visit.

22 Δεκ 2010

TΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ.

Μικρές βόλτες στο κέντρο της μεγάλης πόλης τα παγωμένα βράδια, καφές, κονιάκ, γρήγορο φαγητό, κανένα φευγαλέο χαμόγελο σήμα κατατεθέν των ημερών που ήρθαν.
Είναι λίγοι πια αυτοί που ζουν την λαχτάρα της εποχής. Που συμβαδίζουν με αυτό που συμβαίνει εκεί έξω.Οι πιο πολλοί νοσταλγούν.Ψάχνουν και ψάχνονται.
Εορταστικός αποχρωματισμός..Μισά χαμόγελα, ευχές ανέμπνευστες και εναρμονισμένες στον κώδικα της απόστασης που πήραν οι καρδιές μας."Σου εύχομαι καλές γιορτές και ευτυχισμένο το νέο έτος.."
Το μήνυμα εστάλη.Μαζική αποστολή.Μαζική  απογοήτευση.
Στις βόλτες μου στην πόλη δεν σταματώ να μετρώ τα σπίτια με τις γιρλάντες στα μπαλκόνια, τα χιλιάδες λαμπιόνια σε κάθε απίθανη γωνιά των δρόμων,τους ήχους με τα βαρετά τραγούδια,τα χαμόγελα...Όλα τα βρίσκω λιγότερα σε άθροισμα και σε διάθεση γιατί δεν ξέρω τι γίνεται με 'μένα, αλλά τα πάντα στην ζωή μου τα μετρώ σύμφωνα με την διάθεση που έχω να τα ζήσω.Μα αισθάνομαι  φέτος πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, ότι τα Χριστούγεννα θα τα ζήσουμε από την οθόνη κάποιας τηλεόρασης.Από εκεί θα δούμε τι γίνεται στον έξω κόσμο και λίγο πριν υποδεχτούμε το γερασμένο έτος θα αναρωτηθούμε μέσα μας βαθιά "Αραγε να 'ναι η μοναξιά σ' 'ολους τους κόσμους ίδια;".
Πάνε χρόνια που το διάβασα μα το κρατώ στην μνήμη μου έστω και ξεθωριασμένο.
"Η φυσική διάθεση του ανθρώπου κυρίως τις γιορτινές μέρες είναι ενωτική.Θέλει να βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο και να ξεδιπλώνει την αρετή της προσφοράς και της ασφάλειας, που είναι τα γενετικά χαρακτηριστικά των περισσοτέρων από εμάς.Η ανθρώπινη αυτή συναναστροφή τον κάνει  αισιόδοξο, πιο δυνατό και αναπλάθει κομμάτια της μνήμης του όχι και τόσο ευχάριστα.Τα δώρα συντελούν στην ανάπτυξη της κοινωνικότητάς του και θωρακίζουν τους δεσμούς των σχέσεων".
Αν και δεν θα ΄πρεπε, τις γιορτές μας δίνεται η ευκαιρία  να θυμηθούμε πόσο άνθρωποι είμαστε και  πως κόντρα στους καιρούς που το επιβάλουν, μόνο το "μαζί"  θα στολίσει τα μέσα μας με δέντρα γιορτινά, για τους νέους χρόνους που φτάνουν.

















12 Δεκ 2010

ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ;

Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνον τον έρωτα αγαπάμε;
Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν;
Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωσή τους που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε;
Κι αυτό που περιμένουμε πόσο αντέχει να ελπίζει;Αντέχει!
Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα η αντοχή τούτη.
Κι εγώ δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη ή η αγωνία της ψυχής μας;