visit.

29 Νοε 2010

η μοναξιά είναι από χώμα..

Σε κρατώ μέσα μου με στοργή αναλλοίωτη και ποτέ-πίστεψέ με-ποτέ δεν θα ξεχάσω το χαριτωμένο περίγραμμά σου και τους κοριτσίστικους τρόπους σου, την τρυφερότητα σου και την ευγενική σου φύση.
Ίσως κάνω λάθος κι αυτά  που σου αποδίδω να μην είναι παρά μια ψευδαίσθηση από μέρος μου, δεν το νομίζω όμως, αλλά ακόμα κι αν ήταν,  δεν μετανιώνω που τα είδα σε 'σένα.
Δεν ξέρω τι θα  ήθελες να σου επιστρέψω.
Θα προτιμούσα τίποτα και να σε κρατήσω σαν ζωντανή θύμηση ενός παρελθόντος που είναι νεκρό πια, όπως όλα τα παρελθόντα, σαν κάτι συγκινητικό σε μια ζωή σαν τη δική μου, όπου η πρόοδος των ετών πάει χέρι με χέρι με την κακοτυχία και την απογοήτευση.
Αυτό που αισθάνεται κανείς δε μπορεί να το μεταδώσει.Μπορεί μόνο να μεταδώσει τη σημασία αυτού που αισθάνεται.Το αίσθημα ανοίγει τις πόρτες της φυλακής στην οποία η σκέψη κλειδώνει τη ψυχή.Η οξυδέρκεια θα έπρεπε να φτάσει μόνο ως το κατώφλι της ψυχής.Στους προθαλάμους του αισθήματος η σαφήνεια απαγορεύεται.
Αισθάνομαι σημαίνει καταλαβαίνω.
Σκέφτομαι σημαίνει κάνω λάθος.
Καταλαβαίνω τι σκέφτεται κάποιος άλλος, σημαίνει διαφωνώ με αυτό το άτομο.
Καταλαβαίνω τι αισθάνεται κάποιος άλλος,σημαίνει ΕΙΜΑΙ με αυτό το άτομο.
Να βλέπεις, να ακούς, να μυρίζεις, να γεύεσαι, να αγγίζεις, είναι οι μόνες εντολές του νόμου του Θεού.Οι αισθήσεις είναι Θεϊκές  γιατί αντιπροσωπεύουν  το συνδετικό κρίκο μας με το Σύμπαν-Θεό.
Σου ζητώ να μην κάνεις αυτό που οι κοινοί άνθρωποι κάνουν και που είναι πάντα τόσο ανόητο.
Μη στρέφεσαι αλλού όταν σε συναντώ και μην αφήνεις τις αναμνήσεις που έχεις από  εμένα  να  'χουν την  παραμικρή πικρία.
Ας σταθούμε ο ένας απέναντι στον άλλο  σαν δυο παιδικοί φίλοι που αγαπήθηκαν όταν ήταν νέοι  και που κράτησαν σε μια γωνιά  της ψυχής τους  ριζωμένη την ανάμνηση της παλιάς και μάταιης στιγμής.

20 Νοε 2010

AΘΗΝΑ 8-1-2001

Θυμάμαι τις ερπύστριες των "ΘΑ"  στις μάχιμες μέρες των χρόνων που πέρασαν.
Την εξουσία να κάθεται στην καρέκλα της και οι πόρτες να κλείνουν ερμητικά σαν αχιβάδα.Να  πρέπει  ν' αναχαιτίσω τους συμβιβασμούς μου.Να μάχομαι το χρόνο, οδόφραγμα στις διαδηλώσεις των αισθήσεων που τουφεκίζουν τη σκιά μου όπου την ανταμώσουν.Ν' αγαπώ αυτήν την πόλη και να την ανακαλύπτω με το χαμόγελο του ήλιου, ανάμεσα στους στους γερασμένους δρόμους με τα ξεδοντιασμένα οδοστρώματα, τα ξυπόλυτα πρωινά και τους λουλουδιασμένους καθρέπτες.Να γνωρίζω πρόσωπα αξιόλογα και να ανταλλάσσουμε τη χαρμολύπη μας στους σφυγμούς της νύχτας.Να κυοφορείται η ιδέα της φυγής.Οχι της μεγάλης, ούτε και της τελευταίας όπως αποδείχτηκε,μα εκείνης της φυγής που κράταγε καλά το γκρι του αποχωρισμού, και το μπλε της ανάμνησης.
Από διάψευση σε διάψευση ανέβαινα ένα μικρό κλιμακοστάσιο αρνήσεων, που με οδηγούσαν στα επόμενα σύνορα, έξω από τη φυλακή  που είχα εξ ορισμού καθιερώσει στα όνειρα που έβλεπα παιδί.
Μέχρι την επόμενη φυλακή κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου την ελπίδα, πως στα επόμενα σύνορα θα έχω ξεμπερδέψει για τα καλά με το "φορτίο"  της επανάστασης.Κι εκεί απέτυχα.Η επανάσταση  κυλούσε μέσα μου σαν δεύτερη φύση.Και τα σύνορα έγιναν πέλαγα για να ξεδιψάνε οι οδοιπόροι της ψυχής,οι κουρασμένη από τη λήθη κάποιας παλιάς αγάπης, που έμεινε στα μισά του δρόμου..
Και ύστερα οι φίλοι.Τα παράθυρα της καρδιάς μου, τα μάτια τους και οι φωνές τους.
Οι λέξεις έγιναν αποστάσεις για να περνά η μνήμη...

13 Νοε 2010

TO ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ

ΜΕΤΑΜΕΛΕΙA:Η συνείδηση σφάλματος και η επακόλουθη λύπη ή ντροπή...
Η μεταμέλεια είναι συναίσθηση του λάθους μας συντριπτική.
Είναι συγκλονισμός και βαθιά επίγνωση που πονάει.
Εχει δάκρυα ειλικρινή.Και, το σοβαρότερο, η μετάνοια είναι μόνο έμπρακτη.
Μα και το "σε συγχωρώ" που εύκολα και αυτάρεσκα,συχνά με στόμφο διδακτικό και επιδεικτικό, ξεστομίζουμε προς κάποιον που μας έβλαψε, δεν μπορεί να είναι θεατρινίστικο και υποκριτικό.Εχει κι αυτό οδύνη και παραίτηση επώδυνη απ' το εγώ μας, από το δίκιο μας κι απ' το δικαίωμά μας. Εχει ταπείνωση και είναι εξαιρετικά μαρτυρικά όλα τούτα.
Η ειλικρίνεια του μετανοούντος η έμπρακτη, θα πρέπει να συναντιέται με την ειλικρίνεια του συγχωρούντος, την έμπρακτη.Τίποτε άλλο δεν μετράει...

5 Νοε 2010

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ.

Τάξε μου να σε ψηφίσω.Πούλησε μου κι άλλο ψέμα πάνω στο  ψέμα σου το προηγούμενο..
Ίσως να μην είχα κλείσει καν τα επτά χρόνια ζωής όταν με είχε πάρει ο μπαμπάς στο καφενείο, μ' εκείνη την αποπνικτική μυρωδιά,το στέκι των ετερόκλητων ψηφοφόρων,των λογιών-λογιών ανθρώπων,το καφενείο της γειτονιάς.Είχα απορήσει στην αρχή με το είδος της ψυχαγωγίας που συνέβαινε εκεί, μετά θύμωσα για το αδικαιολόγητο της ύπαρξής μου στο χώρο και είπα να κινηθώ άσκοπα και νευρικά και όλο αυτό να καταλήξει σε ύπνο.
Θα ήταν περασμένες δέκα θυμάμαι και μια ομάδα κυρίων εισέβαλε στο καφενείο κρατώντας χαρτιά..Πολλά χαρτιά.Το καφενείο αμήχανο."Να μην μείνει κανένα τραπέζι χωρίς ψηφοδέλτιο",φώναξε ο αρχηγός."Άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον η βραδιά εδώ",σκέφτηκα και συνέχισα να κοιτώ τις κινήσεις τις ομάδας."Αγαπητοί μου συμπολίτες.."ο αρχηγός ξεκίνησε να λέγει,"εμείς είμαστε αυτοί και γι' αυτό δεν είμαστε οι άλλοι και επειδή οι άλλοι είναι ψεύτες κι εμείς είμαστε αυτοί, πείτε μας τι θέλετε να το γράψουμε και όταν μας ψηφίσετε και βγούμε, τα λόγια θα γίνουν έργα αγαπημένοι μου συμπολίτες",κατέληξε ο λαλίστατος αρχηγός!
Οι ερωτήσεις πήραν μέσα μου την μορφή χιονοστιβάδας..Ποιοι είναι αυτοί και ποιοι οι άλλοι που είναι και ψεύτες;Τι πουλάνε και πόσο;Μπορεί ο καθένας να ζητήσει ότι θέλει; Γιατί θέλω κι εγώ κάτι και ας με ξέχασαν στην μοιρασιά.Γιατί παρακαλάνε αφού δεν είναι ψεύτες αυτοί;
Ειπώθηκαν πολλά εκείνο το βράδυ στον καφενέ.Άλλα τα θυμάμαι, άλλα όχι..Κάποιοι φώναξαν πολύ, κάποιοι αδιαφόρησαν παντελώς.Το "άσε μας καημένε" έμελλε να είναι το άδοξο τέλος της φιλότιμης εκλογοπροσπάθειας του κουρασμένου αρχηγού."Ζητώ την ευθυκρισία σας μόνο",είπε και μας έστειλε μια καληνύχτα που μόλις και μετά βίας βγήκε από τα χείλη του.
Τι ωραία λέξη!Ευθυκρισία.Θαρρείς πως μερικές λέξεις κουβαλάνε πάνω τους την χαμένη γενναιότητα των ημερών και πως όταν τις ανασύρουμε από μέσα μας αισθανόμαστε την έλλειψη της έννοιας και της εικόνας που μας φτιάχνουν.
Εκείνο το βράδυ του '77 ο μπαμπάς ήταν καθησυχαστικός, μα και πολύ απρόθυμος να δώσει απαντήσεις."Αφού εσύ δεν μπορείς να μου το πάρεις το ρημάδι το ποδήλατο, γιατί δεν με άφησες να το ζητήσω από τον καλό αυτό κύριο;"ρώτησα χίλιες φορές και χίλιες φορές απάντηση δεν πήρα."Είπε θα το γράψει μαζί με τ' άλλα και όταν βγει.....κάτι θα κάνει που το ξεχνάω τώρα".Από μικρό παιδί το αντίτιμο της υπόσχεσης δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα.Με το πάρε δώσε δεν τα πήγαινα καλά.Άμα θες να πάρεις πάρε έλεγα και μην σκέφτεσαι το δώσε.Θα 'ρθει ο καιρός σου.Κι έτσι δεν πρόκοψα πουθενά!Μονάχα καλούς ανθρώπους έχω να θυμάμαι, αλλά λίγο είναι αυτό;
''Μην πιστεύεις τίποτα από δαύτους και ευτυχώς που είσαι μικρός γιατί θα σου έλεγα που γράφουν αυτά που τους ζητά ο κόσμος".Κι άλλη απορία γεννήθηκε.Εκείνες είναι οι στιγμές που αναρωτιέσαι αν αξίζει όλος αυτός ο θόρυβος για ένα κωλοποδήλατο.Και σιωπάς."Όταν θα μεγαλώσεις θα μάθεις την αλήθεια",μου είπε κι εκείνος σκεφτικός...Και μεγάλωσα  μα ακόμα τις ίδιες απορίες έχω και την ίδια σιωπή.Μονάχα ένα ποδήλατο κατάφερα να πάρω σε πείσμα των καιρών και κατάλοιπο εκείνης της αθωότητας του '77.
Η Ελλάδα θα συρθεί στις κάλπες για μια ακόμα Κυριακή.Πολλά έχουν αλλάξει από τότε.Ίσως και κάποια παιδιά της εποχής εκείνης να φόρεσαν γραβάτες και να ζητούν την ψήφο μας σε κάποιο καφενείο.Μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση κρίσημη για τη χώρα."Κι αυτή" ρωτώ;Γιατί;Τι παιχνίδι παίζουν πάλι οι σωτήρες του έθνους;Ψηφίστε, μην ξεχνάτε την πατρίδα τους ακούω να λένε.Μα αφού η πατρίδα ξέχασε εμένα πρώτα, σκέφτομαι.Και από πότε η ψήφος έγινε κριτήριο για το πόσο μας ενδιαφέρει ή όχι το χώμα, το νερό, τα βουνά και ο αέρας που μου έρχονται στο μυαλό συνώνυμα της πατρίδας.Ακόμα και οι υποσχέσεις απειλές έγιναν.Και να μου το θυμάστε πως το εκλογικό θα πάψει κάποτε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα και αίφνης θα μετουσιωθεί σε πράξη υποχρεωτική και οι παραβάτες θα δικάζονται αυστηρά ,θα μαστιγώνονται για παραδειγματισμό, θα κουρεύονται γουλί και θα πέφτουν στην πυρά!Στο τέλος θα κηδεύονται δημοσία δαπάνη, γιατί αυτό απαιτεί το κράτος πρόνοιας της πελατειακής δημοκρατίας.Όπως και να 'χει εγώ την εκδίκησή μου την πήρα και κάθε εκλογική Κυριακή της ζωής μου απέχω ενεργά και βουλιάζω όλο και πιο πολύ στην σιωπή μου.Έτσι καβαλώ το ποδήλατό μου και και χάνομαι στο ταξίδι μου, μακριά από τους ψεύτικους ποδηλατόδρομους που έγραψαν στο χαρτάκι τους μαζί με τ΄άλλα και τα πέταξαν μόλις ήρθε η στιγμή να κάνουν τα λόγια έργα!