visit.

27 Μαρ 2011

Μία ώρα μπροστά..δέκα χρόνια πίσω!

Οι  "αλαφροΐσκιωτοι"  χάνουν εύκολα τα λόγια τους.Το ξέρω από 'μένα...όσο πιο πολύ τους αγγίζει κάτι, τόσο πιο αμίλητοι γίνονται.Γελούν ανάποδα και κλαίνε κανονικά.Μισούν την ασφάλεια, μα λατρεύουν την αβεβαιότητα, γιατί αυτήν μάλλον  την συνδέουν με την αφύπνιση και την αγρύπνια.
Αυτούς  τους  "τρεχαπετάμενους "  του κόσμου,  θα τους δεις να σπαταλάνε ζωές ολόκληρες στ'  όνειρο και να δίνουν μάχες για ν' αποφεύγουν το μοιρόγραφτο.
Όχι ότι υπάρχει αιωνιότητα, αλλά μόλις εχτές είδα την ψυχή μου να έχει γεμίσει ρυτίδες.
Δεν κούνησα το ρολόι μου ως όφειλα και αυτό γιατί είχα υποσχεθεί στην νύχτα να μην την αδικήσω.
Είναι και η άνοιξη που μας αφόπλισε με την ομορφιά της. Δεν ξέρω εάν το προσέξατε, αλλά κάθε φορά ο ερχομός της άνοιξης σου δίνει μια εικόνα ευτυχίας που σε ξεγελά.
Κάτω από αυτόν τον ήλιο όλα ξεχνιούνται.Σαν μεγάλη αγκαλιά έρχονται αυτά του δειλινά στα τέλη του Μάρτη και εναλλάσσουν την σκουριά με την αλμύρα.
Δεν ζήτησα να μου αποδοθεί τίποτα παραπάνω από μια δεδικασμένη ευτυχία που όχι πως την άξιζα, αλλά εκείνα τα όνειρα που έκανα παιδί, έρχονται και ξανάρχονται κάθε τόσο και με γεμίζουν ενοχές.
Αχ πόσο φοβήθηκα να ζήσω αυτήν την ενοχική πραγματικότητά μου.Και είναι και η άνοιξη με το απάνθισμά της, που όσο και να αντιστέκεσαι την αλήθεια θα την πεις.Και θα ζητήσεις να φύγεις από εκείνες τις αγάπες τις αθώες και να ψάξεις για άλλες, δίγλωσσες, άτιμες, που και αυτές με την σειρά τους θα σου ανακυκλώσουν μιαν απουσία αέναη....εξαγνιστική.
Αλίμονο αν φτύσεις τις μνήμες σου.
Σκέφτομαι πόση ειρήνη βρήκα μέσα μου όταν έγινα μειλίχιος με τον μικρόκοσμό μου και πόσα πολλά κέρδισα από τους ανθρώπους που τους αγάπησα και καθώς έφευγαν, τους άφησα να πάρουν μαζί τους και από ένα κομμάτι μου.
Τώρα έγινε συνήθεια ο αποχωρισμός, μα ένας αφηρημένος άνθρωπος και να θέλει δεν στέκεται σ' αυτά.Από σταθμό σε σταθμό περιφέρεται με την πραμάτεια του και την αδειάζει στις ξεχασμένες βαλίτσες που βρίσκει μπροστά του.Το κέρδος είναι ο ερχομός του έρωτα και τα πολλαπλά του πρόσωπα, που ενώνουν την αισθητική σου μαζί με αυτήν της άνοιξης και όλα δένουν γλυκά.Το μεγάλο κρίμα είναι πως καμιά φορά η ανάγκη για αγάπη, γίνεται μεγαλύτερη ακόμα και από την ίδια την αγάπη.
Δεν νοιώθω βάρος.Τρέχω πιο γρήγορα από τα όνειρα μου, μα τα όνειρά μου με προσπερνούν.
Έτσι κι αλλιώς τα σταματημένα ρολόγια δεν γνωρίζουν από θερινές και χειμερινές διαθέσεις.
Το ευχάριστο είναι πως για φέτος η άνοιξη ήρθε στην ώρα της, παρά τις κακόβουλες προβλέψεις.
Αυτό με άγγιξε ιδιαίτερα και παρότι εγώ δεν είμαι συνεπής καθόλου, όλο αυτό θα το περάσω αμίλητος......Ως συνήθως.
Λιμάνι Θεσσαλονίκης














Τραβηγμένη την άνοιξη στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης από κάποια..



13 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

"η ανάγκη για αγάπη, γίνεται μεγαλύτερη ακόμα και από την ίδια την αγάπη"...Γνώριμο, πολύ γνώριμο όλο αυτό που περιγράφεις...
*εξαιρετική φωτό...Να στην "κλέψω"?

jo. είπε...

Να την κλέψεις αγαπημένη μου και αύριο θα σου δώσω ένα λογαριασμό να μου καταθέσεις τα χρήματα από την κλοπή της πνευματικής ιδιοκτησίας!!
Αστειεύομαι και θέλω να σου πω ευχαριστώ και να σου στείλω φιλί.
Και πάλι..

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

μιά ώρα μπροστά... και πίσω τα χρόνια που χάθηκαν...

τόσα πολλά, που μια ώρα μπροστά τι να προσθέσει ή ν' αφαιρέσει τι;

Despoina Oikonomou είπε...

...> είχα υποσχεθεί στην νύχτα να μην την αδικήσω.

...> Είναι και η άνοιξη που μας αφόπλισε με την ομορφιά της

...> Κάτω από αυτόν τον ήλιο όλα ξεχνιούνται.Σαν μεγάλη αγκαλιά έρχονται αυτά του δειλινά

...> εκείνα τα όνειρα που έκανα παιδί, έρχονται και ξανάρχονται κάθε τόσο και με γεμίζουν ενοχές.
Αχ πόσο φοβήθηκα να ζήσω αυτήν την ενοχική πραγματικότητά μου.

Είναι και η άνοιξη που μας αφόπλισε με την ομορφιά της.

τι να πω ??...απλά κοιτώ..!

ανοιξιάτικα φιλιά...

jo. είπε...

..@.ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ.
Καλά να είσαι λύχνε μου..Ευχομαι οι ώρες να σου δίνουν χαρά και να σου αφαιρούν λύπες.
Να προσέχεις.

jo. είπε...

.@.DESPOINA..ωραία είναι που με κοιτάς.Κάτι σαν άνοιξη θυμίζει.
Κι εγώ σου στέλνω φιλιά να ξέρεις..

el.mar είπε...

Μην αφήνεις την ψυχή σου να γεμίζει με ρυτίδες...γέμισέ την με τα λουλούδια που μας έφερε η Άνοιξη...έστω κ ένα να βάλεις κάτι θα αλλάξει....σε φιλώ!

Christina είπε...

Η ανάγκη για αγάπη καλύπτεται μια χαρά όταν αγαπάς. Ξεμπλέκεις έτσι μια και καλή από την προσδοκία να σε αγαπούν. Ας μην. Όλα είναι στ'αλήθεια αλλιώς αν μπορείς,ξέρεις,θέλεις
να αγαπάς.

jo. είπε...

.@.el.mar..προσπαθώ.Πίστεψέ με το παλεύω κάθε μέρα και πιο πολύ.Αλλες φορές με θάρρος και άλλες γεμάτος από φόβους.Όπως και να 'χει η ελπίδα υπάρχει.Και η ανάγκη γι' αγάπη επίσης..
Σε φιλώ κι εγώ!

jo. είπε...

.@.christina..
Αν μπορείς,ξέρεις,θέλεις ν' αγαπάς δεν ανήκεις στο είδος μας!Ανήκεις κάπου αλλού!Σκέφτομαι επίσης πως είναι σπουδαιότερο να μας αγαπάνε από το ν' αγαπάμε εμείς, γιατί έτσι κάνουμε κάποιον άλλο ν' αγαπήσει..
Σε ευχαριστώ Χριστίνα που "πέρασες".
Καλή σου νύχτα.

Τζέσσυ είπε...

Είναι στη φύση του ανθρώπου να αγαπά κάτι, οτιδήποτε!!!!!
Φίλε jo, αν το θελήσεις μπορείς να παίξεις ένα παιχνίδι, με κάλεσαν και έπρεπε να καλέσω κι εγώ!!!!

new-girl-on-the-blog είπε...

Οι ρυτίδες της ψυχής (να ξέρεις πως) κάνουν καλή παρέα με τις καθαρές ματιές των αγαπημένων προσώπων..
Αν η όμορφη φωτογραφία τραβήχτηκε 10 χρόνια πίσω, αγαπάς το παρελθόν σου και καθόλου δεν φτύνεις τις μνήμες σου.
Πού ξέρεις, ίσως τα όνειρά σου σε προσπερνούν μόνο και μόνο για να είναι εκεί όταν θα φτάσεις να τα ζήσεις πραγματικά...!

Στέλνω την καληνύχτα και τη σκέψη μου..!

jo. είπε...

.@.τζέσσυ..δεν ξέρω εάν είναι στη φύση του ανθρώπου η αγάπη ή η καταστροφή..μπορεί και τα δύο.
Καρτερώ το φως να δω τι συμβαίνει στην δική μου ψυχή.Τι με καλεί και τι με διώχνει.Μεγάλωσε και δεν απάντησα ακόμα στον εαυτό μου, πως είναι να ζεις χωρίς το γλυκό χρέος που σου δίνει η κάθε αγάπη.Εκείνη η μοναδική μα και η "άλλη"...
Καληνύχτα.