visit.

28 Οκτ 2010

jo.

Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου:ονειρεύτηκα πολύ.Έτσι ξέχασα να ζήσω.Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το ΄χα μάθει από παιδί ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο,αλλά εκεί κανείς δεν με γνώριζε.Σαν τους Θαυματοποιούς που όλη την μέρα χαρίζουν τ' όνειρο στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους.Και συχνά διέσχιζα έναν επικίνδυνο δρόμο για να προλάβω ένα φάντασμα, ή τις νύχτες έψαχνα απεγνωσμένα μέσα στο παρελθόν μήπως και βρω μια λεπτομέρεια που να με δικαιώνει.
Αλλά εκείνο που με έκανε ν'απορώ  είναι ύστερα από μια ολόκληρη εξέγερση, εγώ είχα ακόμα το κεφάλι πάνω στους ώμους μου κι ίσως αυτό να 'γινε γιατί πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου χωρίς κανείς να το βλέπει.......
                                                                     Τ.Λειβαδίτης.

4 σχόλια:

frizArta είπε...

Μου έφτιαξες το υπόλοιπο της μέρας.

jo. είπε...

ΤΙΜΗ ΜΟΥ.

ΤΜΤΧ είπε...

Toν λατρευω αυτον τον καταλαθος ομορφο ανθρωπο που βρισκεται πισω απο απ αυτες τις λεξεις........φοβαμαι να συνεχισω να διαβαζω το υπολοιπο ιστολογιο σου..γιατι παντα ανακαλυπτω την ΟΥΣΙΑ οταν εχω ηδη χασει την δικη μου;....δεν θελω να ελπιζω! γιατι πρεπει να μου γεννιουνται ελπιδες χωρις να με ρωτανε!!!;

jo. είπε...

όπως το είπες..καταλάθος όμορφος άνθρωπος.σωστά μιλάς λοιπόν όμως μην σταματάς να ελπίζεις.Αδικείσαι και αδικείς.