visit.

22 Ιαν 2012

Θα 'θελα να ξέρεις...

Μα στ' αλήθεια υπάρχουν ακόμα διαμάντια θαμμένα στο βυθό αυτού του κόσμου;
Υπάρχει το διαφορετικό;"Από που μας ήρθες εσύ;"..ήταν το πρώτο που σε ρώτησα.
"Δεν χρειάζεται να κάνεις διαφορετικά πράγματα για να διαφέρεις"..μου είπες.
Τον στόχο μου τον πέτυχα.Με πρόσεξες.
"Και τώρα;Τι θα γίνει τώρα;Πως λέγεται το καινούργιο όνειρο που κυνηγάμε;Tι θα γράψουμε στον φωτεινό σηματοδότη που δείχνει την πορεία"..."Για πάντα είπα"...
Το θυμήθηκες μετά από χρόνια και με τιμώρησες."Για πάντα μόνος εννοούσες φίλε μου και μας ξεγέλασες όλους".
Δεν ήθελα να σας ξεγελάσω  και ας μην δικαιώθηκα απ' την εξέλιξη.

Από τότε δεν ξαναείπα κουβέντα που να έμοιαζε με δέσμευση.Όλο μισόλογα και υποσχεσούλες που πέρναγαν όπως η μέθη το πρωί και η ζάλη που σου αφήνει για να μην θυμάσαι.Γέμισα τις ντουλάπες μου με ρούχα που δεν τα φορώ.Γέμισα το μυαλό μου με σκέψεις που δεν τις θέλω.Γέμισα τις εμπειρίες μου με γεγονότα που ψάχνουν κάδο για να γίνουν κι επίσημα άχρηστα.
Τώρα κάνω αυτό που μου έμαθες.Διαχείρηση και τακτοποίηση λέγεται αν θυμάμαι καλά.Κάτι σαν ημιυπαίθριοι χώροι στην καρδιά μου που ψάχνουν την τάξη μέσα στην αναρχία.Ας είναι.Κάνω ότι μπορώ και αν κάτι καταφέρω σε ' σένα πρώτα θα τρέξω να το πω.
Ξέρω πως τα βράδια δεν κοιμάσαι ήσυχα και αν με ρωτάς το ίδιο παθαίνω κι εγώ.
 Απ΄ τα ίδια βράχια κρατιόμαστε χωρίς να είναι σίγουρο πως το ίδιο κύμα θα μας φέρει ξανά στο "μαζί".
"Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια ίδια λάθη, τα ίδια μέρη και τα ίδια πάθη.."Θυμάσαι;.."Κανείς δεν ξεφεύγει", μου είχες πει εκείνο το βράδυ που σχεδόν σε παρακαλούσα να φύγουμε μαζί.
Έμοιαζες ήρεμη μα ήσουν απεγνωσμένα προσκολλημένη σε αυτό που σου συνέβαινε.Ποιος δεν είναι άλλωστε.
Στ΄ αλήθεια πόσο μου έχει λείψει αυτή η καθησυχαστική σιγουριά σου.
Εγώ ζω ελπίζοντας ότι κάτι θ' αλλάξει.
Με σκότωσε αυτή η αναμονή..η ακινησία.
Έφυγα εκείνο τον Φλεβάρη του '97 και είπα μέσα μου "για λίγο".
Έλειψα 12 χρόνια!Σε σκεφτόμουνα να ξέρεις όταν πίστευα πως κι εγώ σαν κι εσένα βρήκα τον δρόμο τον σίγουρο.Σου θύμωνα όταν διαπίστωνα σε τι ματαιότητα είχα βρεθεί.Έφτιαξα ένα γυάλινο ψηλό τοίχο για να μπορώ να σε βλέπω χωρίς να μπορώ να παρεμβαίνω σε αυτό που έκανες.Σου είχα εμπιστοσύνη.Χρόνια μετά μου ζήτησες τον λόγο γι' αυτό που εγώ θεωρούσα διακριτικό και δίκαιο!
Σε όλο το ταξίδι δεν με άφηνε η νοσταλγία.Σαν σκιά και σαν χάδι.
Άραγε τι χρώμα παίρνει η μοναξιά όταν η μνήμη εξασθενεί;Ποιος είναι ο δρόμος που μας αποκλείει από τις καρδιές των ανθρώπων, που κάποτε δεν μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς και τώρα αγνοούμε ακόμα και την ύπαρξή τους;
Σταμάτησα να μάχομαι το παρελθόν.Με συνεπήρε μια ιδέα ότι τόσα χρόνια κρατούσες μια φωτογραφία μου κρυμμένη στο πορτοφόλι σου και το μικρό σημείωμα που έγραφε.."Μην χανόμαστε.."
Φάνηκες εντάξει και πάλι.Μέσα στο φόβο και στις υποψίες νίκησε ο εσωτερικό σου έλεγχος.
Εγώ πάλι...Τι κακό κι αυτό με 'μένα.
Έμαθα να καβαλώ τους ψηλούς άνεμος και χάνομαι στα μικρά τα βοριαδάκια.
Τώρα που μ' ακούς πρέπει να στο παραδεχτώ.Μου έδειξες πως να βάζω φραγή, πως ν' απενεργοποιώ ορισμένα συναισθήματα που είναι υπερβολικά και ψεύτικα.
Έτσι είναι και ας μην ήθελα να το δω.
Όταν θα με ξαναδείς μην ζεις με την ελπίδα πως έχω αλλάξει.
Ακόμα τα φέρνω δύσκολα και τις νύχτες στην γειτονιά κάνουν παράπονα γιατί τραγουδώ δυνατά.Όταν φεύγω απ' το σπίτι ξεχνιέμαι και στα ραντεβού αργώ εκνευριστικά.Επίσης όταν πίνω λίγο παραπάνω αγαπώ όλον τον κόσμο και ας μην μπορώ να τον αλλάξω.Να ξέρεις προσπαθώ ακόμα...
Το πρωί που ξυπνώ δεν προγραμματίζω τίποτα και μέσα μου χαραγμένη τη φράση έχω πως "ο δρόμος ανοίγεται προχωρώντας.
Κρατώ την ελπίδα ζωντανή και αν κάτι μοιάζει με αγάπη, είναι ότι δεν πήρε ο άνεμος όταν πέρασε με δύναμη μέσα απ' την χαραμάδα εκείνης της τελευταίας αγκαλιάς.
Ο δρόμος που με πονά ακόμα είναι εκείνος που σε πήρε μακριά."Μάλλον για καλό θα ήταν"..λέω ακόμα.


                           Υ.Γ..Κι εγώ γελώ κάθε που σε σκέφτομαι.

8 Ιαν 2012

Τα φώτα πέφτουν.

Το νέο είναι πως και φέτος επιλέξαμε τον βολικό τρόπο των μηνυμάτων για να στείλουμε ευχές.Σπάσαμε το ρεκόρ των τελευταίων ετών λένε.Μηνύματα με καρδούλες, με χαμογελαστά κίτρινα προσωπάκια, μηνύματα σύντομα, ψυχρά, αναλυτικά, μηνύματα όλων των ειδών στην υπηρεσία της απομάκρυνσης.
Το επόμενο νέο είναι πως φέτος δεν γιορτάσαμε.Δεν μπήκαμε στον κόπο να γίνουμε παρέα..Δεν θέλαμε..Δεν υπήρχε όρεξη με τα τόσα που μας άφησε να σκεφτόμαστε και να ζούμε το δύσκολο '11 που έφυγε.Σαν να χάθηκε και το τελευταίο ίχνος αισιοδοξίας.Ούτε καν αυτό το γεμάτο υποσχέσεις "καλή χρονιά" δεν έβγαινε απ' τα χείλη.Σαν να συνηθίσαμε και ταυτόχρονα πειστήκαμε πως αυτό που ζούμε δεν αλλάζει με ευχολόγια και κλισέ καλοσύνες.Αυτό συμβαίνει όταν πέφτουν τα φώτα.Μετράς ζημιές και κέρδη.Πίστευα πως η διάθεση μας δεν θα χαθεί, μα τώρα την  ψάχνω στο ίδιο πηγάδι που χάθηκαν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι δουλειές που κάναμε όταν ήμασταν ευτυχισμένοι.
Η πρώτη μέρα του χρόνου μας βρήκε πετσοκομένους.Οι τηλεοράσεις έβγαλαν τα γιορτινά τους και πήραν πάλι το γνώριμο απειλητικό τους ύφος.Ξανά στο ίδιο πλαίσιο της αγωνίας και του φόβου.Σαν να μας προετοιμάζουν για τα επόμενα Χριστούγεννα..τα πιο μοναχικά.
Το ένα και μοναδικό κοριτσάκι που μπήκε δειλά-δειλά στο σπίτι  να μου πει τα κάλαντα, στο τέλος μου ψιθύρισε πως και να μην της δώσω χρήματα δεν πειράζει.Ήταν τόσο θλιμμένο που σχεδόν έκλαιγε."Γιατί;"..ρώτησα.Αργότερα έμαθα πως ο μπαμπάς της είναι δύο χρόνια άνεργος και ήταν κι αυτός μαζί της το ίδιο τρομαγμένος και ντροπιασμένος γι' αυτό που του συνέβη.Αλλαγή σκηνικού από μια κοινωνία που η νέα πραγματικότητα της άλλαξε δέρμα.
Δεν θέλω να θυμάμαι τι γινόταν παλιά.Δεν χρειάζεται και μάλλον δεν ωφελεί.Μια σύντομη ματιά στα σκυμμένα κεφάλια με τοποθετεί πίσω στην αλήθεια.Στην αλήθεια που στην συνέχεια της θα γίνεται πιο σκληρή και θα ζητά κι άλλη μοναξιά για να συντηρείται.
Είπα φέτος να μην στείλω ψεύτικες κάρτες και μηνύματα νοσταλγίας και συγκίνησης.Κι έτσι δεν έλαβα κιόλας.Με πόνεσε είναι αλήθεια.
Δεν έγινα ξαφνικά αγενής και δύστροπος.
Θα το κάνω όταν θα δω ξανά τη χαρά να έχει πάρει τη θέση του τρόμου στο πρόσωπο του μικρού κοριτσιού.Σαν χρέος και  ανάμνηση μιας κοινωνίας που όλα αυτά ήταν αυτονόητα..
Σαν ανάληψη μικρού μεριδίου ευθύνης  γι αυτό που συμβαίνει και με βρίσκει ανάμεσά του, ανεύθυνο και ξένο.