Η επανάσταση των σιωπηλών.

Οι  Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους."
                                               Φράντς  Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων

Καθώς  η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί.
Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραματίζομαι από παλιά μια άλλη επανάσταση. Μια επανάσταση διαφορετική από όσες περιγράφουν τα βιβλία, από όσες απεικονίζουν στις ταινίες τους οι σκηνοθέτες. Την ανάγκη της μάλιστα διατύπωσα πολλά χρόνια πριν. Kαθώς όμως περνά ο καιρός  αυτή η  άλλη επανάσταση, που οραματίζομαι, κερδίζει διαρκώς σε περιεχόμενο και ορμή.
Η επανάσταση  λοιπόν, που οραματίζομαι, θα είναι  μια  επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση  βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει  από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο όσα στερήθηκε, όσα ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με  κραυγές –πριν επιλέξει την σιωπή.
Γιατί αυτή η σιωπή, είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης  του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το  ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματα της.
Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται  ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα  της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Iστορία, αυτό οδηγεί  στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση»  σχολιάζει ένας θεωρητικός της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξη της.”
Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θεμέλια της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Έχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο  φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής   δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του.Ο άνεργος κατέφυγε στην σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας·που εξαιρούν ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι  επειδή θέλει να  κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.
Η  σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει  ακόμα όσους έχουν έγνοια πραγματική για την φύση και το περιβάλλον. Δεν είναι πάντοτε οι «οικολόγοι». Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, καταφεύγουν σε θεωρίες και αναλύσεις, ενώ συχνά κρυφοκοιτάζουν την εξουσία. Στην επανάσταση των σιωπηλών θα συμμετέχουν οι άλλοι:  Όσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με την δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα  στο δικό τους το σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να υπομένουν: Την ασίγαστη μανία καταστροφής ενός ευλογημένου τόπου, τις  απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν  τις ψυχές, την θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό.
 Εκείνος –που σήμερα σιωπά με απόγνωση- οδηγείται σταθερά στην αποξένωση, επειδή το περιβάλλον μοιάζει να ανήκει πάντοτε σε κάποιους άλλους. Μόνον όμως όπου το περιβάλλον παραμείνει υπερήφανο και ανέγγιχτο, μπορεί να  ανθίσει η πραγματική ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις  και τα ομοιώματα της.

Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι  είδαν τον διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Ούτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο δικός τους κόσμος είχε αξίες και ήθος, ούτε μπορούν να τον αλλάξουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια βαθύτερη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος που έπλασαν -που είχε  αξίες και ήθος-  είναι πάντοτε εκεί. Αυτοί, οι σημαιοφόροι –χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι η εγρήγορση και η συνείδηση της.
Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στην σιωπή, δεν έπαυσαν να ονειρεύονται. Αντί όμως, όσοι καταφεύγουν σήμερα στην σιωπή, να κερδίσουν λίγα από τα όνειρα τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας, αποδέκτες των παραλογισμών μιας ψηφιακής οικονομίας, όμηροι μιας ζωής που διαρκώς αφυδατώνεται. Κι ενώ τα λόγια  των πολιτικών επιμένουν να διαγράφουν  κύκλους  ανούσιους και υποκριτικούς, εκείνοι, στην σιωπή τους, προτιμούν να ακούν τον ήχο των κυμάτων, και την βουή των επερχομένων γεγονότων.
 Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου –η μόνη που τελευταία γνώρισε η χώρα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; 
Οσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως  όμως μέσα στην σιωπή δεν ανθίζει ο έρωτας - ή και πάλι σιωπηλά δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;
«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της ιστορίας» έγραψε ένας επαναστάτης, που μάλιστα δολοφονήθηκε από τους πρώην συντρόφους του. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωση της.

                                   Απόσπασμα από κείμενο του  Γ.Γραμματικάκη.

  Οι εικόνες τραβήχτηκαν από την ψηλότερη κορυφή της Ισπανίας.Πατήστε το pause στη μουσική από τη λίστα του blog και αφεθείτε στη μαγεία της εικόνας.Χαθείτε στα σύννεφα που πάλλονται σαν κύματα.Στην ανεμοθύελλα...στα χρώματα που αναδύονται από παντού.Στην ταχύτητα και στην εναλλαγή.Στο φως, στην έμπνευση της στιγμής μα και στην γαλήνη που  κρύβει  το καρτέρι.

"Να ταξιδεύεις μακριά!"

Είναι η μόνη, ειλικρινής ευχή που μπορώ να δώσω.Το μακρινό <<αλλού>>  σε ξαναφέρνει στα μέτρα σου, σε ξεθαρρεύει, καταλαβαίνεις γιατί τόσο καιρό τα μάτια σου σταματούσαν σ'  ένα βουναλάκι από άχρηστους και παντός είδους τενεκέδες...                                                                        

                                                                                                                                                                                

"ΜΕΣΑ"

Λίγες μέρες πριν βρέθηκα στην παράσταση  "ΜΕΣΑ"  του Δημήτρη Παπαϊωάννου και ένοιωσα κι εγώ αυτήν την εξίσωση του χρόνου με τον χώρο που σταδιακά έπλεκε τις ζωές μας με τις ζωές των άλλων..Αυτό το ανθρώπινο σύμπλεγμα που μας καθιστά πολλούς, μα και τόσο μόνους, στο "ΜΕΣΑ" αναδύεται με μορφή σκληρή, κουραστική, ανέκφραστη, μα σε 'μας όλους τόσο γνώριμη.Η παράσταση ανήκει σε αυτούς που πηγαίνοντας προς αυτήν, αφήνουν απ' έξω κάθε προκατάληψη, προσδοκία  και απαίτηση γι' ότι θα συμβεί εκεί μέσα.Αυτή η σύνθεση στιγμών και συναισθημάτων ξεδιπλώνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης και δεν αποκλίνει ούτε στιγμή, καθ' όλη την εξάωρη διάρκεια της.Η ελευθερία του να δεις όσο θες, όπως θες και από όποια  θέση θελήσεις, τελικά καταλήγει σε μια διαρκή μετακίνηση σωμάτων που ψάχνουν αδιάκοπα να επαναπροσδιοριστούν.Την αλήθεια από όποια γωνιά και να την δεις η ίδια αλήθεια μένει.Απλώς βλέπουμε και πλευρές που αγνοούσαμε την ύπαρξη τους και ίσως αυτό τελικά είναι που μας πάει και λίγο παρακάτω.Χωρίς να το θέλουν οι εθελοντές γίνονται ένα με τους αληθινούς πρωταγωνιστές σ' ένα ανθρώπινο χαρμάνι που δεν συνεννοείται μεταξύ του.Απλά υπάρχει.Μα αυτός δεν είναι και ο λόγος  της απόλυτης ματαίωσης της ύπαρξης;Ζούμε χωρίς νόημα, παραδινόμαστε στο εύκολο, στο γρήγορο στο ψεύτικο..Όλα τελούνται εν αγνοία μας.
Εν κατακλείδι το έργο αρχίζει να επιδρά επάνω σου όταν μόνος στον δικό σου χωροχρόνο και χωρίς καμία σκηνοθετική καθοδήγηση, ακολουθείς αυτήν την μονότονη ιστορία στην οποία πριν λίγο έβλεπες σαν απλός θεατής..... Η πόρτα ανοίγει, κούραση, άδειο βλέμμα, απομόνωση, σιωπή.Ένα γρήγορο μπάνιο, φαγητό στα βιαστικά και μετά το κενό.Η κίνηση πάντα ίδια, το κάθε τι στην θέση του άτακτα τακτοποιημένο και στο τέλος ένα σώμα μαζεμένο στο άδειο κρεβάτι.Η πόλη είναι εδώ για να υποδεχτεί κάθε όνειρο που έχει πια πεθάνει.Όμως οι πόλεις θα ζήσουν και μετά τα όνειρά μας ή και χωρίς αυτά, γιατί ακόμα μπορούν και παίρνουν την απόχρωση που τους δίνουν το γαλάζιο της θάλασσας και το λευκό που περίσσεψε από τα όνειρα που κάναμε παιδιά.
Η παράσταση τελειώνει σεμνά, χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες.
Κάπως έτσι δεν τελειώνουν και των απλών ανθρώπων οι ιστορίες άλλωστε;