Χανιά μεσημέρι στο μικρό καφέ της πόλης..Ιούλιος ζεστός.Αλμύρα από την γρήγορη βουτιά στην κοντινή παραλία."Περιμένουμε ζέστες", ακούγεται από τα διπλανά τραπέζια.Κόσμος πάει κι έρχεται σε μια καλοκαιρινή σύναξη ανθρώπων που για φέτος προβλέπεται πιο ήσυχη από ποτέ.Απέναντι η εικόνα μπερδεύει γλυκά το μπλε τ' ουρανού με αυτό της θάλασσας.Όλα καλώς καμωμένα.Έχω μέρες να δω τηλεόραση.Τι γίνεται στον έξω κόσμο άραγε;Τελικά πόσο διαφέρει αυτό που ζω χωρίς να βλέπω, με αυτό που που μου συμβαίνει όταν "ενημερώνομαι".
Είπα σήμερα να γράψω.Να μεταφέρω το άδειο της ψυχής μου και μαζί με αυτό τον ήχο της πόλης.Της πόλης που αντέχει, αν και αυτή δεν στερείται αγανακτισμένων και αντιδραστικών.Ίσως να υστερεί λίγο σε παλμό, αλλά κι εδώ θα δεις αγωνία και καχυποψία και ίσως την λιγότερη φιλοξενία από αυτή που θα περίμενες.Σημεία των καιρών.Η αποξένωση πέρασε και από 'δω.
Μου έλειψαν οι φίλοι.Αυτοί οι σταθεροί φίλοι που τους κουβαλάς παντού σαν προσευχή.
Συνεχίζω τις μέρες που λέγονται διακοπές και ξεμακραίνω σιγά-σιγά από την μανία του χειμώνα που ζήσαμε.Φέτος πήρα στο νησί περίσσια αφή, όλη μου την όραση και παραμέλησα λίγο την ακοή μου.
Τα έβαλα σε μία τάξη τα πράγματα και βρέθηκα στο μικρό λιμανάκι του χωριού να καρτερώ τον Αύγουστο..Τον Αύγουστο με την ανατολή του λαμπρότερου άστρου της νύχτας, με τα πανηγύρια και τους έρωτες του.Τον Αύγουστο που λέγεται φέτος θα είναι σφιχτός.Κουμπωμένος σαν Οκτώβρης και θυμωμένος σαν εκείνες τις μπόρες του Γενάρη.Αντίθετος και παραμορφωμένος.Λιγομίλητος..
Ας τον ζήσουμε έστω κι έτσι.Του χρωστάμε δεν μας χρωστά.Άλλωστε πόση λύπη μπορεί να δώσει εκείνο το σούρουπο της μέρας που μικραίνει και πόση μοναξιά χωρά η μυρωδιά της ρακής, του ούζου της φωτιάς πάνω στην άμμο;Ελάχιστη νομίζω,,,
Είπα σήμερα να γράψω.Να μεταφέρω το άδειο της ψυχής μου και μαζί με αυτό τον ήχο της πόλης.Της πόλης που αντέχει, αν και αυτή δεν στερείται αγανακτισμένων και αντιδραστικών.Ίσως να υστερεί λίγο σε παλμό, αλλά κι εδώ θα δεις αγωνία και καχυποψία και ίσως την λιγότερη φιλοξενία από αυτή που θα περίμενες.Σημεία των καιρών.Η αποξένωση πέρασε και από 'δω.
Μου έλειψαν οι φίλοι.Αυτοί οι σταθεροί φίλοι που τους κουβαλάς παντού σαν προσευχή.
Συνεχίζω τις μέρες που λέγονται διακοπές και ξεμακραίνω σιγά-σιγά από την μανία του χειμώνα που ζήσαμε.Φέτος πήρα στο νησί περίσσια αφή, όλη μου την όραση και παραμέλησα λίγο την ακοή μου.
Τα έβαλα σε μία τάξη τα πράγματα και βρέθηκα στο μικρό λιμανάκι του χωριού να καρτερώ τον Αύγουστο..Τον Αύγουστο με την ανατολή του λαμπρότερου άστρου της νύχτας, με τα πανηγύρια και τους έρωτες του.Τον Αύγουστο που λέγεται φέτος θα είναι σφιχτός.Κουμπωμένος σαν Οκτώβρης και θυμωμένος σαν εκείνες τις μπόρες του Γενάρη.Αντίθετος και παραμορφωμένος.Λιγομίλητος..
Ας τον ζήσουμε έστω κι έτσι.Του χρωστάμε δεν μας χρωστά.Άλλωστε πόση λύπη μπορεί να δώσει εκείνο το σούρουπο της μέρας που μικραίνει και πόση μοναξιά χωρά η μυρωδιά της ρακής, του ούζου της φωτιάς πάνω στην άμμο;Ελάχιστη νομίζω,,,
