visit.

28 Οκτ 2010

jo.

Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου:ονειρεύτηκα πολύ.Έτσι ξέχασα να ζήσω.Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το ΄χα μάθει από παιδί ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο,αλλά εκεί κανείς δεν με γνώριζε.Σαν τους Θαυματοποιούς που όλη την μέρα χαρίζουν τ' όνειρο στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους.Και συχνά διέσχιζα έναν επικίνδυνο δρόμο για να προλάβω ένα φάντασμα, ή τις νύχτες έψαχνα απεγνωσμένα μέσα στο παρελθόν μήπως και βρω μια λεπτομέρεια που να με δικαιώνει.
Αλλά εκείνο που με έκανε ν'απορώ  είναι ύστερα από μια ολόκληρη εξέγερση, εγώ είχα ακόμα το κεφάλι πάνω στους ώμους μου κι ίσως αυτό να 'γινε γιατί πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου χωρίς κανείς να το βλέπει.......
                                                                     Τ.Λειβαδίτης.

21 Οκτ 2010

ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ.

Και ως εκ' θαύματος  βρήκαμε το χρόνο μας στην παρηγοριά ,βαθύναμε  τα καθίσματα ,μεγαλώσαμε τις οθόνες ,κυνηγήσαμε παράταιρα το μερίδιο μας στην τεχνολογική εγκυμοσύνη  και αναθρέψαμε τα τέρατα που έβγαλε από μέσα της.Τελικά μπερδεύτηκα ανάμεσα στο εικονικό και στο πραγματικό και δεν ξέρω τι είναι αυτό που ζω...ζητώ βοήθεια .Χειραγωγώ ή με χειραγωγούν?. Βλέπω ή με βλέπουν αυτοί?Επιλέγω ή επιλέγομαι?.Είναι το πιο χαμηλά που έχω πέσει ή έχει κι' άλλο πιό χαμηλό? Μα μόλις εχθές το βράδυ  ήμουν ταξιδιώτης στο θέατρο της Δευτερας.
Λένε πως τα όνειρα μας είναι ασπρόμαυρα και έτσι  δεν είχα και τον κόντρα ρόλο να παλέψω. Σήμερα είμαι πάλι υποψήφιος για αποχώρηση.Τελικά όσο πιο πολύ σκέφτομαι τόσο μπλοκάρω το ζαλισμένο μου μυαλό.Φοβάμαι ότι πάλι θα τιμωρηθώ με επίπληξη από το Ε.Σ.Ρ. Προτιμώ το πρόστιμο.Θέλω να βοηθήσω και εγώ την χώρα μου που ζει πίσω από το 090 της teletex και πόσο άργησε φέτος η γιουροβίζιον? Θέλω να τιμήσω την ιστορία του τόπου με εξαντλιτική τηλεθέαση.Να μην χάσω καμιά εκπομπούλα,να δώσω χαρά σε καναλάρχες,διαφιμηστές ψωνισμένους,ανύπαρκτους και τιμητές λογής-λογής της δικής μου ευημερίας, άσχετα αν ο δικός τους μισθός ξεπερνά τον δικό μου έτη φωτός! Α ρε Αλέφαντε είσαι παλικάρι. Ζω σε παραλήρημα,κοιμάμαι ακόμα σαν Φώτης Λαδομπρακόπουλος(αν θυμάμαι καλά τ' όνομα του), στην δική μου φρουτοποιοία και ξυπνώ σε μια πλαστική καρέκλα να χειροκροτώ τον Λάκη που τα είπε πάλι καλά σήμερα.Τα τσίπουρα είναι κερασμένα από εμένα σήμερα. Ο φόβος του κενού.Η ενημέρωση που έγινε τρόμος.Άνθρωποι σε διασκελισμό βλακείας, η ζωή μας ξεψυχά στα πρωινάδικα σκουπίδια, στα show της ξεφτίλας, δείγμα της διάχυτης παρακμής που ζει η χώρα .Όλη μας η Ζωή ενα Big brother συμβατό με τον μικρόκοσμο μας και μην πυροβολείτε άλλο την ξανθιά Αλεξανδράτου..Παράγωγο της κουλτούρας μας δεν είναι και αυτή?Δεν έχω πολλές αξιώσεις, δεν διεκδικώ καν τα 15 λεπτά στην δημοσιότητά μου.Μονάχα να ζήσω ακόμα λίγο την δική μου μεθυσμένη πολιτεία θέλω και αν χώρισε κάποιος ας μην το μάθω.Να ανοίξω τα παράθυρα της ψυχής μου ζητώ και οι υστερικές φωνές απο τα δελτία τους να μετατρέπονται σε ωδή στο "Μεγάλο μας  Τσίρκο", εκείνα τα Σαββατόβραδα του '73 στο θέατρο <<Αθήναιον>>, στην Αθήνα της Ε.Ρ.Τ  και της Υ.Ε.Ν.Ε.Δ , στην Ελλάδα της γειτονιάς και της παρέας,στη χώρα του καθαρού αέρα με τα ραδιόφωνα να σκορπίζουν ήχους από λαικά και ρεμπέτικα τα στενά της φιλόξενης πόλης....Ύστερα όλα έγιναν σκοτάδι και παρ' ότι οι τηλεοράσεις μας έγιναν ένχρωμες τα όνειρά μας παρέμειναν πιο ασπρόμαυρα από ποτέ.

16 Οκτ 2010

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.

