Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Το παράδοξο με όσα μας συμβαίνουν δεν είναι ότι μάλλον μάταια προσπαθούμε να πάμε κόντρα στο σύστημα, άλλα το ότι δεν έχουμε κάνει κάτι να ξεριζώσουμε το σύστημα από μέσα μας.
Εάν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή υποκύψουμε στον εκβιασμό όλων αυτών που ζητούν την κεφαλή μας επί πίνακι, δεν θα έχουμε μάθει ποτέ τι θα γινόταν εάν μπαίναμε στην διαδικασία να επιστρέψουμε αυτόν τον εκβιασμό.Δηλαδή κύριοι(ντόπιοι και ξένοι), αφού τόσο πολύ κόπτεστε για την σωτηρία της μικρής αυτής χώρας, καλό είναι να μάθετε πως όλη αυτή η ξαφνική καλοσύνη δεν μας αφορά διόλου.Αναλάβετε όλο αυτό το ιστορικό κόστος και στείλτε μας στην πυρά.Εξορίστε μας από κάθε ευρωπαϊκή δραστηριότητα και απαλλάξτε μας από όλα αυτά τα ύποπτα χρέη.Εμείς το μόνο που θέλουμε είναι τις ζωές μας πίσω.Όχι εκείνες τις ψεύτικες που ζούσαμε , αλλά τις άλλες που είχαν συστατικά όπως το φιλότιμο, το άγγιγμα, το "είμαι εδώ για σένα..".
Εφησυχαστήκαμε.Πιστέψαμε πως τίποτα και κανείς δεν θα μας εκτροχιάσει από αυτήν την εικονική πραγματικότητα που ζούσαμε.Δεν τολμήσαμε ούτε μια στιγμή να πούμε σε όλο αυτόν τον κατευθυνόμενο δανεισμό "στοπ".."ως εδώ"..."θα ζήσουμε με αυτά που έχουμε" κι έτσι πληρώνουμε αυτήν την ιστορική απληστία μας.
Μας βρήκε ανέτοιμους όλο αυτό το τσουνάμι.Ήμασταν τόσο χαλαροί που σχεδόν παραδοθήκαμε.Όμως δεν μπορεί διάολε σε αυτήν την χώρα να μην γίνεται τίποτα.Δεν έχει λογική ένας ολόκληρος λαός να κυνηγά νυχθημερόν νούμερα.Δεν μπορεί να σταμάτησαν τα πάντα.Γιατί δεν τα βλέπουμε και ακόμα χειρότερα γιατί δεν τα ψάχνουμε;Μήπως αυτό θα ήταν μια αντίδραση;Το να γυρίζεις την πλάτη σε μια τόσο καλά σχεδιασμένη καταστροφή την αποδυναμώνεις.Δεν γίνεσαι μέρος αυτής.Στέκεσαι απέναντι.
Τώρα τους δίνουμε την ευκαιρία να σχεδιάζουν τιμωρίες και όσο εμείς αντιδρούμε τόσο συμμετέχουμε εκούσια ή ακούσια στη νέα τάξη πραγμάτων.
Έχω πειστεί πως καταλάβαμε πια πόσο αδικήσαμε τους εαυτούς μας όλα αυτά τα χρόνια.Νιώσαμε βαθιά πως κανένα κράτος δεν μπορεί να ευημερεί όταν το δεν το προστατεύουν οι ίδιοι οι πολίτες του.Ας αφυπνισθούμε και κυρίως ας τιμωρήσουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας δίχως την δική τους συνδρομή.
Δεν έχουμε ανάγκη από σωτήρες.Ας μας αφήσουν να πτωχεύσουμε.Να γυρίσουμε στην δραχμή γιατί όχι και στην δεκάρα!Το έχουμε ξαναζήσει αυτό το κοινωνικό κραχ και στο παρελθόν και αντέξαμε.Τι φοβούνται και δεν μας επιστρέφουν από εκεί που μας παρέλαβαν.Ας μας αποβάλλει η ευρωζώνη αφού της είμαστε βάρος.Ας μην ασχολούνται με την γεωργία μας, με την ναυτιλία μας, με τον ορυκτό μας πλούτο και τον πολιτισμό μας αφού τους είναι άχρηστα.Αφήστε μας μόνους.Στο μηδέν.Στο τίποτα...
Τολμάτε; 

Mε λένε Μαρίνο.Είμαι ένας κλόουν...

. 



"Με λένε Μαρίνο. Είμαι ένας κλόουν. Βάφτηκα έτσι για να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, γιατί αγαπώ τους ανθρώπους, αγαπώ τα λουλούδια, τη μουσική, την ειρήνη μα περισσότερο αγαπώ τα παιδιά. Τώρα θα σας πω πως έγινα κλόουν. Δανείστηκα από έναν  άνθρωπο  μια μπλούζα, ριγωτή  κόκκινο άσπρο χρώμα, ένα παπιγιόν από κάποιον πολύ πλούσιο, ένα μπάλωμα από κάποιον πολύ φτωχό. Δανείστηκα ακόμα ένα σακάκι από έναν ψηλό, ένα παντελόνι από έναν χοντρό..Αχ! αυτό το παντελόνι όλο μου πέφτει κι έτσι δανείστηκα ένα ζευγάρι τιράντες από ένα που όλο του πέφτει το παντελόνι! Τα παπούτσια μου τα δανείστηκα από έναν άλλο που όλο περπατάει.Το καπέλο μου το πήρα από έναν υπουργό, που όλη του τη ζωή καθότανε. Το μεγάλο στόμα μου το δανείστηκα από έναν Βασιλιά που όλο τρώει. Τι να τρώνε άραγε οι Βασιλιάδες; Κόκκινη μαρμελάδα; Τι να πίνουν άραγε οι Βασιλιάδες; Κόκκινο....;

Θυμάμαι όταν με είδε η μάνα μου για πρώτη φορά, μου είπε ότι μοιάζω σ' ένα Βασιλιά....Και γέλασε, γέλασε. Ο παππούς όταν άκουσε Βασιλιά έβαλε τα κλάματα  και είπε πως είμαι πιο ψεύτικος και από τους αληθινούς. Περίεργοι που είναι οι άνθρωποι. Με τα ίδια πράγματα άλλοι γελάνε και άλλοι κλαίνε κι έτσι δανείστηκα το χαμόγελο απ' αυτούς που γελάνε και τα δάκρυα απ' αυτούς που κλαίνε. Ακόμα ένα παιδάκι μου 'δωσε τη μικρή του καρδούλα γεμάτη αγάπη. Την έβαλα στο στήθος μου και.....φουπ, έγινα κλόουν. Πάνω στο καπέλο μου έχω ένα λουλούδι που οι ρίζες του είναι βαθιά μες τα παπούτσια μου. Κάτω απ' το καπέλο μου έχω ένα πρόσωπο, που οι ρίζες του είναι βαθιά μες την καρδιά μου. Τα βράδια πριν κοιμηθώ, ξεβάφω τα ψεύτικα μου δάκρυα, για να κλάψω με τ' αληθινά μου. Μες τις τσέπες μου κρύβω ψίχουλα, πολλά ψίχουλα, από ψωμί, από ήλιο ένα μολύβι κι ένα παιχνίδι.

Τι περίεργο, μες τις μεγάλες τσέπες μου χωράει όλος ο κόσμος

και δεν χωράει

ούτε μια δραχμή."

                                            Υ.Γ...Η ιστορία είναι  δανεισμένη από ένα παραμύθι  που όσο περνάει ο χρόνος, όλο κι έρχεται πιο κοντά στην αλήθεια.Μέσα του θα βρούμε ένα πρόσωπο δικό μας...Ίσως βρούμε και την ίδια την ζωή μας, που όσο και να μην το θέλουμε  για να μπορεί να υπάρχει, συνεχώς δανείζεται. Όταν ολοκληρωθεί το παζλ των πραγμάτων που δανειστήκαμε για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα, τότε θ' αποτιμήσουμε την πραγματική αξία αυτών που μας δόθηκαν.Άλλωστε τις περισσότερες των φορών αυτό που αξίζουμε ζούμε. Σκέφτομαι πως σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς το σχοινί που μας ισορροπεί έχει φθαρεί επικίνδυνα, και ακόμα φαντάζομαι πόσα απ' αυτά που έχουμε, δεν μας κάνουν να μοιάζουμε σαν Βασιλιάδες.

 Επιστρέφουμε στην απλότητα και αν αυτό μας φαίνεται αβάσταχτο, ας κρατήσουμε ζωγραφισμένα στα πρόσωπά μας τα ψεύτικα δάκρυα, παράγωγα της εφήμερης ευτυχίας μας.