ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΗΜΕΡΑ.

Τις Κυριακές οι καρδιές μας παίρνουν φως.Απο παιδιά θυμάμαι τα γέλια στις παίδικες χαρές και τα δάκρυα που έμεναν πίσω όταν έσβηνε το φως της μέρας.Ύστερα ήρθε ο φόβος.Ο πρώτος που έμελε να είναι και παντοτινός.Χαθήκαμε σ' εκείνες τις αγκαλιές κι ενώ θα μπορούσαμε να τρέξουμε λιγο ακόμα, σταματήσαμε τον χρόνο εκείνο στην πιο αποδότική του συγκυρία.Δεν ξέραμε τότε.Δεν ακούγαμε κιόλας.Διαχειριστήκαμε εποχές και σχέσεις θαρρώ, που άλλαζαν αντιστρόφως ανάλογα με την διάθεση, άλλα και την εμπειρία μας να τις υποδεχτούμε.Ολα έγιναν γρήγορα..
Σαράντα χρόνια ζωής και ψάχνω.Πότε-πότε περνώ έξω άπο εκείνη την παιδική χαρά και φτιάχνω εικόνες και ήχους, άλλα λείπουν τα πρόσωπα.Είναι ο γερός δεσμός μας με το πρελθόν όμως τα πρόσωπα. Αναπόσπαστο κομμάτι της υπαρξής μας.Το Μαράκι,Ο Ντίνος,Ο Τζίμης,Η Σούλα..Όλοι είχαν όνομα τότε.Σήμερα "ρε φίλε" μόνο ακούς.
Γεμίσαμε τα κορμιά μας με τατουάζ.Από το φόβο μιας λησμονιάς αβάσταχτης.Όλα είναι γραμμένα έξω από εμάς.Μέσα μας τίποτα.ΚΕΝΟ.Δεν είναι που νοσταλγώ τα χρόνια και τις εποχές.Την μοναξιά δεν αντέχω.Δεν είχα την υποδομή να την ζήσω.Την άκουγα σαν αρρώστια και την βλέπω να γίνεται πανδημία.Είναι και το γκρίζο της Κυριακής τέτοιο που θες δε θες θυμάσαι.
Άιντε να βάλουμε φώτια στα ηλεκτονικά μας όνειρα, για να ξορκίσουμε την προσωρινότητα των πάντων.
Μονάχα τα κινητά μας να κρύψουμε σήμερα θα 'θελα.
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ.