visit.

7 Δεκ 2011

Εμαθα να ζω...Δεν το επέλεξα.

Φορτώνω τον εαυτό μου με πράγματα που στη συνέχεια δυσκολεύομαι ν' αφήσω πίσω μου..
Νοιώθω σαν ν' αποτελούμαι από ετερόκλητα υλικά που για να δώσουν μια σημασία στη ζωή μου πρέπει να τους δώσω τίτλους.
Οπλίζομαι με δύναμη για την επόμενη δύσκολη στροφή,  μα λίγα μέτρα πιο κάτω αισθάνομαι αδύναμος... με το χρώμα της ανημποριάς που αφήνει πίσω της η μοναξιά.
Είμαι δραστήριος, μα στέκομαι ακίνητος μπροστά σε όλη αυτή την δυστυχία τριγύρω.
Γελώ και νοιάζομαι γι' αυτό που εξελίσσεται..... αδιαφορώ και συμμετέχω σε αυτό που παραμένει στάσιμο.
Δρω, αντιδρώ, βολεύομαι και ξεβολεύομαι σε χρόνους σύντομους και άκυρους.
Σταμάτησα να πονώ όταν μου ήταν δύσκολο να καταλάβω την ανθρώπινη εξέλιξη, μα έγινα σε κάθε σημείο μου αναίσθητος όταν διαπίστωσα πόσο πίσω επιστρέφω.
Δεν διαχωρίζω το καλό απ' το κακό μα ούτε πια τα βάθη και τα ύψη.
Με περικυκλώνουν αξίες που χάνονται στο πρώτο φως της μέρας και αστέρες που θαρρείς δεν έλαμψαν ποτέ.
Ανακυκλώνομαι σε συζητήσεις ίδιες και φτάνω στα γνωστά αδιέξοδα, εκείνα που μοιάζουν πλέον σαν τον μόνιμο τόπο συνάντησης όλων μας.
Κατάλαβα πως αδίκησα τον εαυτό μου, όταν έπαψα να είμαι δίκαιος με τους άλλους.
Έμαθα, μαθαίνω, μα και ξέχασα και ξεχάστηκα.Όλα έγιναν γρήγορα..
Μου ζητούν να πάρω την ζωή στα χέρια μου, μα εγώ μέρα με τη μέρα χάνω και από ένα κομμάτι της.
Λέω ψέμματα, μικρά κι αθώα, μα τα βάπτισα έτσι όταν δεν άντεχα άλλο την αλήθεια.
Μέσα μου χιλιάδες "γιατί" ζητούν απαντήσεις μα τελευταία ανακάλυψα πως δεν μου φτάνει αυτή η ζωή για να τις βρω..

Έτσι θα ζητήσω και μια δεύτερη ζωή όχι απαραίτητα πιο καλή απ' την υπάρχουσα.
Θα ζητήσω όλα μέσα μου να έχουν "ένωση"..Να λειτουργούν με κοινό πυρήνα,  κοινά σημεία που αν τ' αγγίξεις θα καταλάβεις ότι πρόκειται για μένα..Χωρίς συνειδητό, ασυνείδητο, τύψεις ενοχές και νοήματα βαθιά.
Κάτι σαν το barcode της ψυχής μου.Απλώνεις το χέρι σου κι έχεις όλη την ζωή μου αποκωδικοποιημένη....Και καθαρή.