Ο πρώτος άνθρωπος που πήγε ποτέ στο διάστημα ήταν ο Ρώσος κοσμοναύτης
Γιούρι Γκαγκάριν πριν 45 περίπου χρόνια.Αφού ανέβηκε στο μεγάλο
διαστημόπλοιο διαπίστωσε πως το μόνο κατοικήσιμο μέρος που μπορούσε να
βρεθεί ήταν εξαιρετικά μικρό για το είδος και το χρόνο μιας τέτοιας
αποστολής.Έτσι ο αστροναύτης αφού ταξιδεύει βρίσκεται μπροστά σ' ένα
μικρό παράθυρο και από 'κει βλέπει την καμπυλότητα της γης!Ήταν ο πρώτος
άνθρωπος που έβλεπε τον πλανήτη απ' όπου κατάγεται, και είναι η στιγμή
εκείνη που βγαίνει απ΄ την ανθρώπινη διάστασή του και σπάει για πρώτη
φορά τα σύνορα του ορατού σύμπαντος για να χαθεί στο άγνωστο.
Ξαφνικά αντιλαμβάνεται ένα παράξενο θόρυβο σκληρό και μονότονο να ηχεί στ' αυτιά του.Ένα συνεχές (τικ-τακ), βγαίνει απ' το κεντρικό ταμπλό του σκάφους.
Σχίζει τον πίνακα ελέγχου με τα εργαλεία του και ψάχνει μανιωδώς την προέλευση του ήχου.Μάταια όμως.Ο ήχος συνεχίζει ν' ακούγεται το ίδιο βασανιστικά κρύβοντας την προέλευση του.Σε λίγες ώρες αρχίζει να νοιώθει τον ήχο να του ξεσκίζει τα σωθικά.Αισθάνεται ανήμπορος και απειλείται από κάτι αθώο που δεν υπήρξε μέρος της επίπονης προετοιμασίας του.
Λίγες μέρες περνούν με αυτόν τον ήχο και ξέρει ότι θα τον κάνει να καταρρεύσει.Να χάσει το μυαλό του.
Τι μπορεί όμως να κάνει;Είναι στο διάστημα μόνος του, σ' ένα χώρο σαν ντουλάπι και του έχουν απομείνει 25 ημέρες μέχρι να ολοκληρώσει την αποστολή.Θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτόν τον ήχο.
Έτσι ό κοσμοναύτης αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να σώσει τα λογικά του, είναι να ερωτευτεί αυτόν τον ήχο.Έτσι κλείνει τα μάτια του και χάνεται στην φαντασία του..Όταν τ' ανοίγει ξανά έχει συμβεί το ανέλπιστο.Δεν ακούει τον ήχο ξανά!Ακούει μουσική και περνά τον υπόλοιπο χρόνο του διασχίζοντας το διάστημα σε πλήρη ευδαιμονία και γαλήνη.
Ίσως δεν είναι και πολύ δημοκρατικό, αλλά η συναισθηματική μας ζωή ξεκινά, διαμορφώνεται και καταλήγει από γεγονότα που στο άθροισμά τους δεν μας δικαιώνουν απαραίτητα.Έτσι δεν έχουμε πάντα την επιλογή στο πως θα ζήσουμε.
Απ' την άλλη δεν μας μένει και τίποτε άλλο απ' το να επιλέξουμε πως περίπου θα ζήσουμε με αυτό που έχουμε.Κι έτσι καταργείται η πιο απατηλή δημοκρατία που σχεδόν μας επιβάλει ν' αγαπάμε μόνο ότι μας αγαπά, και να προσφέρουμε περιμένοντας...
Ξαφνικά αντιλαμβάνεται ένα παράξενο θόρυβο σκληρό και μονότονο να ηχεί στ' αυτιά του.Ένα συνεχές (τικ-τακ), βγαίνει απ' το κεντρικό ταμπλό του σκάφους.
Σχίζει τον πίνακα ελέγχου με τα εργαλεία του και ψάχνει μανιωδώς την προέλευση του ήχου.Μάταια όμως.Ο ήχος συνεχίζει ν' ακούγεται το ίδιο βασανιστικά κρύβοντας την προέλευση του.Σε λίγες ώρες αρχίζει να νοιώθει τον ήχο να του ξεσκίζει τα σωθικά.Αισθάνεται ανήμπορος και απειλείται από κάτι αθώο που δεν υπήρξε μέρος της επίπονης προετοιμασίας του.
Λίγες μέρες περνούν με αυτόν τον ήχο και ξέρει ότι θα τον κάνει να καταρρεύσει.Να χάσει το μυαλό του.
Τι μπορεί όμως να κάνει;Είναι στο διάστημα μόνος του, σ' ένα χώρο σαν ντουλάπι και του έχουν απομείνει 25 ημέρες μέχρι να ολοκληρώσει την αποστολή.Θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτόν τον ήχο.
Έτσι ό κοσμοναύτης αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να σώσει τα λογικά του, είναι να ερωτευτεί αυτόν τον ήχο.Έτσι κλείνει τα μάτια του και χάνεται στην φαντασία του..Όταν τ' ανοίγει ξανά έχει συμβεί το ανέλπιστο.Δεν ακούει τον ήχο ξανά!Ακούει μουσική και περνά τον υπόλοιπο χρόνο του διασχίζοντας το διάστημα σε πλήρη ευδαιμονία και γαλήνη.
Ίσως δεν είναι και πολύ δημοκρατικό, αλλά η συναισθηματική μας ζωή ξεκινά, διαμορφώνεται και καταλήγει από γεγονότα που στο άθροισμά τους δεν μας δικαιώνουν απαραίτητα.Έτσι δεν έχουμε πάντα την επιλογή στο πως θα ζήσουμε.
Απ' την άλλη δεν μας μένει και τίποτε άλλο απ' το να επιλέξουμε πως περίπου θα ζήσουμε με αυτό που έχουμε.Κι έτσι καταργείται η πιο απατηλή δημοκρατία που σχεδόν μας επιβάλει ν' αγαπάμε μόνο ότι μας αγαπά, και να προσφέρουμε περιμένοντας...
