visit.

7 Μαρ 2011

ΑΜΟΛΑ ΚΑΛΟΥΜΠΑ ΝΤΕ...

Πρώτη Καθαρή Δευτέρα της ζωής μου στη βροχερή πόλη. Θεσσαλονίκη 2011. Ο καιρός κινείται στα προβλεπόμενα. Κρύο. Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Βόλτα μακρινή με το ποδήλατο. Ο καιρός ανασταλτικός.Το είχα υποσχεθεί και θα το τηρήσω. Δένω τη μία άκρη του σπάγκου στην τριανταφυλλιά κάτω από το μικρό περβάζι της αυλής, την άλλη άκρη την κρατώ εγώ. Κοιτώ ψηλά, κανένας χαρταετός δεν έχει ακόμη το θάρρος να βγει. Η ιστορία δεν πάει πολλά χρόνια πίσω. Εμείς οι δύο ήμασταν που δεν φοβόμασταν τι ο καιρός θα φέρει. Υποδεχόμασταν τα τερτίπια του, χωρίς αυτά να αλλοιώσουν στο παραμικρό κανένα σχέδιο, καμία διάθεση... Όλοι οι αετοί ήταν ψηλά. Εκεί που η ολονύχτια κατασκευή,  τους προόριζε να υπάρχουν. Ξετυλίγω λίγο σπάγκο ακόμα απ' τις μνήμες μου και αναπολώ τον θυμό εκείνο, που έβγαινε όταν όλα τα κουβάρια μεταξύ τους έμπλεκαν, όταν οι ουρές ήταν μικρές, όταν το κεφάλι δεν στέκονταν καλά στη θέση του. Ναι, δεν είναι πολλά χρόνια πίσω αλλά ο θυμός μας είχε τέτοιο πρόσωπο.Φούντωνε και ξεθύμαινε στη στιγμή.
Θυμάμαι κανείς αετός δεν πήγε πιο ψηλά απ' τον δικό μου. 'Ισως και γι' αυτό κανείς αετός μου δε  γύρισε ποτέ πίσω. Δεν ήταν  τα υλικά του αυτά. Αυτά ξέρετε της ανακύκλωσης. Είχαν μόνο μια διαδρομή. "Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά" έλεγα και έτσι μια Καθαρή Δευτέρα της ζωής μου χάθηκα στη ματαιοδοξία μου.
Χιόνια είπανε. Να θυμώσω ή να χαρώ; Δεξιά μου μια μικρή ταμπέλα γράφει "πωλούνται αετοί όλων των ομάδων και όλων των κομμάτων". Να θυμώσω ή να χαρώ και πάλι; Μα από πότε τα κόμματα και οι ομάδες έγιναν το κίνητρο αυτό, για να επιλέξει κανείς με τι  χαρταετό θα πορευτεί; Και ύστερα εκεί ψηλά, θαρρώ πως όλα τα κόμματα και οι ομάδες το ίδιο χρώμα έχουν. Να παραδίπλα και το μήνυμα της χαμένης ελπίδας... "Λαγάνα με χαλβά, λαγάνα με ελιά, λαγάνα σκέτη  μόλις ένα κι εβδομήντα! Μόλις θύμωσα. Δεν με βρίσκουν σύμφωνο τα "καλλιστεία" λαγάνας. Με μπερδεύουν. Θέλω εκείνη τη λαγάνα στον φούρνο του Κυρ-Ανέστη στην παλιά Κοκκινιά. Τη μία. Την ίδια. Εκείνη που για να την αγοράσει κανείς δεν έπρεπε να ανήκει στο κίνημα... "ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΩ - ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΩ".Ουρές ατέλειωτες θυμάμαι και αν είμαστε τυχεροί προλαβαίναμε να πάρουμε καμιά  ζεστή.Σαν να ήταν χτες όλα.Τόσο κοντά να τα δεις, μα τόσο μακριά να τ' αγγίξεις.
Μήνυμα μακρινό στο κινητό!Η Μάνα κάνει χρήση της τεχνολογίας που τώρα στα γεράματα βάλαμε λυτούς και δεμένους να της ικανοποιήσουμε και αυτό της το γινάτι.."Για να σας βρίσκω όταν ανησυχώ" λέει και όσο να ΄ναι ένα δίκιο το 'χει."Πέταξες κι εσύ σαν αετός μακριά", μου είχε πει ένα μεσημέρι στα ξαφνικά και η ψυχή μου τσάκισε σαν χάρτινη σελίδα.Στο μήνυμα έγραφε με ένα δικό της τρόπο, πως μου στέλνει χαλβά και ταραμά, ωραία τσικουδιά και μια λαγάνα από ένα φούρνο στην Κρήτη που τόσο της θυμίζει εκείνο του Κυρ-Ανέστη στην Παλιά Κοκκινιά."Είναι κόπος", μάνα της λέω κάθε φορά, μα ξέρω πως δεν θ' αντέξω εάν στερηθώ αυτή τη μικρή  νοσταλγία που κρύβει το μικρό δεματάκι του χωριού.Θα πονέσω.Απ' το δικό μου μετερίζι κάθε τι που  μοιάζει με έθιμο, μου γεννά αποστροφή.Σαν να έχουν χωρέσει όλα σε ένα μεγάλο, παγκόσμιο καζάνι και κινούνται πάνω σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή.Ίδιο μήκος, ίδιο ύψος.Λαγάνα μπρέτσελ! διάβασα και λαγάνα πολυτελείας.Κάναμε τα έθιμά μας πολυεθνικά.Παγκοσμιοποιήσαμε τα όνειρά μας.Κορεστήκαμε τόσα χρόνια από τα ίδια.
Όμως όχι.Ο δικός μου αετός θέλω να πετά ψηλά.Όχι από μανία, μα το κάνω σαν αντίσταση, γιατί μπορεί -ποιος ξέρει - εκεί ψηλά να συναντήσει και κάποιους άλλους, "υπερόπτες"  αετούς, συνταξιδιώτες.
Τελικά δίκιο είχαν όσοι είπαν θα χιονίσει.Το ποδήλατο σαν κάτι να το σταμάτησε απότομα.
Δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό..Κοιτώ ψηλά..κανείς αετός!
Θέλω να προχωρήσω..Αμόλα καλούμπα ντε.

16 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Ακόμη και μέσα στο χιόνι το πεταγμα μπορεί να υπάρχει. Και νομίζω αποκτά άλλη γλύκα Jo μου όταν κατορθώσεις να το κρατήσεις όσο πιο ψηλά μπορείς μέσα απο τις χιονοψιχάλες...Πολύ ωραία ανάρτηση. Πραγματικά συμπυκνώνει μεγάλη αλήθεια...;)

jo. είπε...

.@.kovo voltes..κάθε φορά με γεμίζεις ελπίδα.Ισως να μου δανείζεις λίγη από την δική σου.Όπως και να 'χει σ' ευχαριστώ..αληθινά.

el.mar είπε...

Όσο πιο πολύ σε διαβάζω, τόσο πιο πολύ μ'αρέσει ο τρόπος που γράφεις...δυστυχώς ούτε εμείς πετάξαμε χαρταετό...έβρεχε..κ βρέχει ακόμα...κ λίγο πιο μακριά χιονίζει..έξω παγωνιά...μέσα καλά είναι...αμόλα καλούμπα φίλε...

fish eye είπε...

εμεις οι ιδιοι ειμασταν που δε φοβομασταν τι ο καιρος θα φερει;

ειμασταν εμεις;

ειμασταν;

τς

καθε χρονο κι αλλοι ανθρωποι.. φερνουν νοσταλγια οι αλλαγες.. μα ειναι για να δωσουν τη θεση τους σε αλλα καλα..

ετσι λεω

*σε βρηκα, αλλα απο οτι ειδα εσυ με ειχες ανακαλυψει πιο μπροστα ;)

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

σ’ ευχαριστώ πολύ.

μ’ έκανες να δακρύσω από συγκίνηση… να θέλω να σ’ αγκαλιάσω και να σε κοιτάξω στα μάτια… να δω τον κρυμμένο θαυμάσιο κόσμο της ψυχής σου…

Ανώνυμος είπε...

Εδω πεταξανε πολλοι αετοι και μαζι και ο δικος μας.Απλος με χρωματα και παλιος-ειναι η 4η χρονια που τον εχουμε και αντεχει ακομα-.Δεματακι;;Λαβαινω κι εγω τακτικα απο την ΑΘΗΝΑ με σπανακοπιττα,κουλουρια και οτι αλλο μπορεις να φανταστεις και ειμαι ανικανη να φτιαξω.

Christina είπε...

Ο καιρός κινείται στα προβλεπόμενα.
Κι εσύ, κατά τα προβλεπόμενα , θα προχωρήσεις. Σπάγγος κανείς δεν μπορεί να κρατήσει το πέταγμα της ψυχής, όταν το θελήσει...

jo. είπε...

.@.el.mar..αφού τα μέσα είναι καλά τότε θα γίνουν και τα έξω.Που θα πάει..να είσαι καλά και μακάρι μέσα να 'χει πάντα ήλιο.

jo. είπε...

.@.❤..Με βρήκες και σε βρήκα ταυτόχρονα.Σαν ανάγκη βρίσκονται οι άνθρωποι..Μέχρι να χαθούν πάλι.
Καλησπέρα.

jo. είπε...

.@.ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ..Βαδίζουμε μαζί..και ας μην σε ξέρω και ας μην με ξέρεις κι εσύ.Η χαρά σου διπλή χαρά μου δίνει.
Εγώ σ' ευχαριστώ.

jo. είπε...

.@.meanan..ωραία εικόνα μου έδωσες.Βγαλμένη από άλλες εποχές..να είσαι πάντα ευτυχησμένη και μην ξεχνάς.Τον αετό και τα μάτια σου!

jo. είπε...

.@.christina.Eγώ κατά τα προβλεπόμενα είμαι ένα βήμα μπρός και δύο πίσω, αλλά έχω το βλέμμα μου στραμένο εκεί που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να είμαι.Έτσι για να μην ξεχνώ και ξεχνιέμαι.
Μου αρέσει η σκέψη σου.

Despoina Oikonomou είπε...

φίλε μου,
διαβάζοντας το κείμενο νιώθω πάντα σεβασμό στην έκφραση!
Αυτό που γίνεται μου φαίνεται μαγικό γιατί ανακαλύπτουμε τον κόσμο του καθένα και έναν μοναδικό τρόπο έκφρασης !
Είσαι τόσο μοναδικός και τόσο μοναδικό το ταξίδι που δεν μπορώ να παρέμβω λέγοντας κάτι...όπως σε έναν πίνακα ζωγραφικής, που δεν μπορείς να πεις αν κάτι είναι λάθος ή σωστό...μόνο να αφεθείς να νιώσεις !
Τέτοιο μεγαλείο ...
Θυμήθηκα διαβάζοντας, ένα όνειρο που είχα δει πιο παλιά : μου έλεγαν στον ύπνο μου , γιατί περιμένεις να σηκωθείς από το κρεβάτι την ώρα που οι άλλοι λένε ότι έχει ξημερώσει . Αφου για σένα έχει ξημερώσει ! Σήκω !
Αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβαζα για τον αετό σου !
Είναι μερικές φορές που έχουμε ήδη πετάξει και πετάμε ακόμα ...μα δεν τολμούμε να παραδεχτούμε ότι κάνουμε κάτι πριν από τους άλλους ..ή με τον δικό μας μοναδικό τρόπο !!!!!
Σε φιλώ !

new-girl-on-the-blog είπε...

Πώς "μπλέχτηκαν" έτσι οι σπάγγοι κι οι μνήμες..

Την αισιοδοξία τη βρήκα στην τριανταφυλλιά κάτω απ΄το περβάζι..
(και μου έδωσε αφορμή για ανάρτηση-ανάταση ψυχής..σ΄ευχαριστώ..)

Papillon είπε...

Όπως κάθε φορά, εκπληκτικό το κείμενό σου, σου εύχομαι από καρδιάς αέρα στούς αετούς σου! Είναι ωραία η τήρηση των υποσχέσεων στον εαυτό μας γιατί αν είμαστε συνεπής σε αυτές δεν θα χρειαστεί να δικαιολογηθούμε ποτέ και σε κανέναν....!! Φιλί.-

jo. είπε...

.@.papillon..όπως κάθε φορά ο λόγος σου μου γλυκαίνει την καρδιά.Eυχαριστώ που πέρασες από τις σκέψεις μου..φιλί.