπόλοιπο χρόνο του διασχίζοντας το διάστημα σε πλήρη ευδαιμονία και γαλήνη.
Ίσως δεν είναι και πολύ δημοκρατικό, αλλά η συναισθηματική μας ζωή  ξεκινά, διαμορφώνεται και καταλήγει από γεγονότα που στο άθροισμά τους δεν μας δικαιώνουν απαραίτητα.Έτσι δεν έχουμε πάντα την επιλογή στο πως θα ζήσουμε.
 Απ' την άλλη δεν μας μένει και τίποτε άλλο απ' το να επιλέξουμε πως περίπου θα ζήσουμε με αυτό που έχουμε.Κι έτσι καταργείται η πιο απατηλή δημοκρατία που σχεδόν μας επιβάλει ν' αγαπάμε μόνο ότι μας αγαπά, και να προσφέρουμε περιμένοντας...

Αλκυονίδες μέρες.

O μύθος λέει πως η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αίολου και πως ήταν όμορφη πολύ.Στα νεανικά της χρόνια αγάπησε και τελικά παντρεύτηκε με την ευλογία των θεών το βασιλιά Κήυκα.Οι θεοί έδωσαν την άδεια να τελεστεί ο γάμος, έθεσαν όμως προϋποθέσεις που το ζευγάρι δεν τήρησε.Ο Δίας θυμωμένος τους τιμώρησε μεταμορφώνοντάς τους σε θαλασσοπούλια (Αλκυόνη και γλάρος).Καταδίκασε την Αλκυόνη να γεννάει τα αβγά της στους βράχους δίπλα στις ακτές στην καρδιά του χειμώνα, έτσι ώστε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας να  τα καταστρέφουν.Με το πέρασμα των χρόνων η Αλκυόνη, απαρηγόρητη, ζήτησε την συγχώρεση του θεού Δία.Ο Δίας την συγχώρεσε όμως η τιμωρία παρέμεινε με μια μικρή αλλά σημαντική τροποποίηση!Εν μέσω του χειμώνα να έρχονται και μερικές ηλιόλουστες μέρες χωρίς ανέμους και κρύο, έτσι ώστε η Αλκυόνη να μπορεί να γεννάει και να επωάζει τα αβγά της, χωρίς να φοβάται την οργή των κυμάτων.Και να..
Κάθε πρωί την πόλη να την σκεπάζει μια συννεφιά σχεδόν εμμονική.Συμπλέει με τα γεγονότα.
Κι αυτή η βροχή....να μην λέει να φύγει.Να πάρει την θέση της ο ήλιος ο θεός, ο δημιουργός της ελπίδας, ο θάνατος της ματαιότητας.


Τα τελευταία εκατό χρόνια μόνο το 1987, το 1996 και φέτος δεν είχαμε εμφάνιση του φαινομένου!
Περνάμε λένε παρατεταμένη ψυχρή περίοδο με φαινόμενα καιρικά πρωτόγνωρα....Εντάξει δεν περιμέναμε εσάς να μας το πείτε.
Σαν να κρύψαμε την ελπίδα κάτω απ' τους ατέλειωτους τόνους χιόνι που μας επισκέφτηκαν.Μας κρύφτηκε ο ήλιος μα νομίζω νωρίτερα του κρυφτήκαμε εμείς.Έτσι είναι.Το σκηνικό καταχνιάς σε απόλυτη αρμονία.Μια χώρα κλεισμένη στην συναισθηματική της κατάψυξη.
Οι Αλκυονίδες μέρες αποτελούν χαρακτηριστικό του ελληνικού κλίματος και ήταν συνώνυμες με την αισιοδοξία, το χαμόγελο και την καλή διάθεση.Τώρα που το καλοσκέφτομαι μαζί με τις Αλκυονίδες χάσαμε κι αυτά.Τύχη και μοίρα μαζί.Όχι πως αντέχουμε αυτές τις δυσάρεστες εκπλήξεις, μα αναρωτιέμαι μήπως με κάποιο τρόπο τις προκαλούμε, γιατί όλα τα γεγονότα είναι μια ακολουθία συμπτώσεων.
Εδώ δεν μου μοιάζει για σύμπτωση.
Σαν γεγονός έτοιμο από καιρό το νοιώθω.Μετάλλαξη καιρών και ανθρώπων σε ρυθμούς ταυτόχρονους και αλληλένδετους.Σαν να στοίχειωσε η τιμωρία του  Δία και την δική μας  ζωή, και ψάχνουμε εις μάτην, να επωάσουμε τα όνειρά μας ανάμεσα σε απόκρημνα βράχια και αγριεμένους βοριάδες. 

Αλλάζουμε ζωές.

Το νοιώθω.Αλλάζω.
Λένε πως ο καθείς από εμάς έχει τρεις χαρακτήρες, αυτόν που δείχνει, αυτόν που έχει, και αυτόν που νομίζει ότι έχει!Δύσκολο πολύ αυτά τα τρία είδη να ενωθούν σε σάρκα μία.
Τώρα τελευταία παραλληλίζω την ζωή μου με ζωές από μικρούς ήρωες της καθημερινότητάς μου.Μπαίνω στις ζωές τους με την φαντασία μου και βλέπω την ζωή μου φορώντας τα δικά τους μάτια.Αλλάζω προφίλ, τον τρόπο που μιλώ, που κοιτώ, που ξοδεύω, που ξοδεύομαι.Το λίγο αυτό που μου μένει για να επιστρέψω δεν προλαβαίνω να θυμηθώ τι έχασα, όταν δεν ζούσα την ζωή την δική μου!Μου κόβεται η ανάσα.Σαν τις ανάσες των αγγέλων και την απόσταση που διανύουν μέχρι να έρθουν στ' αυτιά μου.Ξαναγυρίζω και παίζω τον καινούργιο μου ρόλο.Ψιθυρίζω λόγια από κόσμους άγνωστους και φτιάχνω στιχάκια σε γλώσσες που μιλούσανε οι άνθρωποι παλιά.Ο ήχος πάντα σύντομος και καθαρός.Μιλώ σιγά και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μ' ακούς.Ίσως δεν με βλέπεις, γιατί νομίζω θα συμφωνήσετε κι εσείς μαζί μου τώρα που πάψαμε να βλεπόμαστε, φωνάζουμε δυνατά για ν' αναπληρώσουμε μάταια την οπτική μας ανεπάρκεια.
Όσο η σωτηρία του κόσμου αργεί, εγώ θ' αγαπώ την ζωή απ' το βαθμό δυσκολίας της.Θ' αλλάζω μορφές για να ξεγελώ αυτό που ζητά την πλήρη μεταμόρφωσή μου.Θα υποχωρώ μα θα επανέρχομαι με την ταχύτητα που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να αμφιβάλλει για το υλικό κατασκευής μου.Θα λέω και θα ξαναλέω πως ο δρόμος είναι μακρύς μέχρι να βρω ένα ζευγάρι παπούτσια που θα χωρούν στα δικά μου πόδια.Όσο για σένα που νομίζεις πως σε φοβάμαι επειδή φόρεσες ακριβή γραβάτα και κρίνεις την ζωή  αν και δεν την ξέρεις, μάθε ότι πλανάσαι πλάνην οικτρά.Μιλάς ξύλινα.Ο λόγος σου μου φαίνενται αστείος.Γελώ μαζί σου όταν με απειλείς. Με μια μου κίνηση θα πάρω τον ρόλο που σταματά την σκέψη σου και θα σ' εξαφανίσω,  γιατί εσύ γυάλινε άνθρωπε τρέφεσαι απ' τον δικό μου φόβο και όταν αυτός δεν υπάρχει, δεν υπάρχεις κι εσύ.
Αλλάζω.Επιστρέφω στην ζωή μου και ας πιστεύουν οι πάντες ότι χάνω τα λογικά μου όταν με βλέπουν να "ίπταμαι"  πάνω απ' τις ζωές των άλλων.Για να διανύσω την απόσταση με τα παιδικά μου όνειρα το κάνω.Άλλωστε το ξέρω πως αν θέλω γίνομαι πιο "κανονικός" και απ' τους "κανονικούς".Αν θέλω.....μα δεν θέλω.Και αυτοί που μ' έκριναν στο τέλος και οι ίδιοι κρίθηκαν το ίδιο σκληρά.Στους άλλους που δεν άρεσα, έγιναν ήρωες κι αυτοί....Πέταξαν μακριά.

Θα 'θελα να ξέρεις...

Μα στ' αλήθεια υπάρχουν ακόμα διαμάντια θαμμένα στο βυθό αυτού του κόσμου;
Υπάρχει το διαφορετικό;"Από που μας ήρθες εσύ;"..ήταν το πρώτο που σε ρώτησα.
"Δεν χρειάζεται να κάνεις διαφορετικά πράγματα για να διαφέρεις"..μου είπες.
Τον στόχο μου τον πέτυχα.Με πρόσεξες.
"Και τώρα;Τι θα γίνει τώρα;Πως λέγεται το καινούργιο όνειρο που κυνηγάμε;Tι θα γράψουμε στον φωτεινό σηματοδότη που δείχνει την πορεία"..."Για πάντα είπα"...
Το θυμήθηκες μετά από χρόνια και με τιμώρησες."Για πάντα μόνος εννοούσες φίλε μου και μας ξεγέλασες όλους".
Δεν ήθελα να σας ξεγελάσω  και ας μην δικαιώθηκα απ' την εξέλιξη.

Από τότε δεν ξαναείπα κουβέντα που να έμοιαζε με δέσμευση.Όλο μισόλογα και υποσχεσούλες που πέρναγαν όπως η μέθη το πρωί και η ζάλη που σου αφήνει για να μην θυμάσαι.Γέμισα τις ντουλάπες μου με ρούχα που δεν τα φορώ.Γέμισα το μυαλό μου με σκέψεις που δεν τις θέλω.Γέμισα τις εμπειρίες μου με γεγονότα που ψάχνουν κάδο για να γίνουν κι επίσημα άχρηστα.
Τώρα κάνω αυτό που μου έμαθες.Διαχείρηση και τακτοποίηση λέγεται αν θυμάμαι καλά.Κάτι σαν ημιυπαίθριοι χώροι στην καρδιά μου που ψάχνουν την τάξη μέσα στην αναρχία.Ας είναι.Κάνω ότι μπορώ και αν κάτι καταφέρω σε ' σένα πρώτα θα τρέξω να το πω.
Ξέρω πως τα βράδια δεν κοιμάσαι ήσυχα και αν με ρωτάς το ίδιο παθαίνω κι εγώ.
 Απ΄ τα ίδια βράχια κρατιόμαστε χωρίς να είναι σίγουρο πως το ίδιο κύμα θα μας φέρει ξανά στο "μαζί".
"Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια ίδια λάθη, τα ίδια μέρη και τα ίδια πάθη.."Θυμάσαι;.."Κανείς δεν ξεφεύγει", μου είχες πει εκείνο το βράδυ που σχεδόν σε παρακαλούσα να φύγουμε μαζί.
Έμοιαζες ήρεμη μα ήσουν απεγνωσμένα προσκολλημένη σε αυτό που σου συνέβαινε.Ποιος δεν είναι άλλωστε.
Στ΄ αλήθεια πόσο μου έχει λείψει αυτή η καθησυχαστική σιγουριά σου.
Εγώ ζω ελπίζοντας ότι κάτι θ' αλλάξει.
Με σκότωσε αυτή η αναμονή..η ακινησία.
Έφυγα εκείνο τον Φλεβάρη του '97 και είπα μέσα μου "για λίγο".
Έλειψα 12 χρόνια!Σε σκεφτόμουνα να ξέρεις όταν πίστευα πως κι εγώ σαν κι εσένα βρήκα τον δρόμο τον σίγουρο.Σου θύμωνα όταν διαπίστωνα σε τι ματαιότητα είχα βρεθεί.Έφτιαξα ένα γυάλινο ψηλό τοίχο για να μπορώ να σε βλέπω χωρίς να μπορώ να παρεμβαίνω σε αυτό που έκανες.Σου είχα εμπιστοσύνη.Χρόνια μετά μου ζήτησες τον λόγο γι' αυτό που εγώ θεωρούσα διακριτικό και δίκαιο!
Σε όλο το ταξίδι δεν με άφηνε η νοσταλγία.Σαν σκιά και σαν χάδι.
Άραγε τι χρώμα παίρνει η μοναξιά όταν η μνήμη εξασθενεί;Ποιος είναι ο δρόμος που μας αποκλείει από τις καρδιές των ανθρώπων, που κάποτε δεν μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς και τώρα αγνοούμε ακόμα και την ύπαρξή τους;
Σταμάτησα να μάχομαι το παρελθόν.Με συνεπήρε μια ιδέα ότι τόσα χρόνια κρατούσες μια φωτογραφία μου κρυμμένη στο πορτοφόλι σου και το μικρό σημείωμα που έγραφε.."Μην χανόμαστε.."
Φάνηκες εντάξει και πάλι.Μέσα στο φόβο και στις υποψίες νίκησε ο εσωτερικό σου έλεγχος.
Εγώ πάλι...Τι κακό κι αυτό με 'μένα.
Έμαθα να καβαλώ τους ψηλούς άνεμος και χάνομαι στα μικρά τα βοριαδάκια.
Τώρα που μ' ακούς πρέπει να στο παραδεχτώ.Μου έδειξες πως να βάζω φραγή, πως ν' απενεργοποιώ ορισμένα συναισθήματα που είναι υπερβολικά και ψεύτικα.
Έτσι είναι και ας μην ήθελα να το δω.
Όταν θα με ξαναδείς μην ζεις με την ελπίδα πως έχω αλλάξει.
Ακόμα τα φέρνω δύσκολα και τις νύχτες στην γειτονιά κάνουν παράπονα γιατί τραγουδώ δυνατά.Όταν φεύγω απ' το σπίτι ξεχνιέμαι και στα ραντεβού αργώ εκνευριστικά.Επίσης όταν πίνω λίγο παραπάνω αγαπώ όλον τον κόσμο και ας μην μπορώ να τον αλλάξω.Να ξέρεις προσπαθώ ακόμα...
Το πρωί που ξυπνώ δεν προγραμματίζω τίποτα και μέσα μου χαραγμένη τη φράση έχω πως "ο δρόμος ανοίγεται προχωρώντας.
Κρατώ την ελπίδα ζωντανή και αν κάτι μοιάζει με αγάπη, είναι ότι δεν πήρε ο άνεμος όταν πέρασε με δύναμη μέσα απ' την χαραμάδα εκείνης της τελευταίας αγκαλιάς.
Ο δρόμος που με πονά ακόμα είναι εκείνος που σε πήρε μακριά."Μάλλον για καλό θα ήταν"..λέω ακόμα.


                           Υ.Γ..Κι εγώ γελώ κάθε που σε σκέφτομαι.

Τα φώτα πέφτουν.

Το νέο είναι πως και φέτος επιλέξαμε τον βολικό τρόπο των μηνυμάτων για να στείλουμε ευχές.Σπάσαμε το ρεκόρ των τελευταίων ετών λένε.Μηνύματα με καρδούλες, με χαμογελαστά κίτρινα προσωπάκια, μηνύματα σύντομα, ψυχρά, αναλυτικά, μηνύματα όλων των ειδών στην υπηρεσία της απομάκρυνσης.
Το επόμενο νέο είναι πως φέτος δεν γιορτάσαμε.Δεν μπήκαμε στον κόπο να γίνουμε παρέα..Δεν θέλαμε..Δεν υπήρχε όρεξη με τα τόσα που μας άφησε να σκεφτόμαστε και να ζούμε το δύσκολο '11 που έφυγε.Σαν να χάθηκε και το τελευταίο ίχνος αισιοδοξίας.Ούτε καν αυτό το γεμάτο υποσχέσεις "καλή χρονιά" δεν έβγαινε απ' τα χείλη.Σαν να συνηθίσαμε και ταυτόχρονα πειστήκαμε πως αυτό που ζούμε δεν αλλάζει με ευχολόγια και κλισέ καλοσύνες.Αυτό συμβαίνει όταν πέφτουν τα φώτα.Μετράς ζημιές και κέρδη.Πίστευα πως η διάθεση μας δεν θα χαθεί, μα τώρα την  ψάχνω στο ίδιο πηγάδι που χάθηκαν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι δουλειές που κάναμε όταν ήμασταν ευτυχισμένοι.
Η πρώτη μέρα του χρόνου μας βρήκε πετσοκομένους.Οι τηλεοράσεις έβγαλαν τα γιορτινά τους και πήραν πάλι το γνώριμο απειλητικό τους ύφος.Ξανά στο ίδιο πλαίσιο της αγωνίας και του φόβου.Σαν να μας προετοιμάζουν για τα επόμενα Χριστούγεννα..τα πιο μοναχικά.
Το ένα και μοναδικό κοριτσάκι που μπήκε δειλά-δειλά στο σπίτι  να μου πει τα κάλαντα, στο τέλος μου ψιθύρισε πως και να μην της δώσω χρήματα δεν πειράζει.Ήταν τόσο θλιμμένο που σχεδόν έκλαιγε."Γιατί;"..ρώτησα.Αργότερα έμαθα πως ο μπαμπάς της είναι δύο χρόνια άνεργος και ήταν κι αυτός μαζί της το ίδιο τρομαγμένος και ντροπιασμένος γι' αυτό που του συνέβη.Αλλαγή σκηνικού από μια κοινωνία που η νέα πραγματικότητα της άλλαξε δέρμα.
Δεν θέλω να θυμάμαι τι γινόταν παλιά.Δεν χρειάζεται και μάλλον δεν ωφελεί.Μια σύντομη ματιά στα σκυμμένα κεφάλια με τοποθετεί πίσω στην αλήθεια.Στην αλήθεια που στην συνέχεια της θα γίνεται πιο σκληρή και θα ζητά κι άλλη μοναξιά για να συντηρείται.
Είπα φέτος να μην στείλω ψεύτικες κάρτες και μηνύματα νοσταλγίας και συγκίνησης.Κι έτσι δεν έλαβα κιόλας.Με πόνεσε είναι αλήθεια.
Δεν έγινα ξαφνικά αγενής και δύστροπος.
Θα το κάνω όταν θα δω ξανά τη χαρά να έχει πάρει τη θέση του τρόμου στο πρόσωπο του μικρού κοριτσιού.Σαν χρέος και  ανάμνηση μιας κοινωνίας που όλα αυτά ήταν αυτονόητα..
Σαν ανάληψη μικρού μεριδίου ευθύνης  γι αυτό που συμβαίνει και με βρίσκει ανάμεσά του, ανεύθυνο και ξένο.

Εμαθα να ζω...Δεν το επέλεξα.

Φορτώνω τον εαυτό μου με πράγματα που στη συνέχεια δυσκολεύομαι ν' αφήσω πίσω μου..
Νοιώθω σαν ν' αποτελούμαι από ετερόκλητα υλικά που για να δώσουν μια σημασία στη ζωή μου πρέπει να τους δώσω τίτλους.
Οπλίζομαι με δύναμη για την επόμενη δύσκολη στροφή,  μα λίγα μέτρα πιο κάτω αισθάνομαι αδύναμος... με το χρώμα της ανημποριάς που αφήνει πίσω της η μοναξιά.
Είμαι δραστήριος, μα στέκομαι ακίνητος μπροστά σε όλη αυτή την δυστυχία τριγύρω.
Γελώ και νοιάζομαι γι' αυτό που εξελίσσεται..... αδιαφορώ και συμμετέχω σε αυτό που παραμένει στάσιμο.
Δρω, αντιδρώ, βολεύομαι και ξεβολεύομαι σε χρόνους σύντομους και άκυρους.
Σταμάτησα να πονώ όταν μου ήταν δύσκολο να καταλάβω την ανθρώπινη εξέλιξη, μα έγινα σε κάθε σημείο μου αναίσθητος όταν διαπίστωσα πόσο πίσω επιστρέφω.
Δεν διαχωρίζω το καλό απ' το κακό μα ούτε πια τα βάθη και τα ύψη.
Με περικυκλώνουν αξίες που χάνονται στο πρώτο φως της μέρας και αστέρες που θαρρείς δεν έλαμψαν ποτέ.
Ανακυκλώνομαι σε συζητήσεις ίδιες και φτάνω στα γνωστά αδιέξοδα, εκείνα που μοιάζουν πλέον σαν τον μόνιμο τόπο συνάντησης όλων μας.
Κατάλαβα πως αδίκησα τον εαυτό μου, όταν έπαψα να είμαι δίκαιος με τους άλλους.
Έμαθα, μαθαίνω, μα και ξέχασα και ξεχάστηκα.Όλα έγιναν γρήγορα..
Μου ζητούν να πάρω την ζωή στα χέρια μου, μα εγώ μέρα με τη μέρα χάνω και από ένα κομμάτι της.
Λέω ψέμματα, μικρά κι αθώα, μα τα βάπτισα έτσι όταν δεν άντεχα άλλο την αλήθεια.
Μέσα μου χιλιάδες "γιατί" ζητούν απαντήσεις μα τελευταία ανακάλυψα πως δεν μου φτάνει αυτή η ζωή για να τις βρω..

Έτσι θα ζητήσω και μια δεύτερη ζωή όχι απαραίτητα πιο καλή απ' την υπάρχουσα.
Θα ζητήσω όλα μέσα μου να έχουν "ένωση"..Να λειτουργούν με κοινό πυρήνα,  κοινά σημεία που αν τ' αγγίξεις θα καταλάβεις ότι πρόκειται για μένα..Χωρίς συνειδητό, ασυνείδητο, τύψεις ενοχές και νοήματα βαθιά.
Κάτι σαν το barcode της ψυχής μου.Απλώνεις το χέρι σου κι έχεις όλη την ζωή μου αποκωδικοποιημένη....Και καθαρή.

ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΓΡΑΜΜΕΣ.

Οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν για να αγαπηθούν. Τα πράγματα δημιουργήθηκαν για να χρησιμοποιηθούν. Ο λόγος που ο κόσμος είναι μέσα σε ένα χάος, είναι γιατί τα πράγματα αγαπιούνται και οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται. 
 

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Το παράδοξο με όσα μας συμβαίνουν δεν είναι ότι μάλλον μάταια προσπαθούμε να πάμε κόντρα στο σύστημα, άλλα το ότι δεν έχουμε κάνει κάτι να ξεριζώσουμε το σύστημα από μέσα μας.
Εάν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή υποκύψουμε στον εκβιασμό όλων αυτών που ζητούν την κεφαλή μας επί πίνακι, δεν θα έχουμε μάθει ποτέ τι θα γινόταν εάν μπαίναμε στην διαδικασία να επιστρέψουμε αυτόν τον εκβιασμό.Δηλαδή κύριοι(ντόπιοι και ξένοι), αφού τόσο πολύ κόπτεστε για την σωτηρία της μικρής αυτής χώρας, καλό είναι να μάθετε πως όλη αυτή η ξαφνική καλοσύνη δεν μας αφορά διόλου.Αναλάβετε όλο αυτό το ιστορικό κόστος και στείλτε μας στην πυρά.Εξορίστε μας από κάθε ευρωπαϊκή δραστηριότητα και απαλλάξτε μας από όλα αυτά τα ύποπτα χρέη.Εμείς το μόνο που θέλουμε είναι τις ζωές μας πίσω.Όχι εκείνες τις ψεύτικες που ζούσαμε , αλλά τις άλλες που είχαν συστατικά όπως το φιλότιμο, το άγγιγμα, το "είμαι εδώ για σένα..".
Εφησυχαστήκαμε.Πιστέψαμε πως τίποτα και κανείς δεν θα μας εκτροχιάσει από αυτήν την εικονική πραγματικότητα που ζούσαμε.Δεν τολμήσαμε ούτε μια στιγμή να πούμε σε όλο αυτόν τον κατευθυνόμενο δανεισμό "στοπ".."ως εδώ"..."θα ζήσουμε με αυτά που έχουμε" κι έτσι πληρώνουμε αυτήν την ιστορική απληστία μας.
Μας βρήκε ανέτοιμους όλο αυτό το τσουνάμι.Ήμασταν τόσο χαλαροί που σχεδόν παραδοθήκαμε.Όμως δεν μπορεί διάολε σε αυτήν την χώρα να μην γίνεται τίποτα.Δεν έχει λογική ένας ολόκληρος λαός να κυνηγά νυχθημερόν νούμερα.Δεν μπορεί να σταμάτησαν τα πάντα.Γιατί δεν τα βλέπουμε και ακόμα χειρότερα γιατί δεν τα ψάχνουμε;Μήπως αυτό θα ήταν μια αντίδραση;Το να γυρίζεις την πλάτη σε μια τόσο καλά σχεδιασμένη καταστροφή την αποδυναμώνεις.Δεν γίνεσαι μέρος αυτής.Στέκεσαι απέναντι.
Τώρα τους δίνουμε την ευκαιρία να σχεδιάζουν τιμωρίες και όσο εμείς αντιδρούμε τόσο συμμετέχουμε εκούσια ή ακούσια στη νέα τάξη πραγμάτων.
Έχω πειστεί πως καταλάβαμε πια πόσο αδικήσαμε τους εαυτούς μας όλα αυτά τα χρόνια.Νιώσαμε βαθιά πως κανένα κράτος δεν μπορεί να ευημερεί όταν το δεν το προστατεύουν οι ίδιοι οι πολίτες του.Ας αφυπνισθούμε και κυρίως ας τιμωρήσουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας δίχως την δική τους συνδρομή.
Δεν έχουμε ανάγκη από σωτήρες.Ας μας αφήσουν να πτωχεύσουμε.Να γυρίσουμε στην δραχμή γιατί όχι και στην δεκάρα!Το έχουμε ξαναζήσει αυτό το κοινωνικό κραχ και στο παρελθόν και αντέξαμε.Τι φοβούνται και δεν μας επιστρέφουν από εκεί που μας παρέλαβαν.Ας μας αποβάλλει η ευρωζώνη αφού της είμαστε βάρος.Ας μην ασχολούνται με την γεωργία μας, με την ναυτιλία μας, με τον ορυκτό μας πλούτο και τον πολιτισμό μας αφού τους είναι άχρηστα.Αφήστε μας μόνους.Στο μηδέν.Στο τίποτα...
Τολμάτε; 

Mε λένε Μαρίνο.Είμαι ένας κλόουν...

. 



"Με λένε Μαρίνο. Είμαι ένας κλόουν. Βάφτηκα έτσι για να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, γιατί αγαπώ τους ανθρώπους, αγαπώ τα λουλούδια, τη μουσική, την ειρήνη μα περισσότερο αγαπώ τα παιδιά. Τώρα θα σας πω πως έγινα κλόουν. Δανείστηκα από έναν  άνθρωπο  μια μπλούζα, ριγωτή  κόκκινο άσπρο χρώμα, ένα παπιγιόν από κάποιον πολύ πλούσιο, ένα μπάλωμα από κάποιον πολύ φτωχό. Δανείστηκα ακόμα ένα σακάκι από έναν ψηλό, ένα παντελόνι από έναν χοντρό..Αχ! αυτό το παντελόνι όλο μου πέφτει κι έτσι δανείστηκα ένα ζευγάρι τιράντες από ένα που όλο του πέφτει το παντελόνι! Τα παπούτσια μου τα δανείστηκα από έναν άλλο που όλο περπατάει.Το καπέλο μου το πήρα από έναν υπουργό, που όλη του τη ζωή καθότανε. Το μεγάλο στόμα μου το δανείστηκα από έναν Βασιλιά που όλο τρώει. Τι να τρώνε άραγε οι Βασιλιάδες; Κόκκινη μαρμελάδα; Τι να πίνουν άραγε οι Βασιλιάδες; Κόκκινο....;

Θυμάμαι όταν με είδε η μάνα μου για πρώτη φορά, μου είπε ότι μοιάζω σ' ένα Βασιλιά....Και γέλασε, γέλασε. Ο παππούς όταν άκουσε Βασιλιά έβαλε τα κλάματα  και είπε πως είμαι πιο ψεύτικος και από τους αληθινούς. Περίεργοι που είναι οι άνθρωποι. Με τα ίδια πράγματα άλλοι γελάνε και άλλοι κλαίνε κι έτσι δανείστηκα το χαμόγελο απ' αυτούς που γελάνε και τα δάκρυα απ' αυτούς που κλαίνε. Ακόμα ένα παιδάκι μου 'δωσε τη μικρή του καρδούλα γεμάτη αγάπη. Την έβαλα στο στήθος μου και.....φουπ, έγινα κλόουν. Πάνω στο καπέλο μου έχω ένα λουλούδι που οι ρίζες του είναι βαθιά μες τα παπούτσια μου. Κάτω απ' το καπέλο μου έχω ένα πρόσωπο, που οι ρίζες του είναι βαθιά μες την καρδιά μου. Τα βράδια πριν κοιμηθώ, ξεβάφω τα ψεύτικα μου δάκρυα, για να κλάψω με τ' αληθινά μου. Μες τις τσέπες μου κρύβω ψίχουλα, πολλά ψίχουλα, από ψωμί, από ήλιο ένα μολύβι κι ένα παιχνίδι.

Τι περίεργο, μες τις μεγάλες τσέπες μου χωράει όλος ο κόσμος

και δεν χωράει

ούτε μια δραχμή."

                                            Υ.Γ...Η ιστορία είναι  δανεισμένη από ένα παραμύθι  που όσο περνάει ο χρόνος, όλο κι έρχεται πιο κοντά στην αλήθεια.Μέσα του θα βρούμε ένα πρόσωπο δικό μας...Ίσως βρούμε και την ίδια την ζωή μας, που όσο και να μην το θέλουμε  για να μπορεί να υπάρχει, συνεχώς δανείζεται. Όταν ολοκληρωθεί το παζλ των πραγμάτων που δανειστήκαμε για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα, τότε θ' αποτιμήσουμε την πραγματική αξία αυτών που μας δόθηκαν.Άλλωστε τις περισσότερες των φορών αυτό που αξίζουμε ζούμε. Σκέφτομαι πως σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς το σχοινί που μας ισορροπεί έχει φθαρεί επικίνδυνα, και ακόμα φαντάζομαι πόσα απ' αυτά που έχουμε, δεν μας κάνουν να μοιάζουμε σαν Βασιλιάδες.

 Επιστρέφουμε στην απλότητα και αν αυτό μας φαίνεται αβάσταχτο, ας κρατήσουμε ζωγραφισμένα στα πρόσωπά μας τα ψεύτικα δάκρυα, παράγωγα της εφήμερης ευτυχίας μας.  

Μάσκες και Ανθρώπινες σχέσεις

Το βρήκα κάπου κίτρινο και ξεχασμένο.Δεν ξέρω από που, από πότε, για ποιον και από ποιον.
Κάπου το 2009 μπόρεσα να βγάλω.
Πόσο ίδιοι μένουμε στο χρόνο τελικά..

"Σε παρακαλώ, άκου αυτά που δεν λέω. Μην αφήσεις να σε μπερδέψω. Μην αφήσεις να σε πλανέψει το ύφος που παίρνω, γιατί φοράω μάσκες, μάσκες που φοβάμαι να βγάλω. Και καμιά απ΄ αυτές δεν είμαι εγώ.

Η υποκρισία είναι τέχνη που μου ’γινε δεύτερη φύση. Αλλά μην αφήσεις να σε πλανέψει η εντύπωση που δίνω, πως είμαι κοινωνικός, πως όλα μέσα μου είναι όμορφα και πως δεν χρειάζομαι κανέναν. Μην βιαστείς να με πιστέψεις.
Το παρουσιαστικό μου μπορεί να φαίνεται σίγουρο, αλλά είναι η μάσκα μου. Κάτω απ’ αυτή είμαι εγώ, όπως αληθινά είμαι: Σαστισμένος, φοβισμένος και μονάχος, αλλά το κρύβω. Δεν θα ’θελα να τον δούνε. Στην απλή σκέψη για τις αδυναμίες μου με πιάνει πανικός και φοβάμαι γενικά να εκτεθώ σε άλλους. Γι’ αυτό ακριβώς εφευρίσκω στην απελπισία μου μάσκες, που πίσω τους μπορώ να κρύβομαι. Ανέμελο ύφος που με βοηθάει να προβάλλω κάτι απατηλά που μ’ ασφαλίζει από την κοφτερή ματιά που θα μ’ αναγνώριζε. Αλλά ακριβώς αυτή η ματιά θα ήταν η σωτηρία μου και το ξέρω. Να ήταν κάποιος να με παραδεχθεί, να με αναγνωρίσει. Είναι το μόνο που θα μου ’δινε τη σιγουριά που δεν μπορώ να δώσω ο ίδιος στον εαυτό μου, πως πράγματι αξίζω παραπάνω από αυτό που ζω. Αλλά δεν στο λέω, δεν τολμώ, φοβάμαι. Φοβάμαι πως η ματιά σου δεν θα συνοδεύεται από παραδοχή κι αγάπη. Φοβάμαι πως θα σκεφθείς μικρόψυχα για μένα και πως θα γελάσεις μαζί μου. Και το γέλιο σου θα με σκότωνε. Φοβάμαι πως βαθιά μέσα μου δεν είμαι τίποτα που ν’ αξίζει και πως θα το δεις και θα μ’ αποστραφείς. Έτσι παίζω το παιχνίδι μου, το παιχνίδι της απελπισίας. Έξω μια φάτσα σιγουριάς και μέσα το παιδί που τρέμει. Γι’ αυτό μιλάω και με το εξεζητημένο ύφος της επιφανειακής φλυαρίας. Σου λέω το κάθε τι που δεν είναι αληθινό και τίποτα για όλ’ αυτά που είναι αληθινά και μέσα μου κραυγάζουν. Γι’ αυτό μην αφήσεις να σε μπερδέψουν αυτά που σου λέω από συνήθεια.

Η μακρόχρονη πεποίθηση πως δεν αξίζεις χτίζει γύρω σου χοντρά ντουβάρια. Όσο πιο πολύ με πλησιάζεις, τόσο πιο πολύ οπισθοχωρώ χτυπώντας στα τυφλά. Αμύνομαι ενάντια σ’ αυτό που με κραυγές αποζητώ. Αλλά μου είπαν πως η επαφή είναι πιο ισχυρή από κάθε έπαλξη, από κάθε ντουβάρι και σ’ αυτό ελπίζω.."

Γι΄ αυτούς τους άλλους..τους "καλοκρυμμένους"

Ένας φίλος μου είπε κάποτε... "έχεις ένα ελάττωμα, κάνεις τα προβλήματα των άλλων δικά σου".

Του απάντησα "χάρισμα είναι, απλά θέλει καλύτερη διαχείριση".

Δεν ήξερα καν αν αυτό που έλεγα ήταν αλήθεια.Το είπα περισσότερο γιατί έτσι ήθελα να είναι.

Χρόνια μετά και ενώ ο καθένας τράβηξε τον δικό του δρόμο, ψαχνόμαστε να βρεθούμε στα μέσα και στα έξω μας.

Δεν μένει κάτι άλλο να πτωχεύσει πια.

Άλλο μιζέρια, κι άλλο ενότητα.
Τους αγαπώ τους φίλους μου.Θαρρώ κι αυτοί εμένα.

Αυτή η αγάπη είχε ρίζες γερές, άντεξε όπως αντέχει κάθε τι που χτίζεται χωρίς δόλο και ψεύτικες προσδοκίες.Είχε την δικαιοσύνη της μοιρασιάς που κάνουν μόνο οι ψυχές που έχουν περάσει την κάθαρση.
Δεν έχει νόημα χωρίς ενότητα, λέω και ξαναλέω. Φαλάγγι θα μας πάρουνε και θα μετράμε θύματα. 

Υπέροχοι άνθρωποι που έχουν προσφέρει πολλά, τόσο στους άλλους όσο και στους εαυτούς τους, κρύφτηκαν από φόβο.Χάθηκαν, ταξίδεψαν στην λήθη.Και με "πρακτικές" ζωές άψογες. Βλέπεις όμως, υπάρχει ένα σημείο όπου αυτό δεν φτάνει..
Άλλοι φόρεσαν γραβάτες και διευθύνουν πολυεθνικά μαγαζιά, άλλοι απλά το τερμάτισαν.."ως εδώ είπαν, τέλος" και  ένας γιατί θέλησε να υποστηρίξει τη ζωή, μη γνωρίζοντας ότι δεν είχε τ' αποθέματα..Η ίδια ζωή όλο και συχνότερα ξεπερνά την φαντασία.Αιφνιδιάζει πότε μα την στοργή της, πότε με την σκληρότητα της.Όπως και να 'χει κάθε όμορφη ψυχή που κλείνει τις πόρτες της, είναι μια μεγάλη απώλεια για όλους μας.

Και χέστε την "κρίση".Πρόσχημα είναι.Ο "βιολογικός μας καθαρισμός", μπορεί και πρέπει ν' αφήσει τις ψυχές μας ανέπαφες.. κι ενωμένες με άλλες ψυχές. Κοιτάτε τον διπλανό σας με λιγότερη καχυποψία.Ευκαιρία ψάχνει να στρέψει το βλέμμα του επάνω σας, με περισσότερη αγάπη απ' αυτήν που είχε, όταν το έριξε στη γη.

                                           ..στον φίλο Νίκο

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ!!

Διεθνής έκθεση Θεσσαλονίκης.2011
..οι μνήμες ξαναγυρίζουν τότε που την ευρύθμη λειτουργία της χώρας την επέβλεπαν τα κρατικά  όργανα!Με τον δικό τους αξέχαστο τρόπο!
.. η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.
..δεν ξεχωρίζεις αν αυτό που ζεις συμβαίνει στην χώρα σου, ή σε κάποια εμπόλεμη ζώνη.
..περιφρούρηση απλωμένη παντού. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Θαρρείς πως δεν υπάρχουν κάτοικοι. Μόνο ένστολοι.
..για πρώτη φορά στα χρονικά ο πρωθυπουργός της  χώρας  δεν θα κάνει βόλτα στα περίπτερα. Απώλεια!
..η πόλη βουβή και τρομαγμένη παρακολουθεί την  μετάλλαξή της.
..οι αστυνόμοι πρωτού ξεκινήσουν να περιπολούν, έκαναν την δική τους πορεία!Τα μέτρα δεν τους άφησαν απ' έξω. 
..συστήματα παρακολούθησης τοποθετημένα σε σημεία "κομβικά".
..σειρήνες ο μόνος και μόνιμος ήχος.
..ταξιδεύουν και άλλοι ένστολοι από παντού, γιατί οι εγχώριοι δεν αρκούν!
..υπάρχει φόβος  λένε, ακόμα και για τρομοκρατικό χτύπημα!
..ήρθε ο περίφημος φράχτης που κράτησε με τόση επιτυχία τους αγανακτισμένους έξω από την βουλή.
...καινούργια συστήματα ρίψης νερού θα δοκιμαστούν στους διαφωνούντες!Και είναι  πολλοί αυτοί ρε γαμώτο..Είναι  περισσότεροι σίγουρα από αυτούς που κλήθηκαν να τους κρατήσουν σε απόσταση.
..κυκλοφοριακές ρυθμίσεις πρωτοφανείς, απαγορεύσεις ακόμα και να περπατάμε σε κάποια σημεία!
..η εποχή του "θες" φεύγει.Η εποχή του "θες δε θες" κατέφθασε.
..πανικός γενικευμένος.
..όργιο ασφάλειας σε μια πόλη που κάποτε τέτοιες μέρες φορούσε τα γιορτινά της και καλωσόριζε τους λογής-λογής επισκέπτες της...τώρα κυριαρχεί ο τρόμος.
..κινητοποιήσεις, πορείες, συλλαλητήρια, καταλήψεις, φωνές αγανάκτησης, αφισοκολλήσεις, καχυποψία..η πόλη μυρίζει μπαρούτι.Έτοιμη να εκραγεί
Το διάβασα σ' ένα τοίχο...."Τέτοια δημοκρατία έχουμε να δούμε απ' τη χούντα".
Ψέμματα;

ΚΕΝΟ ΑΕΡΟΣ..

Κεραυνοβόλος έρωτας; Ναι νομίζω πως μου έχει συμβεί κι εμένα. Ο έρωτας εξάλλου είναι τυφλός! Μπορεί να πλησιάσει και τον πιο ακατάλληλο. Ποιος μπορεί να πει το ίδιο και την αγάπη; Ποιος μπορεί να μιλήσει για κεραυνοβόλα "αγάπη"; Υπάρχει; Η αγάπη δεν είναι τυφλή. Κοιτάει με τα μάτια ορθάνοιχτα! Θέλει φως για να ζήσει. Δεν αυξομειώνεται. Κρατά το μέγεθός της σταθερό και την αντοχή της στο χρόνο αναλλοίωτη. Είναι αθέριστο χωράφι που πρέπει πρώτα να σπείρει κι έπειτα να έχεις υπομονή, να περιμένεις  να δεις αν έπιασε ο καρπός σου. Η αγάπη είναι πολύ ψηλό βουνό. Ίσως σου πάρει καιρό ν' ανέβεις τόσο ψηλά, μα και όταν φτάσεις, στο ταξίδι να χρεώσεις την ομορφιά και όχι σ' αυτό που βλέπεις. "Αξίζει τον κόπο"  να λες σε κάθε δυσκολία, γιατί έτσι δοκιμάζεται η επιθυμία σου.
Ο έρωτας πάλι είναι πιο γλυκός. Δεν έχει απαιτήσεις. Δεν γεννά διλήμματα. Έχει το ακαταλόγιστο!
Η αγάπη ζητάει, όπως ζητάει κάθε τι που γεννιέται και τρέφεται από την μοναδικότητα του.
Υπάρχει λοιπόν κεραυνοβόλα αγάπη; Υπάρχει αυτό που ακυρώνει για κάποιες -λίγες φορές- τον έρωτα και κάνει το ταξίδι απ' την αρχή μεγαλύτερο...... Δεν γνωρίζω και αν μου δινόταν η ευκαιρία να επιλέξω και πάλι άγνοια θα δήλωνα. Τι επιπλέει, τι αντέχει, τι πονά πιο λίγο, τι απομένει, τι μας κρατά ζωντανούς και "μαζί"... για πάντα..... Μα τι είναι κατασκευασμένο να ζει για πάντα; Αυτό που αγάπησε και δεν γνώρισε τον έρωτα, ή αυτό που ερωτεύτηκε  και άφησε τον έρωτα να χαθεί, όπως χάνονται όλα αυτά που ορίζουν τις ζωές μας για λίγες στιγμές.... απότομες και άξαφνες στο πέρασμά τους.
Καλό φθινόπωρο.

ΦΩΤΟ-ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ!

<<Aπαθανάτισέ χρόνε>>  λέει ένα τραγούδι του Αιγύπτιου τραγουδιστή Αμπντέλ Χαλίμ Χαβέζ και συνεχίζει..<<Θα έρθουμε ακόμα πιο κοντά ο ένας με τον άλλο, κι όποιος ξεμακρύνει από εμάς, δεν θα έχει θέση στην εικόνα..>>.
Επιστρέψαμε όλοι και συνεχίζουμε το  καλοκαιρινό μεθύσι μέσα από τις εικόνες.
Κινητά με υψηλά μεγκαπίξελ και ατέλειωτη χωρητικότητα, με ζουμ και φλας που αποτυπώνουν την στιγμή... τότε..εκεί.Θυμάσαι;Το μυαλό δεν κρατάει πολλά, γιατί την παράσταση την κλέβουν τα τεχνολογικά  <<θαύματα>> που θαρρώ γι' αυτό τον λόγο υπάρχουν.Όλα πια έγιναν τόσο εύκολα, τόσο ηλεκτρονικά..Πατάς ένα κουμπί και ο χρόνος κλείδωσε.Μετά το λίφτινγκ θα το κάνει το photoshop και χρόνια μετά θα βλέπουμε πόσο καλά περνάγαμε ..τότε... εκεί.Θυμάσαι;Mα σκέφτομαι πως στο πέρασμα του χρόνου το σκηνικό θ' αλλάξει και κάπως αλλιώς θα φωτογραφίζουμε τις ζωές μας.Πιο γρήγορα, πιο ζωντανά, με χιλιάδες ακόμα επιπρόσθετα χρώματα να πλαισιώνουν αυτό που θα συμβαίνει.
Θα συμβαίνει όμως τίποτα τότε;Θα πηγαίνουμε διακοπές για να γεμίζουμε τις κάρτες μνήμης;Θα έχουμε μνήμη;
Ανοίγω το άλμπουμ που απ' έξω λέει "Χανιά 2000".Ήμασταν  όλοι εκεί.Κανείς δεν τολμούσε να λείψει από την γιορτή που στηνόταν γρήγορα μα όχι πρόχειρα.Εκείνα τα καλοκαίρια τ' απονήρευτα δεν μας χωρούσε η εικόνα.Νόμιζες πως καμιά εικόνα δεν μπορούσε να μας χωρέσει.Γελάγαμε πολύ σε σημείο που θα νόμιζε κανείς πως όλες οι φωτογραφίες είναι μία!
Δέκα σχεδόν χρόνια μετά κι ενώ στις φωτογραφίες είμαστε κοντά, στην πραγματική ζωή κρατάμε τις αποστάσεις που απαιτούν οι καιροί.Αδιάψευστος μάρτυρας η στατιστική που λέει πως ένα 35%  των ζευγαριών που επιστρέφουν από τις διακοπές τους χωρίζουν μέσα σ' ένα τρίμηνο."Τι ειρωνεία", λέω μέσα μου.Τόσος κόπος για έναν έρωτα που δεν μπορεί ν' αντέξει τρεις μήνες μετά.
Στις φωτογραφίες από τα κινητά μας, εάν δεν μας αρέσει η στιγμή την σβήνουμε εύκολα και με την ίδια ευκολία την αντικαθιστούμε με μια άλλη στιγμή, καλύτερη."Αυτή δεν μου αρέσει, πάτα delete".Έξω από  αυτήν την ηλεκτρονική παραζάλη, οι λάθος στιγμές γράφονται με ανεξίτηλο μελάνι.Ριζώνουν και δεν φεύγουν ούτε με όλες αυτές τις όμορφες φωτογραφίες, που κι αυτές ξεχάστηκαν σε κάποιο φλασάκι.Εμείς είμαστε οι φωτογράφοι, εμείς και οι φωτογραφιζόμενοι!Μερικές επιλεκτικά όμορφες φωτογραφίες δεν μπορούν να κάνουν την ζωή μας καλύτερη.Πολύ στημένο δεν ακούγεται όλο αυτό;
Όλα στις υπηρεσίες μιας πιο εύκολης ζωής, που εντελώς συμπτωματικά δε λέει να φανεί!Μου είχε πει κάποτε μια φίλη, <<μην σκίζεις φωτογραφίες που δεν σου αρέσουν..κράτα τις και αγαπησέ τις περισσότερο από τις άλλες>>.Έτσι έμαθα πόσο όμορφα περνά ο χρόνος όταν δεν τον αρνείσαι και πόση ειρήνη βιώνω μέσα μου, όταν ξέρω πως αυτό που δεν μου αρέσει τώρα, ήμουν εγώ... τότε..εκεί.Θυμάμαι.

Ο ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ 'ΡΘΕΙ..

Χανιά μεσημέρι στο μικρό καφέ της πόλης..Ιούλιος ζεστός.Αλμύρα από την γρήγορη βουτιά στην κοντινή παραλία."Περιμένουμε ζέστες", ακούγεται από τα διπλανά τραπέζια.Κόσμος πάει κι έρχεται σε μια καλοκαιρινή σύναξη ανθρώπων που για φέτος προβλέπεται πιο ήσυχη από ποτέ.Απέναντι η εικόνα μπερδεύει γλυκά το μπλε τ' ουρανού με αυτό της θάλασσας.Όλα καλώς καμωμένα.Έχω μέρες να δω τηλεόραση.Τι γίνεται στον έξω κόσμο άραγε;Τελικά πόσο διαφέρει αυτό που ζω χωρίς να βλέπω, με αυτό που που μου συμβαίνει όταν "ενημερώνομαι".
Είπα σήμερα να γράψω.Να μεταφέρω το άδειο της ψυχής μου και μαζί με αυτό τον ήχο της πόλης.Της πόλης  που αντέχει, αν και αυτή δεν στερείται αγανακτισμένων και αντιδραστικών.Ίσως να υστερεί λίγο σε παλμό, αλλά κι εδώ θα δεις αγωνία και καχυποψία  και ίσως την λιγότερη φιλοξενία από αυτή που θα περίμενες.Σημεία των καιρών.Η αποξένωση πέρασε και από 'δω.
Μου έλειψαν οι φίλοι.Αυτοί οι σταθεροί φίλοι που τους κουβαλάς παντού σαν προσευχή.
Συνεχίζω τις μέρες που λέγονται διακοπές και ξεμακραίνω σιγά-σιγά από την μανία  του χειμώνα που ζήσαμε.Φέτος πήρα στο νησί  περίσσια αφή, όλη μου την όραση και παραμέλησα λίγο την ακοή μου.
Τα έβαλα σε μία τάξη τα πράγματα και βρέθηκα στο μικρό λιμανάκι του χωριού να καρτερώ τον Αύγουστο..Τον Αύγουστο με  την  ανατολή του λαμπρότερου άστρου της νύχτας, με τα πανηγύρια  και τους έρωτες του.Τον Αύγουστο που λέγεται φέτος θα είναι σφιχτός.Κουμπωμένος σαν Οκτώβρης και θυμωμένος σαν εκείνες τις μπόρες του Γενάρη.Αντίθετος και παραμορφωμένος.Λιγομίλητος..
Ας τον ζήσουμε έστω κι έτσι.Του χρωστάμε δεν μας χρωστά.Άλλωστε πόση λύπη μπορεί να δώσει εκείνο το σούρουπο της μέρας που μικραίνει και πόση μοναξιά χωρά η μυρωδιά της ρακής, του ούζου της φωτιάς πάνω στην άμμο;Ελάχιστη νομίζω,,, 

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΣΑ..

Λίγες μέρες διακοπές ονειρεύτηκα.
Να μόνο για λίγο, έτσι για να ξεγελάσω τον καημό μου και την λαχτάρα της φυγής.
Πίσω στην πατρίδα.Στα Χανιά της ψυχής μου.Ο Βορράς με τον Νότο να μοιράζονται την αγάπη μου και αντί να διχάζουν να ενώνουν τον μέσα μου βυθό.Ότι αγαπήσαμε στην πίσω ζωή, δεν μπορεί να εκτοπίσει την παρούσα επιθυμία.Εκεί στην μικρή την γειτονιά γυρνώ, με την καγκελόπορτα την σκουριασμένη απ' τα χρόνια πια.Τα παράθυρα στο πατρικό το σπίτι ανοίγουν με δυσκολία και ο θόρυβός τους μαχαιριά στην καρδιά.Ο χρόνος ο αλήτης αφήνει πίσω του αλμύρα και σκόνη.Ανοιγοκλείνω τα μάτια και μια ζωή αλλιώτικη περνά από μπροστά μου.Όχι απαραίτητα καλύτερη μα λίγο πιο ανθρώπινη.Μέσα μου ξέφτισε η ελπίδα να ζω αυτές τις ξένοιαστες διακοπές που σου αλλάζουν δέρμα.Η δροσιά που αναδύει η ψυχής μου είναι γιατί ακόμα και σήμερα, αρνούμαι  να κλείσω τα παράθυρα αυτά που επιτρέπουν στον ήλιο να μπαίνει μέσα μου.
Έτσι θα λείψω και θα μου λείψετε...
 Θα σας φέρω εικόνες με χρώμα γαλάζιο από τα μέρη μου και μετά εσείς θα μου χρωστάτε και κάπως έτσι  θα το πάμε το ανηφόρι τούτο.
Όταν θα επιστρέψω θα είναι γιατί μαζί με όλα τα υπόλοιπα, θα μου έχει στερέψει και η δύναμη ν' απέχω από  τον μικρόκοσμο αυτού εδώ του blog.Αυτόν τον εικονικό, μα γεμάτο ζωή και υποσχέσεις κόσμο που μοιραζόμαστε κάθε μέρα και από λίγο.
Καλή αντάμωση..

Η επανάσταση των σιωπηλών.

Οι  Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους."
                                               Φράντς  Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων

Καθώς  η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί.
Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραματίζομαι από παλιά μια άλλη επανάσταση. Μια επανάσταση διαφορετική από όσες περιγράφουν τα βιβλία, από όσες απεικονίζουν στις ταινίες τους οι σκηνοθέτες. Την ανάγκη της μάλιστα διατύπωσα πολλά χρόνια πριν. Kαθώς όμως περνά ο καιρός  αυτή η  άλλη επανάσταση, που οραματίζομαι, κερδίζει διαρκώς σε περιεχόμενο και ορμή.
Η επανάσταση  λοιπόν, που οραματίζομαι, θα είναι  μια  επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση  βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει  από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο όσα στερήθηκε, όσα ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με  κραυγές –πριν επιλέξει την σιωπή.
Γιατί αυτή η σιωπή, είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης  του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το  ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματα της.
Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται  ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα  της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Iστορία, αυτό οδηγεί  στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση»  σχολιάζει ένας θεωρητικός της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξη της.”
Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θεμέλια της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Έχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο  φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής   δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του.Ο άνεργος κατέφυγε στην σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας·που εξαιρούν ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι  επειδή θέλει να  κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.
Η  σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει  ακόμα όσους έχουν έγνοια πραγματική για την φύση και το περιβάλλον. Δεν είναι πάντοτε οι «οικολόγοι». Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, καταφεύγουν σε θεωρίες και αναλύσεις, ενώ συχνά κρυφοκοιτάζουν την εξουσία. Στην επανάσταση των σιωπηλών θα συμμετέχουν οι άλλοι:  Όσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με την δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα  στο δικό τους το σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να υπομένουν: Την ασίγαστη μανία καταστροφής ενός ευλογημένου τόπου, τις  απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν  τις ψυχές, την θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό.
 Εκείνος –που σήμερα σιωπά με απόγνωση- οδηγείται σταθερά στην αποξένωση, επειδή το περιβάλλον μοιάζει να ανήκει πάντοτε σε κάποιους άλλους. Μόνον όμως όπου το περιβάλλον παραμείνει υπερήφανο και ανέγγιχτο, μπορεί να  ανθίσει η πραγματική ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις  και τα ομοιώματα της.

Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι  είδαν τον διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Ούτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο δικός τους κόσμος είχε αξίες και ήθος, ούτε μπορούν να τον αλλάξουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια βαθύτερη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος που έπλασαν -που είχε  αξίες και ήθος-  είναι πάντοτε εκεί. Αυτοί, οι σημαιοφόροι –χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι η εγρήγορση και η συνείδηση της.
Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στην σιωπή, δεν έπαυσαν να ονειρεύονται. Αντί όμως, όσοι καταφεύγουν σήμερα στην σιωπή, να κερδίσουν λίγα από τα όνειρα τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας, αποδέκτες των παραλογισμών μιας ψηφιακής οικονομίας, όμηροι μιας ζωής που διαρκώς αφυδατώνεται. Κι ενώ τα λόγια  των πολιτικών επιμένουν να διαγράφουν  κύκλους  ανούσιους και υποκριτικούς, εκείνοι, στην σιωπή τους, προτιμούν να ακούν τον ήχο των κυμάτων, και την βουή των επερχομένων γεγονότων.
 Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου –η μόνη που τελευταία γνώρισε η χώρα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; 
Οσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως  όμως μέσα στην σιωπή δεν ανθίζει ο έρωτας - ή και πάλι σιωπηλά δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;
«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της ιστορίας» έγραψε ένας επαναστάτης, που μάλιστα δολοφονήθηκε από τους πρώην συντρόφους του. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωση της.

                                   Απόσπασμα από κείμενο του  Γ.Γραμματικάκη.

  Οι εικόνες τραβήχτηκαν από την ψηλότερη κορυφή της Ισπανίας.Πατήστε το pause στη μουσική από τη λίστα του blog και αφεθείτε στη μαγεία της εικόνας.Χαθείτε στα σύννεφα που πάλλονται σαν κύματα.Στην ανεμοθύελλα...στα χρώματα που αναδύονται από παντού.Στην ταχύτητα και στην εναλλαγή.Στο φως, στην έμπνευση της στιγμής μα και στην γαλήνη που  κρύβει  το καρτέρι.

"Να ταξιδεύεις μακριά!"

Είναι η μόνη, ειλικρινής ευχή που μπορώ να δώσω.Το μακρινό <<αλλού>>  σε ξαναφέρνει στα μέτρα σου, σε ξεθαρρεύει, καταλαβαίνεις γιατί τόσο καιρό τα μάτια σου σταματούσαν σ'  ένα βουναλάκι από άχρηστους και παντός είδους τενεκέδες...                                                                        

                                                                                                                                                                                

"ΜΕΣΑ"

Λίγες μέρες πριν βρέθηκα στην παράσταση  "ΜΕΣΑ"  του Δημήτρη Παπαϊωάννου και ένοιωσα κι εγώ αυτήν την εξίσωση του χρόνου με τον χώρο που σταδιακά έπλεκε τις ζωές μας με τις ζωές των άλλων..Αυτό το ανθρώπινο σύμπλεγμα που μας καθιστά πολλούς, μα και τόσο μόνους, στο "ΜΕΣΑ" αναδύεται με μορφή σκληρή, κουραστική, ανέκφραστη, μα σε 'μας όλους τόσο γνώριμη.Η παράσταση ανήκει σε αυτούς που πηγαίνοντας προς αυτήν, αφήνουν απ' έξω κάθε προκατάληψη, προσδοκία  και απαίτηση γι' ότι θα συμβεί εκεί μέσα.Αυτή η σύνθεση στιγμών και συναισθημάτων ξεδιπλώνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης και δεν αποκλίνει ούτε στιγμή, καθ' όλη την εξάωρη διάρκεια της.Η ελευθερία του να δεις όσο θες, όπως θες και από όποια  θέση θελήσεις, τελικά καταλήγει σε μια διαρκή μετακίνηση σωμάτων που ψάχνουν αδιάκοπα να επαναπροσδιοριστούν.Την αλήθεια από όποια γωνιά και να την δεις η ίδια αλήθεια μένει.Απλώς βλέπουμε και πλευρές που αγνοούσαμε την ύπαρξη τους και ίσως αυτό τελικά είναι που μας πάει και λίγο παρακάτω.Χωρίς να το θέλουν οι εθελοντές γίνονται ένα με τους αληθινούς πρωταγωνιστές σ' ένα ανθρώπινο χαρμάνι που δεν συνεννοείται μεταξύ του.Απλά υπάρχει.Μα αυτός δεν είναι και ο λόγος  της απόλυτης ματαίωσης της ύπαρξης;Ζούμε χωρίς νόημα, παραδινόμαστε στο εύκολο, στο γρήγορο στο ψεύτικο..Όλα τελούνται εν αγνοία μας.
Εν κατακλείδι το έργο αρχίζει να επιδρά επάνω σου όταν μόνος στον δικό σου χωροχρόνο και χωρίς καμία σκηνοθετική καθοδήγηση, ακολουθείς αυτήν την μονότονη ιστορία στην οποία πριν λίγο έβλεπες σαν απλός θεατής..... Η πόρτα ανοίγει, κούραση, άδειο βλέμμα, απομόνωση, σιωπή.Ένα γρήγορο μπάνιο, φαγητό στα βιαστικά και μετά το κενό.Η κίνηση πάντα ίδια, το κάθε τι στην θέση του άτακτα τακτοποιημένο και στο τέλος ένα σώμα μαζεμένο στο άδειο κρεβάτι.Η πόλη είναι εδώ για να υποδεχτεί κάθε όνειρο που έχει πια πεθάνει.Όμως οι πόλεις θα ζήσουν και μετά τα όνειρά μας ή και χωρίς αυτά, γιατί ακόμα μπορούν και παίρνουν την απόχρωση που τους δίνουν το γαλάζιο της θάλασσας και το λευκό που περίσσεψε από τα όνειρα που κάναμε παιδιά.
Η παράσταση τελειώνει σεμνά, χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες.
Κάπως έτσι δεν τελειώνουν και των απλών ανθρώπων οι ιστορίες άλλωστε;

Θα πάρεις;

    
Σε έβλεπα κάπου-κάπου Μίνωος και 62 Μαρτύρων γωνία. Μου είχε κάνει εντύπωση η όμορφη φατσούλα σου και το ότι ήσουν τόσο μικρός! Πάντα, όμως, το φανάρι ήταν πράσινο και δεν μπορούσα να σταματήσω. Μέχρι προχθές. Από τις σπάνιες φορές που παρακαλούσα να με «πιάσει» κόκκινο. Κι έγινε.

Τότε, άνοιξα το παράθυρό μου και σε παρατήρησα καλύτερα, καθώς εσύ μου άπλωνες το χεράκι σου κρατώντας ένα πακέτο χαρτομάντιλα:

«Θα πάρεις;»

Σου έγνεψα αρνητικά.

«Δε θα έπρεπε τέτοια ώρα να είσαι στο σχολείο σου; Μη μου πεις ότι δεν πηγαίνεις σχολείο!»

«Πηγαίνω, αλλά σήμερα ξέχασα να πάω!», απάντησες σουφρώνοντας το πονηρό σου μούτρο.

«Δε θέλω να σε ξαναδώ εδώ», σου είπα κι εσύ χαμογέλασες πονηρά. «Πόσων χρόνων είσαι;»

Το σκέφτηκες λίγο.

«Δέκα», απάντησες τελικά, προσθέτοντας τουλάχιστον δυο χρόνια στην πραγματική σου ηλικία.

«Θέλεις να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου έτσι;», ήθελα να σε ρωτήσω μετά, μα δε σε ρώτησα. Κι ένα σωρό άλλα ήθελα να σε ρωτήσω. Πού μένεις. Πώς είναι το σπίτι σου. Ποιους έχεις για γονείς. Ποιος σε βάζει να γυρνάς στα φανάρια και να απλώνεις το μαυριδερό χεράκι σου στους οδηγούς λέγοντας πάντα το μονότονο: «Θα πάρεις;». Ήθελα να σε ρωτήσω ακόμα πώς περνάς τη μέρα σου. Γιατί δεν πας στο σχολείο. Αν ξέρεις, άραγε, να διαβάζεις. Ήθελα να σε ρωτήσω τι όνειρα έχεις για τη ζωή σου. Πώς φαντάζεσαι να μεγαλώνεις. Τι θέλεις να κάνεις με το μέλλον σου. Κι ένα σωρό άλλα ήθελα να σε ρωτήσω. Μα τίποτα δε σε ρώτησα, μόνο σου είπα δυο-τρία αστεία μέχρι να ανάψει το πράσινο, σε χαιρέτησα κι έφυγα.

Χτες σε συνάντησα ξανά. Έκανα μυστική συμφωνία με το φανάρι και κοκκίνισε για χάρη μου.

«Μη μου πεις πως και σήμερα ξέχασες να πας στο σχολείο!»

«Ξέχασα», είπες πάλι, αλλά τούτη τη φορά ήσουνα μελαγχολικός. Δε χαμογελούσες όπως χτες.

Τι να σου έλεγα; Την ώρα που αστειευόμουνα μαζί σου, αυτά τα δυο-τρία λεπτά μέχρι να ανάψει το πράσινο στο φανάρι, πέρναγαν από το μυαλό μου σκέψεις με την ταχύτητα του φωτός. Και ένιωθα τόση ντροπή… Επειδή αναγκάζομαι να ζω σε ένα κόσμο που υπάρχουν τέτοιες εικόνες και κανείς δεν κάνει τίποτα!

Εγώ ήμουν αυτή που την περασμένη εβδομάδα έλεγα στα παιδιά στο εργαστήρι δημιουργική γραφής πως ο κόσμος μας αποτελείται από σκληρές και τρυφερές εικόνες. Εγώ ήμουν αυτή που τους έλεγα πως δεν πρέπει να στρέφουμε αλλού το βλέμμα και να προσπερνάμε τις σκληρές εικόνες. Αντίθετα πρέπει να τις κοιτάμε κατάματα κι έπειτα να μη στεκόμαστε μόνο σε αυτό που βλέπουμε. Εγώ ήμουν αυτή που τους έλεγα πως πρέπει να αντέχουμε στη θέα της σκληρής πραγματικότητας για να μπορέσουμε μετά να κάνουμε κάτι γιʼ αυτήν, να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε, να φτιάξουμε ένα κόσμο καλύτερο, με περισσότερες τρυφερές εικόνες. Εγώ ήμουν αυτή που τα έλεγα στα παιδιά. Και τώρα να ʼμαι: Μπροστά σε μια σκληρή εικόνα και να μην ξέρω τι να κάνω με αυτήν! Δάσκαλε που δίδασκες…

Άραγε, αν σου έπαιρνα κάτι να φας, θα στο αφήνανε αυτοί που σε σέρνουνε κάθε μέρα στα φανάρια, μαθαίνοντάς σου το σκληρό πρόσωπο της ζωής; Οτιδήποτε και να σου έδινα, θα στο αφήνανε; Κι όσο σκεφτόμουνα πως το πορτ μπαγκάζ μου ήτανε γεμάτο παιχνίδια για το αποκριάτικο πάρτυ των παιδιών μου, τρελαινόμουνα. Επειδή ήξερα πως δεν μπορούσα να σου δώσω τίποτα απʼ όλα αυτά. Επειδή ήξερα πως ό,τι κι αν σου έδινα, θα στο παίρνανε. Και το χειρότερο δεν ήταν πως θα σου παίρνανε το παιχνίδι –τι να το έκαναν άλλωστε. Όχι. Το χειρότερο ήταν πως θα το έκαναν για να σου πάρουνε τη χαρά…

Κι έτσι, εκτός από σένα που ήσουν μελαγχολικός, μελαγχόλησα κι εγώ, ξέροντας πως εκείνη τη μέρα δεν έκανα τίποτα για να αλλάξω τον κόσμο προς το καλύτερο. Μόνο μερικά αστεία είπα σε ένα αγοράκι με τεράστια, μαύρα μάτια στα φανάρια Μίνωος και 62 Μαρτύρων γωνία, κάνοντάς το να χαμογελάσει. Κι έπειτα, σου χάιδεψα τα μαλλιά και το μαυριδερό σου μαγουλάκι. Παραξενεύτηκες στην αρχή. Έκανες να τραβηχτείς, μα δεν ήσουνα και σίγουρος. Τελικά, με άφησες να σου προσφέρω απλόχερα δυο βιαστικά χάδια, ανάμεσα στο κόκκινο και το πράσινο φανάρι.

Κι ίσως τελικά, να έκανα μια μικρή διαφορά εκείνη τη μέρα όχι στον κόσμο γύρω μας, μα σε σένα μέσα σου. Ίσως με αυτά τα δυο μου χάδια να κατάλαβες πως τα χέρια δεν υπάρχουν μόνο για να δουλεύουνε, να επιβάλλουνε δείχνοντας με το δάχτυλο ή να δέρνουν. Ίσως με αυτά τα δυο μου χάδια να κατάλαβες πως τα χέρια υπάρχουν και για να αγκαλιάζουμε, να κανακεύουνε, να χαϊδεύουνε. Και κάπως έτσι, σε χαιρέτησα κι έφυγα κι ας ήθελες με το ζόρι να μου κάνεις δώρο ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Δεν τα πήρα. Το μπελά σου θα έβρισκες. Χαμογελούσα όμως, γιατί σου είχα δώσει τελικά κάτι, που κανείς –όσο κι αν προσπαθούσε– δεν θα μπορούσε να στο πάρει.


 

Υ.Γ..Το περιστατικό συνέβη σε κάποια γωνιά του Ηρακλείου Κρήτης.Το μετέφερε σε 'μένα  μια φίλη.

Ταυτιστήκατε με την ιστορία, είμαι σίγουρος.Αν πάλι όχι, την επόμενη φορά που θ' ακούσουμε μια παιδική φωνή να μας ρωτά, <<θα πάρεις;>>, ας δοκιμάσουμε την δική μας αντοχή μπροστά σε  αυτές τις <<τρυφερές>> εικόνες.Αν δεν μας συγκινούν πια  δεν συμμετέχουμε απλώς στην φρίκη.Ίσως να είμαστε η φρίκη η ίδια!

                                                       

 

                                                   

                                                        

 
         
                                                                   

ΣΑΝ ΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙ....ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Επέστρεψα και σαν να μην είχα άλλη λαχτάρα.Άλλη λύπη τόση μεγάλη.Να γράψω για τον Νίκο..Η Κρήτη πόνεσε πολύ για τον χαμό.Είδα ανθρώπους να κλαίνε σαν μωρά παιδιά.Ο Μακεδόνας του Νότου έφυγε.Σαν να έμεινε ο χρόνος λειψός...Χωρίς Αύγουστο.Επέστρεψα Θεσσαλονίκη.Η ίδια λύπη κι εδώ και θαρρώ παντού, γιατί ο Νίκος ήταν ένας από εμάς.Ανυπόταχτος, ονειροπόλος, καθαρός και ατόφιος.Κάποιοι άνθρωποι λες και δεν έχουν ηλικία.Δεν ζουν την ανθρώπινη φθορά.Όταν ακούς πως χάνονται μετράς τα χρόνια και δεν σου βγαίνουν.
Θυμάμαι πριν τέσσερις η πέντε χειμώνες πίσω, εκείνο το βράδυ στο Ζυγό στην πλάκα, να τραγουδάμε μαζί με τον Νίκο με φωνή βγαλμένη από τα πέρατα της ψυχής μας.Είχε ζέστη θυμάμαι και ψάχναμε να βρούμε μια χαραμάδα δροσιάς, τον δρόμο από όπου μπαίνει ο άνεμος.Και πράγματι κάποια στιγμή φύσηξε ο άνεμος- αιώνες τώρα πάντα κάποια στιγμή φυσάει ο άνεμος- και το πήρε παραμάζωμα το ποιηματάκι..Χάθηκε.Όπως δεκάδες χρόνια χάνονται ένα-ένα τα ποιηματάκια, άλλο στην ώρα του, άλλο νωρίς, άλλο άξαφνα, άλλο ήδη έτοιμο σαν προσευχή..
Χάθηκε το ποιηματάκι κι άφησε πίσω του μια μεταλαβιά μοσχοβολιάς κι ένα μονοπάτι στον αέρα, που όσον οι μέρες περνούν, θα πάει να σβηστεί.Όμως έτσι είναι οι άνθρωποι.Σαν ποιηματάκια...σαν παραμύθια.Όλοι αρχίζουμε μ' ένα:<<μια φορά κι έναν καιρό>>, ώσπου ξαφνικά, χάνεται ο <<καιρός>>, κόβεται..και μένει το <<μια φορά>> μετέωρο, χωρίς  <<καιρό>>....                   Αντίο σου.  

      ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ.                                                               

Μία ώρα μπροστά..δέκα χρόνια πίσω!

Οι  "αλαφροΐσκιωτοι"  χάνουν εύκολα τα λόγια τους.Το ξέρω από 'μένα...όσο πιο πολύ τους αγγίζει κάτι, τόσο πιο αμίλητοι γίνονται.Γελούν ανάποδα και κλαίνε κανονικά.Μισούν την ασφάλεια, μα λατρεύουν την αβεβαιότητα, γιατί αυτήν μάλλον  την συνδέουν με την αφύπνιση και την αγρύπνια.
Αυτούς  τους  "τρεχαπετάμενους "  του κόσμου,  θα τους δεις να σπαταλάνε ζωές ολόκληρες στ'  όνειρο και να δίνουν μάχες για ν' αποφεύγουν το μοιρόγραφτο.
Όχι ότι υπάρχει αιωνιότητα, αλλά μόλις εχτές είδα την ψυχή μου να έχει γεμίσει ρυτίδες.

Δεν κούνησα το ρολόι μου ως όφειλα και αυτό γιατί είχα υποσχεθεί στην νύχτα να μην την αδικήσω.

