Υπάρχουν αγκαλιάσματα ευχάριστα, δυνατά. Υπάρχουν αγκαλιάσματα ηδονικά και αξέχαστα. Αξέχαστα. Όμως υπάρχουν άλλα που σπάνια ζει κάποιος και πρέπει να τα ξεχάσει μετά. Σε παίρνουν με κλειστά μάτια στην κατηφόρα της δίνης που σε τραβάει προς τα σπλάχνα σου κι από εκεί προς την πιο υγρή ρίζα του ενστίκτου. Κι όχι μόνο του ενστίκτου της ηδονής αλλά και εκείνου του θανάτου. Σε τυλίγουν τότε με τον πιο αποδιωγμένο εαυτό σου όπως με χιτώνα, γιατί είναι ένας εαυτός βάρβαρος σαν λισασμένος κυνηγός και σαν μωρό. Πρέπει να τα ξεχάσεις αυτά τα αγκαλιάσματα, για να μπορέσεις να σεβαστείς πάλι την ψυχή σου. Για να μπορέσεις να ξαναπείς πως είσαι ένας άνθρωπος κανονικός και λογικός. Πρέπει να τα ξεχάσεις, για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις δίχως τους....
Είναι δύσκολο να ξεχάσω τις αγκαλιές μας...
3 σχόλια:
κοιτα...ενα αστερι κατεβηκε να σε φιλησει
δεν ειμαι ανθρωπος κανονικος ουτε λογικος ουτε τιποτα!ευχαριστω για την φιλοξενια στο ιστολογιο σου κι αν παραμιλουσα για ωρα μονη μου το ειχα αναγκη.εισαι πολυ ξεχωριστη υπαρξη! Αρρωστησα ευχαριστα κι αποψε! καλημερα και να σαι καλα και να γραφεις οσο πιο πολυ μπορεις!!!!
γι' αυτό με βρήκες..επειδή δεν έχεις λογική και κανονικότητα..γι' αυτό σε βρήκα κι εγώ.Καλοσύνη σου
Δημοσίευση σχολίου