Περπατώ τις πόλεις και ρωτώ που έχασαν τις ψυχές τους..που τα πάρκα,που οι γειτονιές,που οι γλάστρες στα πρεβάζια και οι μυρωδιές απο τα νυχτολούλουδα..  

Στους κουρασμένους τοίχους γράφεται η ζωή της πόλης.Στο μαύρο και στο γκρίζο η τέχνη γεννά.Ο θάνατος και ζωή δίπλα-δίπλα..

Απολιθώματα οι πόλεις μοιάζουν.Κρατούν την γοητεία μιας ξεδοντιάρας πόρνης, που χάθηκε στην λήθη της ένδοξης ομορφιάς.'Ολα κρατούν αποστάσεις..

Νομίζεις ότι η σκόνη σε καλύπτει αλλά φαίνεσαι...
...Όταν σέρνεις τα βήματά σου στο σκοτάδι.
...Όταν σκυφτός κοιτάς το χώμα.
...Όταν γυρίσεις μόνος στους δρόμους.
   ΕΤΣΙ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!
ΕΤΣΙ ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ!

Ψηλά τα κτήρια μα οι πόλεις γερνάνε πιο γρήγορα από εμάς.Που και που καμιά
 ξεχασμένη γωνιά θα σου πει την ιστορία της...


Ζωγράφισε,ζωγραφισέ με σαν μπογιά στο τοίχο..Η πόλη ξεψυχά στα τραγούδια της.
Κάθε πρωί η απουσία της νύχτας μας πληγώνει κι η πολιτεία μένει απροετοίμαστη.Μ'ενα φανταχτερό σημάδι στο λαίμο, μ'ένα λυπητερό χαμόγελο στον ορίζοντα.
Με κοιτάς λοξά.Δεν σε κοιτώ καν.Εδώ όλοι κοινωνάμε από το ίδιο δισκοπότηρο.Είμαστε όλοι μετανάστες.
Η πόλη καθισμένη στα γόνατα του Θεού, απέλπιδα προσπαθεία να κρατηθεί στα πόδια της.Στους βροχερούς σταθμούς οι αποχαιρετισμοί.

Αυλαία...

.....ςσσσσσ η πόλη κοιμάται.

15 Οκτ 2010

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ..


 
  • Ήταν η εξ αρχής ακατανόητη οικειότητα που σημαδεύει όσους προορίζονται να συναντηθούν. Που οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν για να σφραγίσουν ο ένας τον άλλον παντοτινά. Αυτούς που συγγενεύουν αλλιώς, και οι υπόγειες ροές τούς τραβάνε ασυνείδητα να στραφούν και να κοιταχτούν με απορία στα μάτια. Σαν κλήση. Μια σαγήνη ανεξήγητη που φέρνει κοντά.
[...]Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυο υποχρεωτικές κουβέντες, για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς. Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν: «Εδώ θα μείνεις», ή «Σε περίμενα>>...

12 Οκτ 2010

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΟΥΚΛΗ...ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ.

Βράδυ Σαββάτου.
Τους συναντάς στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της.
Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.

Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους.
Σαν να τα έχουν πει όλα.
Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής.
Τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που τα κονιορτοποίησαν?
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.

Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, κοιτάζει έξω από το παράθυρο.
Όχι το δρόμο αλλά τη ζωή του.
Κι Εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι, που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν.
Κοιτάζουν ώρα τώρα - ή μήπως από χρόνια? - μέσα τους.
Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον, σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξόδεψαν όλα.
Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα.
Σαν να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα, υπάρχει το όχι.
Έξω, κοχλάζει το ναι.
Μονομάχοι της συμβίωσης.

Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα είναι αλλιώς.
Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά…δεν ξέρω γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία.
Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο.
Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και την μοναξιά.
Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φεγγάρι και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν πώς και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν.
Αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια...

10 Οκτ 2010

jo....

Βράδυ Κυριακής...κόκκινο φεγγάρι και με το κρύο της θεσσαλονίκης ασυνήθιστο στα δικά μου μέτρα, να οδηγώ με χαμόγελο.Στο ραδιόφωνο ο Μάνος Ξυδούς να τραγουδά.Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε.Χειμώνας του '98..Η Όλγα σε ΄κείνο το μπαράκι στην πετρούπολη.Το κρύο της Νύχτας..όλα ήταν ερωτικά στην σκληρότητά τους.Πούλησα τον έρωτά σου αλλά το έχω μετανιώσει να ξέρεις..Οι άνθρωποι κρύφτηκαν αλλά δεν θα πάψω ν' αναπολώ την συντροφιά τους..Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας 10 χρόνια μετά..ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ  ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΖΕΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ...

8 Οκτ 2010

ΚΡΑΥΓΕΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ...

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:
-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"
-"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.
-"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός.
-"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος"
είπε ένας άλλος μαθητής Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: "Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
  Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο..
"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;
Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ..
και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, 
για να καλύψει την απόσταση.. 
Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν'ακουστούν.
Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά..
Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν... παρά μονάχα ψιθυρίζουν.
Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.
 Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται  πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.

Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:
"Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού" Mahatma Gandhi

5 Οκτ 2010

ΑΝ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΑΛΛΙΩΣ.

 ΑΡΓΗΣΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΥΜΕΝΟ ΧΑΡΤΑΚΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ..ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΞΑΜΕ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΖΗΣΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕ..ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ Η ΚΑΤΑΡΑ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ..ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΜΕΤΡΩ ΤΑ ΑΝ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΠΕΡΑΣΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΖΟΥΣΑ ΑΝ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΑΛΛΙΩΣ..