visit.

19 Σεπ 2010

ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΗΜΕΡΑ.

Τις Κυριακές οι καρδιές μας παίρνουν φως.Απο παιδιά θυμάμαι τα γέλια στις παίδικες χαρές και τα δάκρυα που έμεναν πίσω όταν έσβηνε το φως της μέρας.Ύστερα ήρθε ο φόβος.Ο πρώτος που έμελε να είναι και παντοτινός.Χαθήκαμε σ' εκείνες τις αγκαλιές κι ενώ θα μπορούσαμε να τρέξουμε λιγο ακόμα, σταματήσαμε τον χρόνο εκείνο στην πιο αποδότική του συγκυρία.Δεν ξέραμε τότε.Δεν ακούγαμε κιόλας.Διαχειριστήκαμε εποχές και σχέσεις θαρρώ, που άλλαζαν αντιστρόφως ανάλογα με την διάθεση, άλλα και την εμπειρία μας να τις υποδεχτούμε.Ολα έγιναν γρήγορα..
Σαράντα χρόνια ζωής και ψάχνω.Πότε-πότε περνώ έξω άπο εκείνη την παιδική χαρά και φτιάχνω εικόνες και ήχους, άλλα λείπουν τα πρόσωπα.Είναι ο γερός δεσμός μας με το πρελθόν όμως τα πρόσωπα. Αναπόσπαστο κομμάτι της υπαρξής μας.Το Μαράκι,Ο Ντίνος,Ο Τζίμης,Η Σούλα..Όλοι είχαν όνομα τότε.Σήμερα "ρε φίλε" μόνο ακούς.
Γεμίσαμε τα κορμιά μας με τατουάζ.Από το φόβο μιας λησμονιάς αβάσταχτης.Όλα είναι γραμμένα έξω από εμάς.Μέσα μας τίποτα.ΚΕΝΟ.Δεν είναι που νοσταλγώ τα χρόνια και τις εποχές.Την μοναξιά δεν αντέχω.Δεν είχα την υποδομή να την ζήσω.Την άκουγα σαν αρρώστια και την βλέπω να γίνεται πανδημία.Είναι και το γκρίζο της Κυριακής τέτοιο που θες δε θες θυμάσαι.
Άιντε να βάλουμε φώτια στα ηλεκτονικά μας όνειρα, για να ξορκίσουμε την προσωρινότητα των πάντων.
Μονάχα τα κινητά μας να κρύψουμε σήμερα θα 'θελα.
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ.

9 Σεπ 2010

jo...

ΦΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ.ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΟΧΙ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ.ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΡΟΘΥΜΑ.

7 Σεπ 2010

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ.

Ο πληθυντικός αριθμός





Ο έρωτας ,

όνομα ουσιαστικόν ,

πολύ ουσιαστικόν ,

ενικού αριθμού ,

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,

γένους ανυπεράσπιστου .

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .



Ο φόβος ,

όνομα ουσιαστικόν ,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός :

οι φόβοι .

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα .



Η μνήμη ,

κύριο όνομα των θλίψεων ,

ενικού αριθμού ,

μόνο ενικού αριθμού

και άκλιτη .

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .



Η νύχτα ,

όνομα ουσιαστικόν ,

γένους θηλυκού ,

ενικός αριθμός .

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες .

Οι νύχτες από δω και πέρα.

TΑ ΣΠΙΤΙΑ - ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ΕΞΩ ΚΟΣΜΟΣ ΒΙΑΣΤΙΚΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ..Ο ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΝΟΙΞΕ ΣΑΝ ΑΓΚΑΛΙΑ.

6 Σεπ 2010

 ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ.ΠΙΚΡΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΛΥΚΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ..
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣ.
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ..
ΝΑ ΜΑΣΤΑΝ ΛΕΕΙ ΠΑΛΙ ΕΚΕΙ.ΝΑ ΚΡΑΤΑΓΑΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΦΙΧΤΑ ΕΝΑ ΧΑΡΤΑΚΙ ΛΕΥΚΟ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΡΙΘΜΟ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ.ΤΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΙΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑΝ ΤΕΛΕΙΩΜΟ..ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΝΟ...ΚΙ ΕΝΑ ΑΧ!ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕ ΤΙΠΟΤΕ.ΤΩΡΑ Ο ΗΛΙΟΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙ.ΚΙ ΕΣΥ ΣΑΝ ΝΑ ΑΡΓΗΣΕΣ ΑΠΟΨΕ..
ΕΣΥ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ ΠΙΟ ΚΑΛΑ ΑΠ'ΟΛΟΥΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΦΙΛΑΡΑΚΙ ΜΟΥ..

ACTIVE MEMBER-ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

Oti ki an ginei Haris Alexiou

ΦΡΙΝΤΙΧ NITΣΕ.

Είναι παρηγοριά για εμένα να ξέρω ότι πάνω από την μπόχα και τη λάσπη των ανθρώπινων πεδινών εκτάσεων υπάρχει μια ανώτερη, λαμπρότερη ανθρωπότητα, πολύ μικρή στον αριθμό (γιατί καθετί διακεκριμένο είναι από τη φύση του σπάνιο): Ανήκει κανείς σε αυτήν, όχι επειδή είναι πιο προικισμένος ή πιο ενάρετος ή πιο ηρωικός ή πιο πιστός στην αγάπη από τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω, αλλά – επειδή είναι πιο ψυχρός, πιο λαμπρός, πιο μακρύθωρος, πιο μοναχικός. Επειδή αντέχει, προτιμά, ζητά τη μοναξιά ως ευτυχία, ως προνόμιο, και μάλιστα ως συνθήκη ύπαρξης: Επειδή ζει ανάμεσα στα σύννεφα και τις αστραπές όπως ανάμεσα στους ομοίους του, αλλά το ίδιο ανάμεσα σε ακτίνες του ήλιου, δροσοσταλίδες, νιφάδες χιονιού και σε καθετί που έρχεται αναγκαία από τα ύψη και, όταν κινείται, κινείται αιωνίως μόνο από πάνω προς τα κάτω. Οι βλέψεις προς τα ύψη δεν είναι δικές μας. Οι ήρωες, οι μάρτυρες, οι μεγαλοφυΐες και οι ζηλωτές δεν είναι αρκετά ακίνητοι, υπομονετικοί, λεπτοί, ψυχροί, αργοί για εμάς.


Φρίντριχ Νίτσε – Η Θέληση Για Δύναμη.

5 Σεπ 2010

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ.

Το μυστικό είναι να μην παραδίνεσαι στις αναμνήσεις. Και να είσαι σε ετοιμότητα να τις ξαναφτιάξεις απ' την αρχή. Ολοκαίνουργιες. Ανεξάρτητες. Με τα ίδια υλικά ανασυντεθειμένα από την πείρα σου που έχει μάθει να αναμειγνύει καλύτερα τα δεδομένα σύμφωνα με τις ανάγκες σου.




Δεν υπάρχει παγιωμένη μνήμη. Μόνο τα βήματα θυμάσαι, τις αποστάσεις, τις διαδρομές, κάποιες σκέψεις και κουβέντες, όλα όμως υπό το πρίσμα του τότε. Αυτό είναι το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό της μνήμης: είναι δεμένη με το τότε. Δε σε αγγίζει παρά μόνο με τη μορφή της εμπειρίας, η οποία στο παρόν μεταφράζεται είτε ως σιγουριά, είτε ως φόβος. Ο φόβος όμως δεν είναι παιδί της μνήμης, αλλά της πιθανότητας. Δεν έχει να κάνει με το παρελθόν, όσο με το μέλλον. Μην κατηγορείς τη μνήμη λοιπόν. Αυτή σου επιτρέπει να θυμάσαι για να ξέρεις ποιος είσαι και να συστήνεσαι σε όποιον συναντάς. Για να αποφεύγεις όσα έκανες στο παρελθόν και σε έβλαψαν, και να επιλέγεις όσα ξέρεις ότι σου κάνουν καλό. Για το παρόν σου δουλεύει η μνήμη. Για να σου γλιτώσει χρόνο και περιττούς κόπους.



Έτσι επέστρεψα σε δρόμους γνωστούς, με τη σιγουριά του παλιού οικείου. Κάτω από τη σκόνη του καιρού που πέρασε, τα βήματα μου ήταν ολοκαίνουργια και σε πλήρη ετοιμότητα. Κάθε εικόνα ήταν πλήρως αφομοιωμένη κι ο χρόνος ήταν σαν να μην είχε περάσει. Κι ανακουφίστηκα, γιατί είδα πως όσα φυλάει η μνήμη ακόμα κι αν δεν τα ανακαλεί συχνά, τα αποθηκεύει άθιχτα και καλά τακτοποιημένα σε θυρίδες ασφαλείας. Σε κάθε γωνιά μάζευα κομμάτια μιας παλιάς προσωρινής ταυτότητας, η οποία αν και ξένη και παροδική όρισε καθοριστικά ποιος είμαι στη μονιμότητά μου.



Κι ύστερα άρχισα να γράφω πάνω απ' τις μνήμες: Νέες, σύγχρονες, χρηστικές, ολοκαίνουργιες λαμπερές μνήμες, ταιριαστές στο τώρα. Στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μέρη, στα ίδια καφέ, στην ίδια εποχή του χρόνου. Με νέες λέξεις, με εξελιγμένο γραφικό χαρακτήρα, με άλλο βάρος στο στήθος και στην ανάσα. Κι έγραψα χαμόγελα και βλέμματα και νέα ζυγίσματα στα μέσα βάρη. Κι ήμουν ο ίδιος εκείνος άνθρωπος σε μια ολοκαίνουργια έκδοση. Με τη βεβαιότητα ότι οι τόποι κι οι εποχές δεν αλλάζουν απαραίτητα: απλά προσαρμόζονται πάνω μας, προκειμένου να φιλοξενήσουν τις αλλεπάλληλες εκδοχές μας. Εμείς ορίζουμε κάθε φορά ότι μας περιβάλλει.



Κι αυτό έκανα. Δεν έσβησα τίποτα από τα παλιά. Δεν ενόχλησα την παραμικρή μελαγχολία. Τα πάντα βρίσκονται με ασφάλεια, φυλαγμένα στις θυρίδες τους. Απλά δίπλα τους, άνοιξα κι άλλες θυρίδες, με το ίδιο νούμερο, μα διαφορετικό περιεχόμενο. Κι έκανα άλλη μια κατάθεση σ' αυτήν την ιδιόμορφη τράπεζα που τοκίζει ποιος είμαι. Κι άφησα το νησί λίγο πιο ελαφρύς και την ίδια στιγμή πιο ξένος και πιο οικείος. Και το μόνο που αναρωτιέμαι -λίγο με σιγουριά, λίγο με φόβο- είναι ποιος νέος εαυτός μου θα βρεθεί αντιμέτωπος με την επόμενη ανάληψη.

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΟΥΔΙΑΡΗ

«Κάποτε ήμασταν ένας τόπος που γεννούσε όνειρα. Και ξαφνικά όλα τα όνειρά μας απέκτησαν χρήματα», διαπιστώνει πικρά ο Νίκος Ζούδιαρης. Επαιξαν σπουδαίοι μουσικοί (Γιάννης Σπάθας, Νίκος Αντύπας, Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος, Κώστας Στρατηγόπουλος, Αντώνης Ανδρέου) που «μου έδωσαν και την ψυχή τους: έρχονταν πρώτοι και έφευγαν τελευταίοι». Ο Ζούδιαρης, που ερμηνεύει όλα τα τραγούδια, έκανε την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις. Ο Στάθης εικονογράφησε κάθε τραγούδι χωριστά, φτιάχνοντας παράλληλες «ιστορίες» στο χαρτί, «τόσο θαυμαστές που θα μπορούσαν με τη σειρά τους να μου εμπνεύσουν κι άλλα τραγούδια». Και ο Σάμης Γαβριηλίδης φρόντισε για ένα υψηλής αισθητικής αποτέλεσμα.


Δεν είναι τυχαία η φιλική «συσπείρωση». Η εποχή υπαγορεύει την ανάγκη «να ξαναβρεθούμε», μας λέει ο τραγουδοποιός.

«Η αρχική αυτομόληση ήταν το "Poster". Η οριστική τώρα», γράφετε στο εσώφυλλο. Γιατί;

«Είχα διαγνώσει από το 2004 την κατάρρευση της δισκογραφίας. Αλλά αυτό συνέπεσε με την ανάγκη μου να εκδίδω τις δουλειές μου χωρίς να περνάνε από κρίσεις του τύπου "Πόσα χρήματα μπορεί να φέρει;". Ενα μέρος της ευθύνης μού αναλογεί, γιατί ενώ ήξερα ότι εκείνοι άλλο ήθελαν να κάνουν, πήγα κι έκανα συμβόλαια που δεν μπόρεσα να τηρήσω. Αυτό κυρίως με οδήγησε στο να επιχειρήσω μόνος μου μέσα στην αγορά. Εβγαλα το "Poster", τον πρώτο δίσκο δικής μου παραγωγής. Μέχρι να μάθω έκανα αρκετά λάθη...».

Οι δύο τελευταίοι δίσκοι σας κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης». «Οι εκδόσεις Γαβριηλίδης χαρακτηρίζονται από καλλιτεχνικό περιεχόμενο κι έκφραση. Και ανταποκρίθηκαν στην πρόθεσή μου να επικοινωνήσω με έναν άλλον τρόπο. Και άλλωστε, η παράλληλη δράση των τεχνών πάντα με συγκινούσε».

Απομακρυνθήκατε γενικώς. Γιατί; «Θαυμάζω αυτούς που δεν απομακρύνονται, αλλά έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Δεν είμαι άνθρωπος των δημόσιων σχέσεων, είμαι της παρέας. Δεν μου πολυταιριάζει να πηγαίνω σε χώρους για να με δουν. Φορές φορές νιώθω κι εγώ ότι έχω απομακρυνθεί και φοβάμαι. Αλλά είναι δημιουργικοί οι φόβοι μου, γιατί τότε κάθομαι και φτιάχνω ένα τραγούδι».

Στον δίσκο έχετε μπαλάντες, κάποιες παλαιότερες, κάποιες καινούργιες, αλλά όλες ροκ.

«Είναι όλες σ'ένα ακουστικό αρτ-ροκ ύφος. Σ'όλη μου τη δισκογραφία ένα πράγμα έχω στον νου μου. Να μην επαναλαμβάνομαι. Το ύφος του δίσκου έχει να κάνει, όμως, με την πρώτη πρώτη μου αγάπη για τη μουσική».

Επιλέξατε να πείτε όλα τα τραγούδια. «Δεν σημαίνει ότι δεν θα ξανακάνω τραγούδια με τραγουδιστές. Αυτή είναι μια παράλληλη δράση μου για έναν πάρα πολύ σοβαρό λόγο. Δεν "άκουγα" κάποιον άλλο να τα λέει. Δεν νομίζω κι ότι είναι υλικό που θα επέλεγε ένας τραγουδιστής. Ηταν μια ανάγκη μου, τώρα που πέρασαν τα χρόνια, να ζήσω ένα άλλο κομμάτι καλλιτεχνικής ζωής, να σταθώ μπροστά στο κοινό και να τους ευχαριστήσω που όλα αυτά τα χρόνια με κράτησαν στη φλόγα».

Στα τραγούδια σας πλανάται κάτι απειλητικό.

«Υπάρχει πράγματι μια απειλή, αυτή της ίδιας της ζωής. Συχνά αισθάνομαι τον χρόνο πάνω από το κεφάλι μου να γελάει πονηρά και να λέει "φίλε, ποτέ δεν θα κάνεις αυτά που θες και δεν θα γίνεις μόνο ό,τι εσύ θες". Η υπαρξιακή αναζήτηση είναι μια απειλή, οι απορίες παραμένουν άλυτες και το μόνο που μπορώ να δώσω στον άλλο άνθρωπο ως λύση σωτηρίας είναι την ελευθερία του».

Αλλά στον δίσκο σας λύση δίνει η παρέα!

«Η παρέα είναι τελικά το καταφύγιο, ένα ντουμάνι όλοι μαζί. Γι' αυτό δεν μου αρέσει να είμαι ένας διερχόμενος πελάτης, αλλά να πηγαίνω σ'ένα μπαράκι που θα βρω φίλους, για να πούμε "άντε γεια" στη μέρα. Αλλά δυστυχώς όλη αυτή η θεραπευτική διαδικασία που έχει το στέκι έχει χαθεί. Τώρα πια "συναντάμε" τους φίλους στα sms».

«Δεν έγραψα πολιτικά τραγούδια γιατί μου 'βγαινε μόνο θυμός χωρίς ιδεολογία», γράφετε. Μήπως αυτό δεν χαρακτηρίζει μόνον εσάς, αλλά την εποχή; «Ο,τι κι αν συμβαίνει και μας αφορά είναι σαν να συμβαίνει σε άλλο πλανήτη. Και παρ' ότι έχει συνέπειες στη δική μας ζωή, μας στέλνουν σαν με sms κάτι αποφάσεις για τις οποίες κανείς δεν μας ρωτά αν συμφωνούμε. Τέλος πάντων φοβάμαι ότι είμαστε ακόμα στην αρχή της "νύχτας": Είναι ακόμα 9 η ώρα».

Τα «μεσάνυχτα» τα φοβάστε;

«Οχι. Θ' ανάψουμε κεράκια και θα αρχίσουμε να βγαίνουμε έξω και να ξαναβρισκόμαστε. Σ'αυτή την εποχή που είναι τόσο δύσκολη από όλες τις απόψεις, καλό είναι να ξαναβρεθούμε και να συνεργαστούμε». *

ΜΟΝΟΙ.

Μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι πεθαίνουμε και τίποτα δεν μας μένει πέρα από τις στιγμές που ζήσαμε. Τις όμορφες. Όλες εκείνες που ξεπέρασαν για λίγο την μιζέρια και την θλίψη, όλες εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας, που ανήκουν πια μόνο σε μας. Επειδή πάνω απ'ολα, θέλει τόλμη η ζωή, θέλει πολλά κότσια η ευτυχία...

ΑΓΚΑΛΙΕΣ.

Υπάρχουν αγκαλιάσματα ευχάριστα, δυνατά. Υπάρχουν αγκαλιάσματα ηδονικά και αξέχαστα. Αξέχαστα. Όμως υπάρχουν άλλα που σπάνια ζει κάποιος και πρέπει να τα ξεχάσει μετά. Σε παίρνουν με κλειστά μάτια στην κατηφόρα της δίνης που σε τραβάει προς τα σπλάχνα σου κι από εκεί προς την πιο υγρή ρίζα του ενστίκτου. Κι όχι μόνο του ενστίκτου της ηδονής αλλά και εκείνου του θανάτου. Σε τυλίγουν τότε με τον πιο αποδιωγμένο εαυτό σου όπως με χιτώνα, γιατί είναι ένας εαυτός βάρβαρος σαν λισασμένος κυνηγός και σαν μωρό. Πρέπει να τα ξεχάσεις αυτά τα αγκαλιάσματα, για να μπορέσεις να σεβαστείς πάλι την ψυχή σου. Για να μπορέσεις να ξαναπείς πως είσαι ένας άνθρωπος κανονικός και λογικός. Πρέπει να τα ξεχάσεις, για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις δίχως τους....




Είναι δύσκολο να ξεχάσω τις αγκαλιές μας...