Μία ώρα μπροστά..δέκα χρόνια πίσω!

Οι  "αλαφροΐσκιωτοι"  χάνουν εύκολα τα λόγια τους.Το ξέρω από 'μένα...όσο πιο πολύ τους αγγίζει κάτι, τόσο πιο αμίλητοι γίνονται.Γελούν ανάποδα και κλαίνε κανονικά.Μισούν την ασφάλεια, μα λατρεύουν την αβεβαιότητα, γιατί αυτήν μάλλον  την συνδέουν με την αφύπνιση και την αγρύπνια.
Αυτούς  τους  "τρεχαπετάμενους "  του κόσμου,  θα τους δεις να σπαταλάνε ζωές ολόκληρες στ'  όνειρο και να δίνουν μάχες για ν' αποφεύγουν το μοιρόγραφτο.
Όχι ότι υπάρχει αιωνιότητα, αλλά μόλις εχτές είδα την ψυχή μου να έχει γεμίσει ρυτίδες.

Δεν κούνησα το ρολόι μου ως όφειλα και αυτό γιατί είχα υποσχεθεί στην νύχτα να μην την αδικήσω.

Είναι και η άνοιξη που μας αφόπλισε με την ομορφιά της. Δεν ξέρω εάν το προσέξατε, αλλά κάθε φορά ο ερχομός της άνοιξης σου δίνει μια εικόνα ευτυχίας που σε ξεγελά.
Κάτω από αυτόν τον ήλιο όλα ξεχνιούνται.Σαν μεγάλη αγκαλιά έρχονται αυτά του δειλινά στα τέλη του Μάρτη και εναλλάσσουν την σκουριά με την αλμύρα.
Δεν ζήτησα να μου αποδοθεί τίποτα παραπάνω από μια δεδικασμένη ευτυχία που όχι πως την άξιζα, αλλά εκείνα τα όνειρα που έκανα παιδί, έρχονται και ξανάρχονται κάθε τόσο και με γεμίζουν ενοχές.
Αχ πόσο φοβήθηκα να ζήσω αυτήν την ενοχική πραγματικότητά μου.Και είναι και η άνοιξη με το απάνθισμά της, που όσο και να αντιστέκεσαι την αλήθεια θα την πεις.Και θα ζητήσεις να φύγεις από εκείνες τις αγάπες τις αθώες και να ψάξεις για άλλες, δίγλωσσες, άτιμες, που και αυτές με την σειρά τους θα σου ανακυκλώσουν μιαν απουσία αέναη....εξαγνιστική.
Αλίμονο αν φτύσεις τις μνήμες σου.
Σκέφτομαι πόση ειρήνη βρήκα μέσα μου όταν έγινα μειλίχιος με τον μικρόκοσμό μου και πόσα πολλά κέρδισα από τους ανθρώπους που τους αγάπησα και καθώς έφευγαν, τους άφησα να πάρουν μαζί τους και από ένα κομμάτι μου.
Τώρα έγινε συνήθεια ο αποχωρισμός, μα ένας αφηρημένος άνθρωπος και να θέλει δεν στέκεται σ' αυτά.Από σταθμό σε σταθμό περιφέρεται με την πραμάτεια του και την αδειάζει στις ξεχασμένες βαλίτσες που βρίσκει μπροστά του.Το κέρδος είναι ο ερχομός του έρωτα και τα πολλαπλά του πρόσωπα, που ενώνουν την αισθητική σου μαζί με αυτήν της άνοιξης και όλα δένουν γλυκά.Το μεγάλο κρίμα είναι πως καμιά φορά η ανάγκη για αγάπη, γίνεται μεγαλύτερη ακόμα και από την ίδια την αγάπη.
Δεν νοιώθω βάρος.Τρέχω πιο γρήγορα από τα όνειρα μου, μα τα όνειρά μου με προσπερνούν.
Έτσι κι αλλιώς τα σταματημένα ρολόγια δεν γνωρίζουν από θερινές και χειμερινές διαθέσεις.
Το ευχάριστο είναι πως για φέτος η άνοιξη ήρθε στην ώρα της, παρά τις κακόβουλες προβλέψεις.
Αυτό με άγγιξε ιδιαίτερα και παρότι εγώ δεν είμαι συνεπής καθόλου, όλο αυτό θα το περάσω αμίλητος......Ως συνήθως.

Τραβηγμένη την άνοιξη στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης από κάποια..

ΙΑΠΩΝΙΑ..Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ.

Ήταν βράδυ Πέμπτης στις 3 αυτού του μήνα, που από αυτό εδώ το blog βγήκαν στον αέρα δύο φαξ.
Το ένα ήταν από το Σύμπαν.Το άλλο από τον καιρό..
Γυρνώ και τα διαβάζω ξανά και ξανά.
Ιαπωνία 2011.Παγκόσμιος σεισμός με ανυπολόγιστες καταστροφές.
Η ισχυρή σεισμική δόνηση των 8,9 Ρίχτερ στην Ιαπωνία, εκτιμάται ότι μίκρυνε τη διάρκεια της ημέρας και μετέβαλε τον άξονα της Γης.
Ο σεισμός  έκανε την περιστροφή της Γης κατά 1,6 μικροδευτερόλεπτα ταχύτερη και μετατόπισε τον άξονά της κατά 15 ίντσες!
Έκπληξη καμία.Όλα κινούνται βάση σχεδίου.Η ζωή που ξεπερνά κατά πολύ την φαντασία.Αρμαγεδών.
Εικόνες φρίκης.
Εφιαλτικές εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών.
Σωρούς ανθρώπων ξεβράζει η θάλασσα.
Χιλιάδες αγνοούμενοι.
Πυρηνική απειλή
Άνθρωποι,σίδερα,χώμα και νερό..Όλα έγιναν ένα.
Η φύση άρχισε να σπάει το συμφωνητικό με τον άνθρωπο.
Η γη δεν εκδικείται.Θυμάται, όπως θυμούνται όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί.Θυμάται και θυμίζει, πως τίποτα και κανείς δεν παρεμβαίνει στις βουλές της.Εχει πάντα τον τελευταίο λόγο.Και τον πρώτο μαζί.
Ίσως δεν μας αντέχει άλλο και μας το δείχνει πια με μανία.Μπορεί κι εμείς να την βαρεθήκαμε, ή να την υποτιμήσαμε κιόλας.Ποιος ξέρει.Ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες για την σχέση του ανθρώπου με το νερό, τον αέρα, το χώμα, τα ζώα..Για την αρχέγονη, αλλά και την πρόσφατη σχέση του ανθρώπου με τα δέντρα και τα βουνά ποιος θα ρωτήσει, εάν πρώτα δεν δούμε ιδίοις όμμασι, το μεγάλο κακό που σπέρνουν από όπου περνούν τα μποφώρ, τα ρίχτερ, οι φωτιές και οι θεομηνίες.
Καραβάνια ανθρωπιστικών οργανώσεων ξεκινούν για βοήθεια.Σε κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος ξαναθυμάται τις πράξεις του και αφυπνίζεται.Γίνεται κοινωνός του πόνου που υφίστανται το είδος του.Ξαναγιεννιέται απ' την αρχή έστω και αν πρώτα περιμένει να γίνει στάχτη.
Εάν ενώσουμε τα δάκρυα μας για τις ζωές που χάθηκαν,σίγουρα το τσουνάμι θα είναι μεγαλύτερο από 'κείνο που στο πέρασμά του σκόρπισε πόλεις και χωριά και έπνιξε τόσους ανθρώπους στη λάσπη του.
Και τι ματαιότητα Θεέ μου.Όλα αυτά λίγες ημέρες πριν την καθιερωμένη πια "ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ".
Λίγες μόνο ημέρες από το μύνημα μας προς τη γη, πώς την αγαπάμε με ένα δικό μας τρόπο και θα της το δείχνουμε κάθε χρόνο για μία ώρα, η γη μας πρόλαβε και μας έστειλε τη δική της φωνή.
Το δικό της φαξ!!

 

 

 

 

ΑΜΟΛΑ ΚΑΛΟΥΜΠΑ ΝΤΕ...

Πρώτη Καθαρή Δευτέρα της ζωής μου στη βροχερή πόλη. Θεσσαλονίκη 2011. Ο καιρός κινείται στα προβλεπόμενα. Κρύο. Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Βόλτα μακρινή με το ποδήλατο. Ο καιρός ανασταλτικός.Το είχα υποσχεθεί και θα το τηρήσω. Δένω τη μία άκρη του σπάγκου στην τριανταφυλλιά κάτω από το μικρό περβάζι της αυλής, την άλλη άκρη την κρατώ εγώ. Κοιτώ ψηλά, κανένας χαρταετός δεν έχει ακόμη το θάρρος να βγει. Η ιστορία δεν πάει πολλά χρόνια πίσω. Εμείς οι δύο ήμασταν που δεν φοβόμασταν τι ο καιρός θα φέρει. Υποδεχόμασταν τα τερτίπια του, χωρίς αυτά να αλλοιώσουν στο παραμικρό κανένα σχέδιο, καμία διάθεση... Όλοι οι αετοί ήταν ψηλά. Εκεί που η ολονύχτια κατασκευή,  τους προόριζε να υπάρχουν. Ξετυλίγω λίγο σπάγκο ακόμα απ' τις μνήμες μου και αναπολώ τον θυμό εκείνο, που έβγαινε όταν όλα τα κουβάρια μεταξύ τους έμπλεκαν, όταν οι ουρές ήταν μικρές, όταν το κεφάλι δεν στέκονταν καλά στη θέση του. Ναι, δεν είναι πολλά χρόνια πίσω αλλά ο θυμός μας είχε τέτοιο πρόσωπο.Φούντωνε και ξεθύμαινε στη στιγμή.
Θυμάμαι κανείς αετός δεν πήγε πιο ψηλά απ' τον δικό μου. 'Ισως και γι' αυτό κανείς αετός μου δε  γύρισε ποτέ πίσω. Δεν ήταν  τα υλικά του αυτά. Αυτά ξέρετε της ανακύκλωσης. Είχαν μόνο μια διαδρομή. "Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά" έλεγα και έτσι μια Καθαρή Δευτέρα της ζωής μου χάθηκα στη ματαιοδοξία μου.
Χιόνια είπανε. Να θυμώσω ή να χαρώ; Δεξιά μου μια μικρή ταμπέλα γράφει "πωλούνται αετοί όλων των ομάδων και όλων των κομμάτων". Να θυμώσω ή να χαρώ και πάλι; Μα από πότε τα κόμματα και οι ομάδες έγιναν το κίνητρο αυτό, για να επιλέξει κανείς με τι  χαρταετό θα πορευτεί; Και ύστερα εκεί ψηλά, θαρρώ πως όλα τα κόμματα και οι ομάδες το ίδιο χρώμα έχουν. Να παραδίπλα και το μήνυμα της χαμένης ελπίδας... "Λαγάνα με χαλβά, λαγάνα με ελιά, λαγάνα σκέτη  μόλις ένα κι εβδομήντα! Μόλις θύμωσα. Δεν με βρίσκουν σύμφωνο τα "καλλιστεία" λαγάνας. Με μπερδεύουν. Θέλω εκείνη τη λαγάνα στον φούρνο του Κυρ-Ανέστη στην παλιά Κοκκινιά. Τη μία. Την ίδια. Εκείνη που για να την αγοράσει κανείς δεν έπρεπε να ανήκει στο κίνημα... "ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΩ - ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΩ".Ουρές ατέλειωτες θυμάμαι και αν είμαστε τυχεροί προλαβαίναμε να πάρουμε καμιά  ζεστή.Σαν να ήταν χτες όλα.Τόσο κοντά να τα δεις, μα τόσο μακριά να τ' αγγίξεις.
Μήνυμα μακρινό στο κινητό!Η Μάνα κάνει χρήση της τεχνολογίας που τώρα στα γεράματα βάλαμε λυτούς και δεμένους να της ικανοποιήσουμε και αυτό της το γινάτι.."Για να σας βρίσκω όταν ανησυχώ" λέει και όσο να ΄ναι ένα δίκιο το 'χει."Πέταξες κι εσύ σαν αετός μακριά", μου είχε πει ένα μεσημέρι στα ξαφνικά και η ψυχή μου τσάκισε σαν χάρτινη σελίδα.Στο μήνυμα έγραφε με ένα δικό της τρόπο, πως μου στέλνει χαλβά και ταραμά, ωραία τσικουδιά και μια λαγάνα από ένα φούρνο στην Κρήτη που τόσο της θυμίζει εκείνο του Κυρ-Ανέστη στην Παλιά Κοκκινιά."Είναι κόπος", μάνα της λέω κάθε φορά, μα ξέρω πως δεν θ' αντέξω εάν στερηθώ αυτή τη μικρή  νοσταλγία που κρύβει το μικρό δεματάκι του χωριού.Θα πονέσω.Απ' το δικό μου μετερίζι κάθε τι που  μοιάζει με έθιμο, μου γεννά αποστροφή.Σαν να έχουν χωρέσει όλα σε ένα μεγάλο, παγκόσμιο καζάνι και κινούνται πάνω σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή.Ίδιο μήκος, ίδιο ύψος.Λαγάνα μπρέτσελ! διάβασα και λαγάνα πολυτελείας.Κάναμε τα έθιμά μας πολυεθνικά.Παγκοσμιοποιήσαμε τα όνειρά μας.Κορεστήκαμε τόσα χρόνια από τα ίδια.
Όμως όχι.Ο δικός μου αετός θέλω να πετά ψηλά.Όχι από μανία, μα το κάνω σαν αντίσταση, γιατί μπορεί -ποιος ξέρει - εκεί ψηλά να συναντήσει και κάποιους άλλους, "υπερόπτες"  αετούς, συνταξιδιώτες.
Τελικά δίκιο είχαν όσοι είπαν θα χιονίσει.Το ποδήλατο σαν κάτι να το σταμάτησε απότομα.
Δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό..Κοιτώ ψηλά..κανείς αετός!
Θέλω να προχωρήσω..Αμόλα καλούμπα ντε.

ΦΑΞ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ..

ΦΑΞ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ..

Ας πούμε πως, στα ξαφνικά, η θάλασσα, οι ουρανοί, τα δέντρα γύρω σου και τα βουνά βαρέθηκαν και φεύγουν.
Ας  πούμε πως η Γη, κάποια στιγμή, ζαλίζεται-τόσες στροφές, για σκέψου-κι ακουμπά στον ώμο σου, μήπως και της περάσει.
Ας πούμε πως κάποια βραδιά η νύχτα πάει σ' ένα μπαρ, μεθάει και δεν φεύγει.
Ας πούμε πως ένα πρωί το φως ξεχνιέται κάπου και δεν φτάνει.
Ας πούμε πως, κάποια στιγμή, η φύση θα το δει πως ξέχασες εκείνη την υπογραφή στο συμφωνητικό μαζί της- και το σπάει.. 

ΦΑΞ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ..

Ώστε, γήινε, εντόπισες νερό στο σπιτικό μου.Και, καταπώς της γνώσης σου οι νόμοι το ορίζουν, ελπίζεις να φύεται κι εδώ ζωή.Κορέστηκες με τη δική σου  και προσδοκάς κι εδώ ν' αφήσεις τις πατημασιές σου.
Καινούργιες χώρες να χαράξεις και σύνορα στο νου σου.
Να χτίσεις, καθώς στα δάχτυλά σου παίζεις πλέον το μπετόν, καινούργια γη, πάνω απ' τη δική σου.
Ώστε γήινε, εντόπισες νερό στις φλέβες μου, τρεχούμενο σαν τη ζωή.Το εγκλώβισες μάλιστα, μαθαίνω, στις φωτομηχανές σου και νέες τώρα αποστολές με προσδοκίες επανδρώνεις.
Καλώς να 'ρθεις.Θα είμαι εδώ -αν- είμαι.Και το νερό που εντόπισες εδώ θα είναι - αν είναι και δεν πνίγηκε ως και την ύστατη σταγόνα του απ' το δικό μου μπετόν!

ΦΑΞ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ..

Φοβάσαι, λες, γι'  αυτό που βλέπεις να 'ρχεται μοιραία - κι εγώ το ίδιο, φίλε.
Φοβάσαι, λες, ότι η σχέση μας νοθεύτηκε με αλλόκοτη χημεία.Πως, πια, δεν μ' εμπιστεύεσαι.Πως σε παγώνω, λες, στα ξαφνικά, πως σε ζεσταίνω όταν για δροσιά τα χείλη σου διψούν..
Σωστά τα λες - κι εγώ,κάπως τρελά, περίεργα, αισθάνομαι μαζί σου τελευταία.Δεν ήμουν έτσι πιο παλιά - αν το θυμάσαι ακόμα..Ημουν πιστός, στην ώρα μου στα ραντεβού μαζί σου.Ημουν γλυκός στα χάδια μου, ήρεμος στους θυμούς μου..Τώρα, τι φταίει;Τι έπαθα;Το ψάχνω, δεν το ξέρω.Λες να 'ναι αυτά τα φάρμακα που μου έδωσες να πάρω;

ΦΑΞ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ..

Επέστρεψες, ως τίποτα να μη συνέβη.Όμως η σχέση μας, το βλέπεις, εκλονίσθη.Ακρογιαλιές και άλλες ερωμένες, υγρές ακόμα,επάνω σου ρέουν τις αναμνήσεις.Το ξέρω, με απάτησες, μυρίζω την αλμύρα.Μα μη θαρρείς ότι κι εγώ τον..ίσιο δρόμο πήρα.
Η απουσία σου αφύπνισε όλες μου τις αισθήσεις και στον καθρέφτη ένιωθα αυτό που είμαι, αν λείπεις.Πανέμορφη και ανθρώπινη χωρίς εσένα δίπλα.
Επέστρεψες, λοιπόν, στην τσιμεντένια εστία.Σε μια πλαστή συμβίωση μια μόνον ελπίδα.Να επουλώσεις τις πληγές όχι της απιστίας, μα αυτές που αλόγιστα η παρουσία ξύνει.

ΦΑΞ << Δες με>>.

Τριγύρω σου είμαι, παντού στον ορίζοντα, δες με.
Εγχέομαι στην ψυχή σου, ενδύω στο βλέμμα σου.
Οι μύριες μορφές μου για σένα εναλλάσσονται και παρελαύνουν, δες με.Εγώ είμαι κάθε μέρα μια γιορτή, μια πανδαισία είμαι.Πετάω, απλώνομαι, φοριέμαι, κοσμώ, διακοσμώ, ευφραίνω.Δες με, μην προσπερνάς κοιτώντας με απλανώς, χωρίς να βλέπεις ότι υπάρχω.Δεν είμαι ένα, είμαι πολλά, και ένα είμαι πάλι.Δεν μ' έπλασε εσύ, η φύση μ'  έπλασε, μα εγώ για σένα υπάρχω - δες με.

                                                                                                                                   ΤΕΛΟς.