visit.

23 Φεβ 2012

Αλκυονίδες μέρες.

O μύθος λέει πως η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αίολου και πως ήταν όμορφη πολύ.Στα νεανικά της χρόνια αγάπησε και τελικά παντρεύτηκε με την ευλογία των θεών το βασιλιά Κήυκα.Οι θεοί έδωσαν την άδεια να τελεστεί ο γάμος, έθεσαν όμως προϋποθέσεις που το ζευγάρι δεν τήρησε.Ο Δίας θυμωμένος τους τιμώρησε μεταμορφώνοντάς τους σε θαλασσοπούλια (Αλκυόνη και γλάρος).Καταδίκασε την Αλκυόνη να γεννάει τα αβγά της στους βράχους δίπλα στις ακτές στην καρδιά του χειμώνα, έτσι ώστε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας να  τα καταστρέφουν.Με το πέρασμα των χρόνων η Αλκυόνη, απαρηγόρητη, ζήτησε την συγχώρεση του θεού Δία.Ο Δίας την συγχώρεσε όμως η τιμωρία παρέμεινε με μια μικρή αλλά σημαντική τροποποίηση!Εν μέσω του χειμώνα να έρχονται και μερικές ηλιόλουστες μέρες χωρίς ανέμους και κρύο, έτσι ώστε η Αλκυόνη να μπορεί να γεννάει και να επωάζει τα αβγά της, χωρίς να φοβάται την οργή των κυμάτων.Και να..
Κάθε πρωί την πόλη να την σκεπάζει μια συννεφιά σχεδόν εμμονική.Συμπλέει με τα γεγονότα.
Κι αυτή η βροχή....να μην λέει να φύγει.Να πάρει την θέση της ο ήλιος ο θεός, ο δημιουργός της ελπίδας, ο θάνατος της ματαιότητας.


Τα τελευταία εκατό χρόνια μόνο το 1987, το 1996 και φέτος δεν είχαμε εμφάνιση του φαινομένου!
Περνάμε λένε παρατεταμένη ψυχρή περίοδο με φαινόμενα καιρικά πρωτόγνωρα....Εντάξει δεν περιμέναμε εσάς να μας το πείτε.
Σαν να κρύψαμε την ελπίδα κάτω απ' τους ατέλειωτους τόνους χιόνι που μας επισκέφτηκαν.Μας κρύφτηκε ο ήλιος μα νομίζω νωρίτερα του κρυφτήκαμε εμείς.Έτσι είναι.Το σκηνικό καταχνιάς σε απόλυτη αρμονία.Μια χώρα κλεισμένη στην συναισθηματική της κατάψυξη.
Οι Αλκυονίδες μέρες αποτελούν χαρακτηριστικό του ελληνικού κλίματος και ήταν συνώνυμες με την αισιοδοξία, το χαμόγελο και την καλή διάθεση.Τώρα που το καλοσκέφτομαι μαζί με τις Αλκυονίδες χάσαμε κι αυτά.Τύχη και μοίρα μαζί.Όχι πως αντέχουμε αυτές τις δυσάρεστες εκπλήξεις, μα αναρωτιέμαι μήπως με κάποιο τρόπο τις προκαλούμε, γιατί όλα τα γεγονότα είναι μια ακολουθία συμπτώσεων.
Εδώ δεν μου μοιάζει για σύμπτωση.
Σαν γεγονός έτοιμο από καιρό το νοιώθω.Μετάλλαξη καιρών και ανθρώπων σε ρυθμούς ταυτόχρονους και αλληλένδετους.Σαν να στοίχειωσε η τιμωρία του  Δία και την δική μας  ζωή, και ψάχνουμε εις μάτην, να επωάσουμε τα όνειρά μας ανάμεσα σε απόκρημνα βράχια και αγριεμένους βοριάδες. 



11 Φεβ 2012

Αλλάζουμε ζωές.

Το νοιώθω.Αλλάζω.
Λένε πως ο καθείς από εμάς έχει τρεις χαρακτήρες, αυτόν που δείχνει, αυτόν που έχει, και αυτόν που νομίζει ότι έχει!Δύσκολο πολύ αυτά τα τρία είδη να ενωθούν σε σάρκα μία.
Τώρα τελευταία παραλληλίζω την ζωή μου με ζωές από μικρούς ήρωες της καθημερινότητάς μου.Μπαίνω στις ζωές τους με την φαντασία μου και βλέπω την ζωή μου φορώντας τα δικά τους μάτια.Αλλάζω προφίλ, τον τρόπο που μιλώ, που κοιτώ, που ξοδεύω, που ξοδεύομαι.Το λίγο αυτό που μου μένει για να επιστρέψω δεν προλαβαίνω να θυμηθώ τι έχασα, όταν δεν ζούσα την ζωή την δική μου!Μου κόβεται η ανάσα.Σαν τις ανάσες των αγγέλων και την απόσταση που διανύουν μέχρι να έρθουν στ' αυτιά μου.Ξαναγυρίζω και παίζω τον καινούργιο μου ρόλο.Ψιθυρίζω λόγια από κόσμους άγνωστους και φτιάχνω στιχάκια σε γλώσσες που μιλούσανε οι άνθρωποι παλιά.Ο ήχος πάντα σύντομος και καθαρός.Μιλώ σιγά και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μ' ακούς.Ίσως δεν με βλέπεις, γιατί νομίζω θα συμφωνήσετε κι εσείς μαζί μου τώρα που πάψαμε να βλεπόμαστε, φωνάζουμε δυνατά για ν' αναπληρώσουμε μάταια την οπτική μας ανεπάρκεια.
Όσο η σωτηρία του κόσμου αργεί, εγώ θ' αγαπώ την ζωή απ' το βαθμό δυσκολίας της.Θ' αλλάζω μορφές για να ξεγελώ αυτό που ζητά την πλήρη μεταμόρφωσή μου.Θα υποχωρώ μα θα επανέρχομαι με την ταχύτητα που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να αμφιβάλλει για το υλικό κατασκευής μου.Θα λέω και θα ξαναλέω πως ο δρόμος είναι μακρύς μέχρι να βρω ένα ζευγάρι παπούτσια που θα χωρούν στα δικά μου πόδια.Όσο για σένα που νομίζεις πως σε φοβάμαι επειδή φόρεσες ακριβή γραβάτα και κρίνεις την ζωή  αν και δεν την ξέρεις, μάθε ότι πλανάσαι πλάνην οικτρά.Μιλάς ξύλινα.Ο λόγος σου μου φαίνενται αστείος.Γελώ μαζί σου όταν με απειλείς. Με μια μου κίνηση θα πάρω τον ρόλο που σταματά την σκέψη σου και θα σ' εξαφανίσω,  γιατί εσύ γυάλινε άνθρωπε τρέφεσαι απ' τον δικό μου φόβο και όταν αυτός δεν υπάρχει, δεν υπάρχεις κι εσύ.
Αλλάζω.Επιστρέφω στην ζωή μου και ας πιστεύουν οι πάντες ότι χάνω τα λογικά μου όταν με βλέπουν να "ίπταμαι"  πάνω απ' τις ζωές των άλλων.Για να διανύσω την απόσταση με τα παιδικά μου όνειρα το κάνω.Άλλωστε το ξέρω πως αν θέλω γίνομαι πιο "κανονικός" και απ' τους "κανονικούς".Αν θέλω.....μα δεν θέλω.Και αυτοί που μ' έκριναν στο τέλος και οι ίδιοι κρίθηκαν το ίδιο σκληρά.Στους άλλους που δεν άρεσα, έγιναν ήρωες κι αυτοί....Πέταξαν μακριά.