Είναι και η άνοιξη που μας αφόπλισε με την ομορφιά της. Δεν ξέρω εάν το προσέξατε, αλλά κάθε φορά ο ερχομός της άνοιξης σου δίνει μια εικόνα ευτυχίας που σε ξεγελά.
Κάτω από αυτόν τον ήλιο όλα ξεχνιούνται.Σαν μεγάλη αγκαλιά έρχονται αυτά του δειλινά στα τέλη του Μάρτη και εναλλάσσουν την σκουριά με την αλμύρα.
Δεν ζήτησα να μου αποδοθεί τίποτα παραπάνω από μια δεδικασμένη ευτυχία που όχι πως την άξιζα, αλλά εκείνα τα όνειρα που έκανα παιδί, έρχονται και ξανάρχονται κάθε τόσο και με γεμίζουν ενοχές.
Αχ πόσο φοβήθηκα να ζήσω αυτήν την ενοχική πραγματικότητά μου.Και είναι και η άνοιξη με το απάνθισμά της, που όσο και να αντιστέκεσαι την αλήθεια θα την πεις.Και θα ζητήσεις να φύγεις από εκείνες τις αγάπες τις αθώες και να ψάξεις για άλλες, δίγλωσσες, άτιμες, που και αυτές με την σειρά τους θα σου ανακυκλώσουν μιαν απουσία αέναη....εξαγνιστική.
Αλίμονο αν φτύσεις τις μνήμες σου.
Σκέφτομαι πόση ειρήνη βρήκα μέσα μου όταν έγινα μειλίχιος με τον μικρόκοσμό μου και πόσα πολλά κέρδισα από τους ανθρώπους που τους αγάπησα και καθώς έφευγαν, τους άφησα να πάρουν μαζί τους και από ένα κομμάτι μου.
Τώρα έγινε συνήθεια ο αποχωρισμός, μα ένας αφηρημένος άνθρωπος και να θέλει δεν στέκεται σ' αυτά.Από σταθμό σε σταθμό περιφέρεται με την πραμάτεια του και την αδειάζει στις ξεχασμένες βαλίτσες που βρίσκει μπροστά του.Το κέρδος είναι ο ερχομός του έρωτα και τα πολλαπλά του πρόσωπα, που ενώνουν την αισθητική σου μαζί με αυτήν της άνοιξης και όλα δένουν γλυκά.Το μεγάλο κρίμα είναι πως καμιά φορά η ανάγκη για αγάπη, γίνεται μεγαλύτερη ακόμα και από την ίδια την αγάπη.
Δεν νοιώθω βάρος.Τρέχω πιο γρήγορα από τα όνειρα μου, μα τα όνειρά μου με προσπερνούν.
Έτσι κι αλλιώς τα σταματημένα ρολόγια δεν γνωρίζουν από θερινές και χειμερινές διαθέσεις.
Το ευχάριστο είναι πως για φέτος η άνοιξη ήρθε στην ώρα της, παρά τις κακόβουλες προβλέψεις.
Αυτό με άγγιξε ιδιαίτερα και παρότι εγώ δεν είμαι συνεπής καθόλου, όλο αυτό θα το περάσω αμίλητος......Ως συνήθως.

Τραβηγμένη την άνοιξη στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης από κάποια..

ΙΑΠΩΝΙΑ..Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ.

Ήταν βράδυ Πέμπτης στις 3 αυτού του μήνα, που από αυτό εδώ το blog βγήκαν στον αέρα δύο φαξ.
Το ένα ήταν από το Σύμπαν.Το άλλο από τον καιρό..
Γυρνώ και τα διαβάζω ξανά και ξανά.
Ιαπωνία 2011.Παγκόσμιος σεισμός με ανυπολόγιστες καταστροφές.
Η ισχυρή σεισμική δόνηση των 8,9 Ρίχτερ στην Ιαπωνία, εκτιμάται ότι μίκρυνε τη διάρκεια της ημέρας και μετέβαλε τον άξονα της Γης.
Ο σεισμός  έκανε την περιστροφή της Γης κατά 1,6 μικροδευτερόλεπτα ταχύτερη και μετατόπισε τον άξονά της κατά 15 ίντσες!
Έκπληξη καμία.Όλα κινούνται βάση σχεδίου.Η ζωή που ξεπερνά κατά πολύ την φαντασία.Αρμαγεδών.
Εικόνες φρίκης.
Εφιαλτικές εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών.
Σωρούς ανθρώπων ξεβράζει η θάλασσα.
Χιλιάδες αγνοούμενοι.
Πυρηνική απειλή
Άνθρωποι,σίδερα,χώμα και νερό..Όλα έγιναν ένα.
Η φύση άρχισε να σπάει το συμφωνητικό με τον άνθρωπο.
Η γη δεν εκδικείται.Θυμάται, όπως θυμούνται όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί.Θυμάται και θυμίζει, πως τίποτα και κανείς δεν παρεμβαίνει στις βουλές της.Εχει πάντα τον τελευταίο λόγο.Και τον πρώτο μαζί.
Ίσως δεν μας αντέχει άλλο και μας το δείχνει πια με μανία.Μπορεί κι εμείς να την βαρεθήκαμε, ή να την υποτιμήσαμε κιόλας.Ποιος ξέρει.Ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες για την σχέση του ανθρώπου με το νερό, τον αέρα, το χώμα, τα ζώα..Για την αρχέγονη, αλλά και την πρόσφατη σχέση του ανθρώπου με τα δέντρα και τα βουνά ποιος θα ρωτήσει, εάν πρώτα δεν δούμε ιδίοις όμμασι, το μεγάλο κακό που σπέρνουν από όπου περνούν τα μποφώρ, τα ρίχτερ, οι φωτιές και οι θεομηνίες.
Καραβάνια ανθρωπιστικών οργανώσεων ξεκινούν για βοήθεια.Σε κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος ξαναθυμάται τις πράξεις του και αφυπνίζεται.Γίνεται κοινωνός του πόνου που υφίστανται το είδος του.Ξαναγιεννιέται απ' την αρχή έστω και αν πρώτα περιμένει να γίνει στάχτη.
Εάν ενώσουμε τα δάκρυα μας για τις ζωές που χάθηκαν,σίγουρα το τσουνάμι θα είναι μεγαλύτερο από 'κείνο που στο πέρασμά του σκόρπισε πόλεις και χωριά και έπνιξε τόσους ανθρώπους στη λάσπη του.
Και τι ματαιότητα Θεέ μου.Όλα αυτά λίγες ημέρες πριν την καθιερωμένη πια "ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ".
Λίγες μόνο ημέρες από το μύνημα μας προς τη γη, πώς την αγαπάμε με ένα δικό μας τρόπο και θα της το δείχνουμε κάθε χρόνο για μία ώρα, η γη μας πρόλαβε και μας έστειλε τη δική της φωνή.
Το δικό της φαξ!!

 

 

 

 

ΑΜΟΛΑ ΚΑΛΟΥΜΠΑ ΝΤΕ...

Πρώτη Καθαρή Δευτέρα της ζωής μου στη βροχερή πόλη. Θεσσαλονίκη 2011. Ο καιρός κινείται στα προβλεπόμενα. Κρύο. Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Βόλτα μακρινή με το ποδήλατο. Ο καιρός ανασταλτικός.Το είχα υποσχεθεί και θα το τηρήσω. Δένω τη μία άκρη του σπάγκου στην τριανταφυλλιά κάτω από το μικρό περβάζι της αυλής, την άλλη άκρη την κρατώ εγώ. Κοιτώ ψηλά, κανένας χαρταετός δεν έχει ακόμη το θάρρος να βγει. Η ιστορία δεν πάει πολλά χρόνια πίσω. Εμείς οι δύο ήμασταν που δεν φοβόμασταν τι ο καιρός θα φέρει. Υποδεχόμασταν τα τερτίπια του, χωρίς αυτά να αλλοιώσουν στο παραμικρό κανένα σχέδιο, καμία διάθεση... Όλοι οι αετοί ήταν ψηλά. Εκεί που η ολονύχτια κατασκευή,  τους προόριζε να υπάρχουν. Ξετυλίγω λίγο σπάγκο ακόμα απ' τις μνήμες μου και αναπολώ τον θυμό εκείνο, που έβγαινε όταν όλα τα κουβάρια μεταξύ τους έμπλεκαν, όταν οι ουρές ήταν μικρές, όταν το κεφάλι δεν στέκονταν καλά στη θέση του. Ναι, δεν είναι πολλά χρόνια πίσω αλλά ο θυμός μας είχε τέτοιο πρόσωπο.Φούντωνε και ξεθύμαινε στη στιγμή.
Θυμάμαι κανείς αετός δεν πήγε πιο ψηλά απ' τον δικό μου. 'Ισως και γι' αυτό κανείς αετός μου δε  γύρισε ποτέ πίσω. Δεν ήταν  τα υλικά του αυτά. Αυτά ξέρετε της ανακύκλωσης. Είχαν μόνο μια διαδρομή. "Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά" έλεγα και έτσι μια Καθαρή Δευτέρα της ζωής μου χάθηκα στη ματαιοδοξία μου.
Χιόνια είπανε. Να θυμώσω ή να χαρώ; Δεξιά μου μια μικρή ταμπέλα γράφει "πωλούνται αετοί όλων των ομάδων και όλων των κομμάτων". Να θυμώσω ή να χαρώ και πάλι; Μα από πότε τα κόμματα και οι ομάδες έγιναν το κίνητρο αυτό, για να επιλέξει κανείς με τι  χαρταετό θα πορευτεί; Και ύστερα εκεί ψηλά, θαρρώ πως όλα τα κόμματα και οι ομάδες το ίδιο χρώμα έχουν. Να παραδίπλα και το μήνυμα της χαμένης ελπίδας... "Λαγάνα με χαλβά, λαγάνα με ελιά, λαγάνα σκέτη  μόλις ένα κι εβδομήντα! Μόλις θύμωσα. Δεν με βρίσκουν σύμφωνο τα "καλλιστεία" λαγάνας. Με μπερδεύουν. Θέλω εκείνη τη λαγάνα στον φούρνο του Κυρ-Ανέστη στην παλιά Κοκκινιά. Τη μία. Την ίδια. Εκείνη που για να την αγοράσει κανείς δεν έπρεπε να ανήκει στο κίνημα... "ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΩ - ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΩ".Ουρές ατέλειωτες θυμάμαι και αν είμαστε τυχεροί προλαβαίναμε να πάρουμε καμιά  ζεστή.Σαν να ήταν χτες όλα.Τόσο κοντά να τα δεις, μα τόσο μακριά να τ' αγγίξεις.
Μήνυμα μακρινό στο κινητό!Η Μάνα κάνει χρήση της τεχνολογίας που τώρα στα γεράματα βάλαμε λυτούς και δεμένους να της ικανοποιήσουμε και αυτό της το γινάτι.."Για να σας βρίσκω όταν ανησυχώ" λέει και όσο να ΄ναι ένα δίκιο το 'χει."Πέταξες κι εσύ σαν αετός μακριά", μου είχε πει ένα μεσημέρι στα ξαφνικά και η ψυχή μου τσάκισε σαν χάρτινη σελίδα.Στο μήνυμα έγραφε με ένα δικό της τρόπο, πως μου στέλνει χαλβά και ταραμά, ωραία τσικουδιά και μια λαγάνα από ένα φούρνο στην Κρήτη που τόσο της θυμίζει εκείνο του Κυρ-Ανέστη στην Παλιά Κοκκινιά."Είναι κόπος", μάνα της λέω κάθε φορά, μα ξέρω πως δεν θ' αντέξω εάν στερηθώ αυτή τη μικρή  νοσταλγία που κρύβει το μικρό δεματάκι του χωριού.Θα πονέσω.Απ' το δικό μου μετερίζι κάθε τι που  μοιάζει με έθιμο, μου γεννά αποστροφή.Σαν να έχουν χωρέσει όλα σε ένα μεγάλο, παγκόσμιο καζάνι και κινούνται πάνω σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή.Ίδιο μήκος, ίδιο ύψος.Λαγάνα μπρέτσελ! διάβασα και λαγάνα πολυτελείας.Κάναμε τα έθιμά μας πολυεθνικά.Παγκοσμιοποιήσαμε τα όνειρά μας.Κορεστήκαμε τόσα χρόνια από τα ίδια.
Όμως όχι.Ο δικός μου αετός θέλω να πετά ψηλά.Όχι από μανία, μα το κάνω σαν αντίσταση, γιατί μπορεί -ποιος ξέρει - εκεί ψηλά να συναντήσει και κάποιους άλλους, "υπερόπτες"  αετούς, συνταξιδιώτες.
Τελικά δίκιο είχαν όσοι είπαν θα χιονίσει.Το ποδήλατο σαν κάτι να το σταμάτησε απότομα.
Δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό..Κοιτώ ψηλά..κανείς αετός!
Θέλω να προχωρήσω..Αμόλα καλούμπα ντε.

ΦΑΞ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ..

ΦΑΞ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ..

Ας πούμε πως, στα ξαφνικά, η θάλασσα, οι ουρανοί, τα δέντρα γύρω σου και τα βουνά βαρέθηκαν και φεύγουν.
Ας  πούμε πως η Γη, κάποια στιγμή, ζαλίζεται-τόσες στροφές, για σκέψου-κι ακουμπά στον ώμο σου, μήπως και της περάσει.
Ας πούμε πως κάποια βραδιά η νύχτα πάει σ' ένα μπαρ, μεθάει και δεν φεύγει.
Ας πούμε πως ένα πρωί το φως ξεχνιέται κάπου και δεν φτάνει.
Ας πούμε πως, κάποια στιγμή, η φύση θα το δει πως ξέχασες εκείνη την υπογραφή στο συμφωνητικό μαζί της- και το σπάει.. 

ΦΑΞ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ..

Ώστε, γήινε, εντόπισες νερό στο σπιτικό μου.Και, καταπώς της γνώσης σου οι νόμοι το ορίζουν, ελπίζεις να φύεται κι εδώ ζωή.Κορέστηκες με τη δική σου  και προσδοκάς κι εδώ ν' αφήσεις τις πατημασιές σου.
Καινούργιες χώρες να χαράξεις και σύνορα στο νου σου.
Να χτίσεις, καθώς στα δάχτυλά σου παίζεις πλέον το μπετόν, καινούργια γη, πάνω απ' τη δική σου.
Ώστε γήινε, εντόπισες νερό στις φλέβες μου, τρεχούμενο σαν τη ζωή.Το εγκλώβισες μάλιστα, μαθαίνω, στις φωτομηχανές σου και νέες τώρα αποστολές με προσδοκίες επανδρώνεις.
Καλώς να 'ρθεις.Θα είμαι εδώ -αν- είμαι.Και το νερό που εντόπισες εδώ θα είναι - αν είναι και δεν πνίγηκε ως και την ύστατη σταγόνα του απ' το δικό μου μπετόν!

ΦΑΞ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ..

Φοβάσαι, λες, γι'  αυτό που βλέπεις να 'ρχεται μοιραία - κι εγώ το ίδιο, φίλε.
Φοβάσαι, λες, ότι η σχέση μας νοθεύτηκε με αλλόκοτη χημεία.Πως, πια, δεν μ' εμπιστεύεσαι.Πως σε παγώνω, λες, στα ξαφνικά, πως σε ζεσταίνω όταν για δροσιά τα χείλη σου διψούν..
Σωστά τα λες - κι εγώ,κάπως τρελά, περίεργα, αισθάνομαι μαζί σου τελευταία.Δεν ήμουν έτσι πιο παλιά - αν το θυμάσαι ακόμα..Ημουν πιστός, στην ώρα μου στα ραντεβού μαζί σου.Ημουν γλυκός στα χάδια μου, ήρεμος στους θυμούς μου..Τώρα, τι φταίει;Τι έπαθα;Το ψάχνω, δεν το ξέρω.Λες να 'ναι αυτά τα φάρμακα που μου έδωσες να πάρω;

ΦΑΞ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ..

Επέστρεψες, ως τίποτα να μη συνέβη.Όμως η σχέση μας, το βλέπεις, εκλονίσθη.Ακρογιαλιές και άλλες ερωμένες, υγρές ακόμα,επάνω σου ρέουν τις αναμνήσεις.Το ξέρω, με απάτησες, μυρίζω την αλμύρα.Μα μη θαρρείς ότι κι εγώ τον..ίσιο δρόμο πήρα.
Η απουσία σου αφύπνισε όλες μου τις αισθήσεις και στον καθρέφτη ένιωθα αυτό που είμαι, αν λείπεις.Πανέμορφη και ανθρώπινη χωρίς εσένα δίπλα.
Επέστρεψες, λοιπόν, στην τσιμεντένια εστία.Σε μια πλαστή συμβίωση μια μόνον ελπίδα.Να επουλώσεις τις πληγές όχι της απιστίας, μα αυτές που αλόγιστα η παρουσία ξύνει.

ΦΑΞ << Δες με>>.

Τριγύρω σου είμαι, παντού στον ορίζοντα, δες με.
Εγχέομαι στην ψυχή σου, ενδύω στο βλέμμα σου.
Οι μύριες μορφές μου για σένα εναλλάσσονται και παρελαύνουν, δες με.Εγώ είμαι κάθε μέρα μια γιορτή, μια πανδαισία είμαι.Πετάω, απλώνομαι, φοριέμαι, κοσμώ, διακοσμώ, ευφραίνω.Δες με, μην προσπερνάς κοιτώντας με απλανώς, χωρίς να βλέπεις ότι υπάρχω.Δεν είμαι ένα, είμαι πολλά, και ένα είμαι πάλι.Δεν μ' έπλασε εσύ, η φύση μ'  έπλασε, μα εγώ για σένα υπάρχω - δες με.

                                                                                                                                   ΤΕΛΟς.

Σημείωμα 1

<<Δεν μπορεί να ξαναγίνει.Τίποτα δεν ξαναγίνεται, ρε Λευτέρη...>>, λέει ο Αντώνης στον μικρό του αδερφό.Είναι σαν αυτή η φράση-το ίδιο θλιβερή και τελεσίδικη με την επωδό Nevermore του Πόε-να βρίσκεται γραμμένη σ' έναν πέτρινο τοίχο που, με το πέραμα του χρόνου όλο και πιο πολύ ορθώνεται σαν επιτύμβια στήλη εκεί στην μέση της ζωής ολωνών μας.Δεν ξαναγίνονται οι πατρίδες, δεν ξαναγίνεται η αγάπη, δεν ξαναγίνεται εκείνη η πρώτη αθώα ματιά που αγνεύει τον κόσμο, δεν ξαναγίνεται εκείνο το άγγιγμα πάνω μας που ησυχάζει τη βουή των πραγμάτων γύρω και μέσα μας.Πάνω σ' αυτόν τον τοίχο προσκρούουν τα πλάσματα αυτού του έργου.Άλλοι σταματούν εκεί και κάνουν ότι δεν βλέπουν το πέτρινο τείχος, άλλοι το βλέπουν και ζητούν τρόπο να παρακάμψουν και άλλοι πάνε και σκάνε επάνω του με το κεφάλι.Στην περίπτωσή τους-αυτών των τελευταίων και ελάχιστων- οι επιλογές τους είναι όσες και αυτές εκείνου του παράξενου ζώου,του λέμμου, που ξαφνικά σηκώνει το κεφάλι σαν θυμήθηκε κάτι, κι ύστερα αρχίζει να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει...γιατί η ψυχή τους θυμάται ακόμα τον κόσμο, πως ήταν πριν αρχίσει να χτίζεται ο τείχος που μας έκλεισε εμάς από 'δω και τη ζωή μας από 'κει.Και τότε είναι που αυτή(η ψυχή) αρρωσταίνει, και σχίζεται στα δύο.Ξέρω, δεν είναι ακριβώς αυτός ο ορισμός της σχιζοφρένειας.Θα μπορούσε όμως να είναι ένας καλός ορισμός για τους Ποιητές...και για την Μνήμη.Που μόνο να αγκυλώνει ξέρει και να πονάει.
....Και χθες τι βράδυ ήρθε στον ύπνο μου.Στάθηκε εκεί στην πόρτα,όπου εγώ,μέσα στο δωμάτιο, μουντζούρωνα χαρτιά και με κοιτούσε.Γύρισα ξαφνιασμένος από τον ήχο των λαϊκών τραγουδιών που έπαιζε το ραδιοφωνάκι στα χέρια του.Και είπε:<<Πες του Αντώνη, ότι καμιά φορά..Ίσως και να ξαναγίνονται όλα.Άμα αγαπιέσαι..Αλλιώς παντού και πάντα ξένος είσαι.Έτσι λέω εγώ..>>Και γύρισε να φύγει ο Λευτέρης.
                          ....από την παράσταση  "το γάλα"  με την Άννα Βαγενά.

Υ.Γ..Αφιερωμένο σε αυτούς που ζουν με το φόβο πλάι-πλάι..Σε αυτούς  που κοιμούνται ακόμα με το φως ανοιχτό.Σε όλους εκείνους που υφαίνουν μια ολότελα δική τους  ζωή και την ονομάζουν "πατρίδα".Στους σχιζοφρενείς που αρνούνται να ξεχνούν.Στους υγιείς που που χάθηκαν στην λήθη...

ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου,να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.
Όταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη.
Όταν πληρώνεις το νερό να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν.
Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.
Όταν τ' αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν έχουν που να πλαγιάσουν.
Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν.
Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους, τους άλλους, στον εαυτό σου γύρισε και πες.
<<Αχ και να ήμουνα ένα κερί στο σκοτάδι>>.


                                                                               Μαχμούντ  Νταρούι.

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ.

 Στα χρόνια που ζω υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τα ζήσω όλα ανάποδα απ΄ ότι τα έζησα έως τώρα.
Να θυμώνω και μετά να σκέφτομαι, να γελώ και μετά ν' ακούω το αστείο, να σκουπίζω το αίμα και μετά ν' ανοίγω την πληγή,να μεθώ και αργότερα να πίνω,να τρώω και ακολούθως να περιμένω να με πιάσει η πείνα και στο τέλος θα ήθελα ν' αργώ και κατόπιν ν΄ αποφασίζω για τον προορισμό..
Είναι μια μορφή σχιζοφρένειας μου είπανε και "σιγά το νέο" είπα μέσα μου, αλλά θέλω να δώσω στο μυαλό μου το έναυσμα να σταματήσει να προσαρμόζεται σε αυτό που συμβαίνει.Δεν αξίζει τον κόπο γιατί το κατεστημένο δεν θέλει σκεπτόμενους οργανισμούς.Θα ποτίσω τη σκέψη μου με πιότερη παράνοια από αυτή που λαμβάνει όταν παίρνει στα σοβαρά αυτό που συμβαίνει εκεί έξω.Σώμα και μυαλό θα συμπράξουν ίσως και για πρώτη φορά με απόλυτη αρμονία για την δική μου, (για φαντάσου),αλλοπρόσαλλη διαμαρτυρία.Και δεν θα σταματήσω εδώ.Θα γίνω πιο επικίνδυνος όταν θα ρωτώ τους συν-ανθρώπους μου πως γίνεται, ενώ έχω σταματήσει να κοιμάμαι να βλέπω σαδιστικά το ίδιο πάντα όνειρο;Πως ενώ οι άρχοντες του τόπου μου λένε πως δεν μ΄ έχουν εξαπατήσει, εγώ μόνο όταν βιώνω την παράνοιά μου αισθάνομαι ότι μου λένε την αλήθεια.
Κάπου διάβασα ότι οι τράπεζες καταναλώνοντας τεράστια ποσά κατάφεραν επιτέλους να μπουν στο μυαλό μας κι έτσι στο εγγύς μέλλον μ΄ ένα επεξεργαστή που θ΄ αναλύει τον εγκέφαλό μας θα μπορούν να έχουν ασφαλή εικόνα για το αν θα είμαστε συνεπείς για το δάνειο που έχουμε αιτηθεί, έτσι ώστε να προχωρήσει η τελική έγκρισή του!! Δανεικά λεφτά, δανεικές σκέψεις, ι-δανική ζωή για να ζούμε.
Από εχτές κάνω απεργία πείνας, αλλά δεν έχω σταματήσει να τρώω!Θα το κάνω εν καιρώ και μόνο όταν  δικαιωθώ στα ταπεινά αιτήματά μου, τα οποία βέβαια και δεν έχω βάλει σε μία σειρά για ευνόητους λόγους.Βρήκα μάλιστα και μια ψυχοθεραπεύτρια, αλλά και αυτή μου είπε πως την διαδικασία ανάποδα την ξεκίνησα, γιατί πρώτα έπρεπε να ξεκινήσω τις συνεδρίες και μετά να της πω τον μισθό μου που κάποιοι τον ονομάζουν ΒΑΣΙΚΟ!Της είπα να με κάνει καλά κι 'γω θα της δώσω και τα 500 ευρώ που παίρνω, αλλά μάταια.Έτσι πήρα την απόφαση να πάω τις φορές που αντέχω και μετά να τρελαθώ, που θα μου έρθει και ασορτί με το Δ.Ν.Τ της ζωής μου.
Λησμόνησα ν΄ αναφέρω ότι κάνω και ασκήσεις ηρεμίας  με αναπνοές και διαλογισμό.Γιόγκα δηλαδή κάνω, αλλά δεν το λέω γιατί η δασκάλα μου είπε να είμαι ταπεινός.Εχτές μάλιστα πρόθυμα μου ζήτησε να με πάει σπίτι μου και ήταν πολύ ζεστά στα θερμαινόμενα δερμάτινα καθίσματα της mercedes που οδηγούσε κι εγώ την ρώτησα εάν πρώτα γίνεσαι ταπεινός και μετά πλουτίζεις, ή αντιθέτως άμα  έχεις τα φράγκα σου μπορείς βολικά και ήσυχα να διεκδικήσεις την ταπεινότητα που σου αξίζει;
Έβαλα τα γυαλιά μου και καρτερώ τον ήλιο να φανεί.
Αυτός δεν θα με ξεγελάσει.Θα του πω αλήθειες και αυτός για να σβήσει την υποχρέωση θα ρίξει λίγο φως σε ότι μέσα μου παραμένει σκοτεινό και ανάποδα κινείται.Παράλληλα θα κατεβάσω τα χειμερινά γιατί καλοκαίρι έρχεται και σκέφτομαι τι ωραία που είναι να κλαίω χωρίς ακόμα να έχω ανταμώσει ότι μας περιμένει.
Θα σκοτώσω τέλος όποιον κόπτεται για το μέλλον μου και στον αντίποδα θα ανοίξω την πιο ζεστή αγκαλιά σ' εκείνον που παραβλέποντας  τα μελλούμενα, θα μου αναλύσει το "σχέδιο"  που συντελείται ερήμην μου, ενώ η δική μου  μέγιστη διαμαρτυρία  εξαντλείται στα διόδια που δεν πληρώνω  και στην δίωρη "ειρηνική" πορεία μια φορά τον χρόνο για την μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξη που οι κρατούντες έχουν διασφαλίσει για να σταματά μέχρι εκεί η εκτόνωσή μας.
Ερχονται απόκριες.Εμείς ας βγάλουμε τις μάσκες να δουν πόσο καθαρό παρέμεινε το χρώμα που  έχουνε τα μάτια μας..

ANTI ΣΩΜΑΤΑ

Υπάρχουν σώματα που βρίσκουν τα αντικείμενα τους.Νιώθουν, ηρεμούν, ζωντανεύουν.

Υπάρχουν σώματα που ακόμα δεν τα βρήκαν.
Ψάχνουν, υστερούν....Ελλειπή σώματα.


......από την ομάδα  Σωμαως.

TΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ.

Μικρές βόλτες στο κέντρο της μεγάλης πόλης τα παγωμένα βράδια, καφές, κονιάκ, γρήγορο φαγητό, κανένα φευγαλέο χαμόγελο σήμα κατατεθέν των ημερών που ήρθαν.
Είναι λίγοι πια αυτοί που ζουν την λαχτάρα της εποχής. Που συμβαδίζουν με αυτό που συμβαίνει εκεί έξω.Οι πιο πολλοί νοσταλγούν.Ψάχνουν και ψάχνονται.
Εορταστικός αποχρωματισμός..Μισά χαμόγελα, ευχές ανέμπνευστες και εναρμονισμένες στον κώδικα της απόστασης που πήραν οι καρδιές μας."Σου εύχομαι καλές γιορτές και ευτυχισμένο το νέο έτος.."
Το μήνυμα εστάλη.Μαζική αποστολή.Μαζική  απογοήτευση.
Στις βόλτες μου στην πόλη δεν σταματώ να μετρώ τα σπίτια με τις γιρλάντες στα μπαλκόνια, τα χιλιάδες λαμπιόνια σε κάθε απίθανη γωνιά των δρόμων,τους ήχους με τα βαρετά τραγούδια,τα χαμόγελα...Όλα τα βρίσκω λιγότερα σε άθροισμα και σε διάθεση γιατί δεν ξέρω τι γίνεται με 'μένα, αλλά τα πάντα στην ζωή μου τα μετρώ σύμφωνα με την διάθεση που έχω να τα ζήσω.Μα αισθάνομαι  φέτος πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, ότι τα Χριστούγεννα θα τα ζήσουμε από την οθόνη κάποιας τηλεόρασης.Από εκεί θα δούμε τι γίνεται στον έξω κόσμο και λίγο πριν υποδεχτούμε το γερασμένο έτος θα αναρωτηθούμε μέσα μας βαθιά "Αραγε να 'ναι η μοναξιά σ' 'ολους τους κόσμους ίδια;".
Πάνε χρόνια που το διάβασα μα το κρατώ στην μνήμη μου έστω και ξεθωριασμένο.
"Η φυσική διάθεση του ανθρώπου κυρίως τις γιορτινές μέρες είναι ενωτική.Θέλει να βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο και να ξεδιπλώνει την αρετή της προσφοράς και της ασφάλειας, που είναι τα γενετικά χαρακτηριστικά των περισσοτέρων από εμάς.Η ανθρώπινη αυτή συναναστροφή τον κάνει  αισιόδοξο, πιο δυνατό και αναπλάθει κομμάτια της μνήμης του όχι και τόσο ευχάριστα.Τα δώρα συντελούν στην ανάπτυξη της κοινωνικότητάς του και θωρακίζουν τους δεσμούς των σχέσεων".
Αν και δεν θα ΄πρεπε, τις γιορτές μας δίνεται η ευκαιρία  να θυμηθούμε πόσο άνθρωποι είμαστε και  πως κόντρα στους καιρούς που το επιβάλουν, μόνο το "μαζί"  θα στολίσει τα μέσα μας με δέντρα γιορτινά, για τους νέους χρόνους που φτάνουν.

ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ;

Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνον τον έρωτα αγαπάμε;
Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν;
Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωσή τους που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε;
Κι αυτό που περιμένουμε πόσο αντέχει να ελπίζει;Αντέχει!
Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα η αντοχή τούτη.
Κι εγώ δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη ή η αγωνία της ψυχής μας;

η μοναξιά είναι από χώμα..

Σε κρατώ μέσα μου με στοργή αναλλοίωτη και ποτέ-πίστεψέ με-ποτέ δεν θα ξεχάσω το χαριτωμένο περίγραμμά σου και τους κοριτσίστικους τρόπους σου, την τρυφερότητα σου και την ευγενική σου φύση.
Ίσως κάνω λάθος κι αυτά  που σου αποδίδω να μην είναι παρά μια ψευδαίσθηση από μέρος μου, δεν το νομίζω όμως, αλλά ακόμα κι αν ήταν,  δεν μετανιώνω που τα είδα σε 'σένα.
Δεν ξέρω τι θα  ήθελες να σου επιστρέψω.
Θα προτιμούσα τίποτα και να σε κρατήσω σαν ζωντανή θύμηση ενός παρελθόντος που είναι νεκρό πια, όπως όλα τα παρελθόντα, σαν κάτι συγκινητικό σε μια ζωή σαν τη δική μου, όπου η πρόοδος των ετών πάει χέρι με χέρι με την κακοτυχία και την απογοήτευση.
Αυτό που αισθάνεται κανείς δε μπορεί να το μεταδώσει.Μπορεί μόνο να μεταδώσει τη σημασία αυτού που αισθάνεται.Το αίσθημα ανοίγει τις πόρτες της φυλακής στην οποία η σκέψη κλειδώνει τη ψυχή.Η οξυδέρκεια θα έπρεπε να φτάσει μόνο ως το κατώφλι της ψυχής.Στους προθαλάμους του αισθήματος η σαφήνεια απαγορεύεται.
Αισθάνομαι σημαίνει καταλαβαίνω.
Σκέφτομαι σημαίνει κάνω λάθος.
Καταλαβαίνω τι σκέφτεται κάποιος άλλος, σημαίνει διαφωνώ με αυτό το άτομο.
Καταλαβαίνω τι αισθάνεται κάποιος άλλος,σημαίνει ΕΙΜΑΙ με αυτό το άτομο.
Να βλέπεις, να ακούς, να μυρίζεις, να γεύεσαι, να αγγίζεις, είναι οι μόνες εντολές του νόμου του Θεού.Οι αισθήσεις είναι Θεϊκές  γιατί αντιπροσωπεύουν  το συνδετικό κρίκο μας με το Σύμπαν-Θεό.
Σου ζητώ να μην κάνεις αυτό που οι κοινοί άνθρωποι κάνουν και που είναι πάντα τόσο ανόητο.
Μη στρέφεσαι αλλού όταν σε συναντώ και μην αφήνεις τις αναμνήσεις που έχεις από  εμένα  να  'χουν την  παραμικρή πικρία.
Ας σταθούμε ο ένας απέναντι στον άλλο  σαν δυο παιδικοί φίλοι που αγαπήθηκαν όταν ήταν νέοι  και που κράτησαν σε μια γωνιά  της ψυχής τους  ριζωμένη την ανάμνηση της παλιάς και μάταιης στιγμής.

AΘΗΝΑ 8-1-2001

Θυμάμαι τις ερπύστριες των "ΘΑ"  στις μάχιμες μέρες των χρόνων που πέρασαν.
Την εξουσία να κάθεται στην καρέκλα της και οι πόρτες να κλείνουν ερμητικά σαν αχιβάδα.Να  πρέπει  ν' αναχαιτίσω τους συμβιβασμούς μου.Να μάχομαι το χρόνο, οδόφραγμα στις διαδηλώσεις των αισθήσεων που τουφεκίζουν τη σκιά μου όπου την ανταμώσουν.Ν' αγαπώ αυτήν την πόλη και να την ανακαλύπτω με το χαμόγελο του ήλιου, ανάμεσα στους στους γερασμένους δρόμους με τα ξεδοντιασμένα οδοστρώματα, τα ξυπόλυτα πρωινά και τους λουλουδιασμένους καθρέπτες.Να γνωρίζω πρόσωπα αξιόλογα και να ανταλλάσσουμε τη χαρμολύπη μας στους σφυγμούς της νύχτας.Να κυοφορείται η ιδέα της φυγής.Οχι της μεγάλης, ούτε και της τελευταίας όπως αποδείχτηκε,μα εκείνης της φυγής που κράταγε καλά το γκρι του αποχωρισμού, και το μπλε της ανάμνησης.
Από διάψευση σε διάψευση ανέβαινα ένα μικρό κλιμακοστάσιο αρνήσεων, που με οδηγούσαν στα επόμενα σύνορα, έξω από τη φυλακή  που είχα εξ ορισμού καθιερώσει στα όνειρα που έβλεπα παιδί.
Μέχρι την επόμενη φυλακή κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου την ελπίδα, πως στα επόμενα σύνορα θα έχω ξεμπερδέψει για τα καλά με το "φορτίο"  της επανάστασης.Κι εκεί απέτυχα.Η επανάσταση  κυλούσε μέσα μου σαν δεύτερη φύση.Και τα σύνορα έγιναν πέλαγα για να ξεδιψάνε οι οδοιπόροι της ψυχής,οι κουρασμένη από τη λήθη κάποιας παλιάς αγάπης, που έμεινε στα μισά του δρόμου..
Και ύστερα οι φίλοι.Τα παράθυρα της καρδιάς μου, τα μάτια τους και οι φωνές τους.
Οι λέξεις έγιναν αποστάσεις για να περνά η μνήμη...

TO ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ

ΜΕΤΑΜΕΛΕΙA:Η συνείδηση σφάλματος και η επακόλουθη λύπη ή ντροπή...
Η μεταμέλεια είναι συναίσθηση του λάθους μας συντριπτική.
Είναι συγκλονισμός και βαθιά επίγνωση που πονάει.
Εχει δάκρυα ειλικρινή.Και, το σοβαρότερο, η μετάνοια είναι μόνο έμπρακτη.
Μα και το "σε συγχωρώ" που εύκολα και αυτάρεσκα,συχνά με στόμφο διδακτικό και επιδεικτικό, ξεστομίζουμε προς κάποιον που μας έβλαψε, δεν μπορεί να είναι θεατρινίστικο και υποκριτικό.Εχει κι αυτό οδύνη και παραίτηση επώδυνη απ' το εγώ μας, από το δίκιο μας κι απ' το δικαίωμά μας. Εχει ταπείνωση και είναι εξαιρετικά μαρτυρικά όλα τούτα.
Η ειλικρίνεια του μετανοούντος η έμπρακτη, θα πρέπει να συναντιέται με την ειλικρίνεια του συγχωρούντος, την έμπρακτη.Τίποτε άλλο δεν μετράει...

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ.

Τάξε μου να σε ψηφίσω.Πούλησε μου κι άλλο ψέμα πάνω στο  ψέμα σου το προηγούμενο..
Ίσως να μην είχα κλείσει καν τα επτά χρόνια ζωής όταν με είχε πάρει ο μπαμπάς στο καφενείο, μ' εκείνη την αποπνικτική μυρωδιά,το στέκι των ετερόκλητων ψηφοφόρων,των λογιών-λογιών ανθρώπων,το καφενείο της γειτονιάς.Είχα απορήσει στην αρχή με το είδος της ψυχαγωγίας που συνέβαινε εκεί, μετά θύμωσα για το αδικαιολόγητο της ύπαρξής μου στο χώρο και είπα να κινηθώ άσκοπα και νευρικά και όλο αυτό να καταλήξει σε ύπνο.
Θα ήταν περασμένες δέκα θυμάμαι και μια ομάδα κυρίων εισέβαλε στο καφενείο κρατώντας χαρτιά..Πολλά χαρτιά.Το καφενείο αμήχανο."Να μην μείνει κανένα τραπέζι χωρίς ψηφοδέλτιο",φώναξε ο αρχηγός."Άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον η βραδιά εδώ",σκέφτηκα και συνέχισα να κοιτώ τις κινήσεις τις ομάδας."Αγαπητοί μου συμπολίτες.."ο αρχηγός ξεκίνησε να λέγει,"εμείς είμαστε αυτοί και γι' αυτό δεν είμαστε οι άλλοι και επειδή οι άλλοι είναι ψεύτες κι εμείς είμαστε αυτοί, πείτε μας τι θέλετε να το γράψουμε και όταν μας ψηφίσετε και βγούμε, τα λόγια θα γίνουν έργα αγαπημένοι μου συμπολίτες",κατέληξε ο λαλίστατος αρχηγός!
Οι ερωτήσεις πήραν μέσα μου την μορφή χιονοστιβάδας..Ποιοι είναι αυτοί και ποιοι οι άλλοι που είναι και ψεύτες;Τι πουλάνε και πόσο;Μπορεί ο καθένας να ζητήσει ότι θέλει; Γιατί θέλω κι εγώ κάτι και ας με ξέχασαν στην μοιρασιά.Γιατί παρακαλάνε αφού δεν είναι ψεύτες αυτοί;
Ειπώθηκαν πολλά εκείνο το βράδυ στον καφενέ.Άλλα τα θυμάμαι, άλλα όχι..Κάποιοι φώναξαν πολύ, κάποιοι αδιαφόρησαν παντελώς.Το "άσε μας καημένε" έμελλε να είναι το άδοξο τέλος της φιλότιμης εκλογοπροσπάθειας του κουρασμένου αρχηγού."Ζητώ την ευθυκρισία σας μόνο",είπε και μας έστειλε μια καληνύχτα που μόλις και μετά βίας βγήκε από τα χείλη του.
Τι ωραία λέξη!Ευθυκρισία.Θαρρείς πως μερικές λέξεις κουβαλάνε πάνω τους την χαμένη γενναιότητα των ημερών και πως όταν τις ανασύρουμε από μέσα μας αισθανόμαστε την έλλειψη της έννοιας και της εικόνας που μας φτιάχνουν.
Εκείνο το βράδυ του '77 ο μπαμπάς ήταν καθησυχαστικός, μα και πολύ απρόθυμος να δώσει απαντήσεις."Αφού εσύ δεν μπορείς να μου το πάρεις το ρημάδι το ποδήλατο, γιατί δεν με άφησες να το ζητήσω από τον καλό αυτό κύριο;"ρώτησα χίλιες φορές και χίλιες φορές απάντηση δεν πήρα."Είπε θα το γράψει μαζί με τ' άλλα και όταν βγει.....κάτι θα κάνει που το ξεχνάω τώρα".Από μικρό παιδί το αντίτιμο της υπόσχεσης δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα.Με το πάρε δώσε δεν τα πήγαινα καλά.Άμα θες να πάρεις πάρε έλεγα και μην σκέφτεσαι το δώσε.Θα 'ρθει ο καιρός σου.Κι έτσι δεν πρόκοψα πουθενά!Μονάχα καλούς ανθρώπους έχω να θυμάμαι, αλλά λίγο είναι αυτό;
''Μην πιστεύεις τίποτα από δαύτους και ευτυχώς που είσαι μικρός γιατί θα σου έλεγα που γράφουν αυτά που τους ζητά ο κόσμος".Κι άλλη απορία γεννήθηκε.Εκείνες είναι οι στιγμές που αναρωτιέσαι αν αξίζει όλος αυτός ο θόρυβος για ένα κωλοποδήλατο.Και σιωπάς."Όταν θα μεγαλώσεις θα μάθεις την αλήθεια",μου είπε κι εκείνος σκεφτικός...Και μεγάλωσα  μα ακόμα τις ίδιες απορίες έχω και την ίδια σιωπή.Μονάχα ένα ποδήλατο κατάφερα να πάρω σε πείσμα των καιρών και κατάλοιπο εκείνης της αθωότητας του '77.
Η Ελλάδα θα συρθεί στις κάλπες για μια ακόμα Κυριακή.Πολλά έχουν αλλάξει από τότε.Ίσως και κάποια παιδιά της εποχής εκείνης να φόρεσαν γραβάτες και να ζητούν την ψήφο μας σε κάποιο καφενείο.Μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση κρίσημη για τη χώρα."Κι αυτή" ρωτώ;Γιατί;Τι παιχνίδι παίζουν πάλι οι σωτήρες του έθνους;Ψηφίστε, μην ξεχνάτε την πατρίδα τους ακούω να λένε.Μα αφού η πατρίδα ξέχασε εμένα πρώτα, σκέφτομαι.Και από πότε η ψήφος έγινε κριτήριο για το πόσο μας ενδιαφέρει ή όχι το χώμα, το νερό, τα βουνά και ο αέρας που μου έρχονται στο μυαλό συνώνυμα της πατρίδας.Ακόμα και οι υποσχέσεις απειλές έγιναν.Και να μου το θυμάστε πως το εκλογικό θα πάψει κάποτε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα και αίφνης θα μετουσιωθεί σε πράξη υποχρεωτική και οι παραβάτες θα δικάζονται αυστηρά ,θα μαστιγώνονται για παραδειγματισμό, θα κουρεύονται γουλί και θα πέφτουν στην πυρά!Στο τέλος θα κηδεύονται δημοσία δαπάνη, γιατί αυτό απαιτεί το κράτος πρόνοιας της πελατειακής δημοκρατίας.Όπως και να 'χει εγώ την εκδίκησή μου την πήρα και κάθε εκλογική Κυριακή της ζωής μου απέχω ενεργά και βουλιάζω όλο και πιο πολύ στην σιωπή μου.Έτσι καβαλώ το ποδήλατό μου και και χάνομαι στο ταξίδι μου, μακριά από τους ψεύτικους ποδηλατόδρομους που έγραψαν στο χαρτάκι τους μαζί με τ΄άλλα και τα πέταξαν μόλις ήρθε η στιγμή να κάνουν τα λόγια έργα!