ΣΑΝ ΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙ....ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Επέστρεψα και σαν να μην είχα άλλη λαχτάρα.Άλλη λύπη τόση μεγάλη.Να γράψω για τον Νίκο..Η Κρήτη πόνεσε πολύ για τον χαμό.Είδα ανθρώπους να κλαίνε σαν μωρά παιδιά.Ο Μακεδόνας του Νότου έφυγε.Σαν να έμεινε ο χρόνος λειψός...Χωρίς Αύγουστο.Επέστρεψα Θεσσαλονίκη.Η ίδια λύπη κι εδώ και θαρρώ παντού, γιατί ο Νίκος ήταν ένας από εμάς.Ανυπόταχτος, ονειροπόλος, καθαρός και ατόφιος.Κάποιοι άνθρωποι λες και δεν έχουν ηλικία.Δεν ζουν την ανθρώπινη φθορά.Όταν ακούς πως χάνονται μετράς τα χρόνια και δεν σου βγαίνουν.
Θυμάμαι πριν τέσσερις η πέντε χειμώνες πίσω, εκείνο το βράδυ στο Ζυγό στην πλάκα, να τραγουδάμε μαζί με τον Νίκο με φωνή βγαλμένη από τα πέρατα της ψυχής μας.Είχε ζέστη θυμάμαι και ψάχναμε να βρούμε μια χαραμάδα δροσιάς, τον δρόμο από όπου μπαίνει ο άνεμος.Και πράγματι κάποια στιγμή φύσηξε ο άνεμος- αιώνες τώρα πάντα κάποια στιγμή φυσάει ο άνεμος- και το πήρε παραμάζωμα το ποιηματάκι..Χάθηκε.Όπως δεκάδες χρόνια χάνονται ένα-ένα τα ποιηματάκια, άλλο στην ώρα του, άλλο νωρίς, άλλο άξαφνα, άλλο ήδη έτοιμο σαν προσευχή..
Χάθηκε το ποιηματάκι κι άφησε πίσω του μια μεταλαβιά μοσχοβολιάς κι ένα μονοπάτι στον αέρα, που όσον οι μέρες περνούν, θα πάει να σβηστεί.Όμως έτσι είναι οι άνθρωποι.Σαν ποιηματάκια...σαν παραμύθια.Όλοι αρχίζουμε μ' ένα:<<μια φορά κι έναν καιρό>>, ώσπου ξαφνικά, χάνεται ο <<καιρός>>, κόβεται..και μένει το <<μια φορά>> μετέωρο, χωρίς  <<καιρό>>....                   Αντίο σου.  

      ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ.