"ΜΕΣΑ"

Λίγες μέρες πριν βρέθηκα στην παράσταση  "ΜΕΣΑ"  του Δημήτρη Παπαϊωάννου και ένοιωσα κι εγώ αυτήν την εξίσωση του χρόνου με τον χώρο που σταδιακά έπλεκε τις ζωές μας με τις ζωές των άλλων..Αυτό το ανθρώπινο σύμπλεγμα που μας καθιστά πολλούς, μα και τόσο μόνους, στο "ΜΕΣΑ" αναδύεται με μορφή σκληρή, κουραστική, ανέκφραστη, μα σε 'μας όλους τόσο γνώριμη.Η παράσταση ανήκει σε αυτούς που πηγαίνοντας προς αυτήν, αφήνουν απ' έξω κάθε προκατάληψη, προσδοκία  και απαίτηση γι' ότι θα συμβεί εκεί μέσα.Αυτή η σύνθεση στιγμών και συναισθημάτων ξεδιπλώνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης και δεν αποκλίνει ούτε στιγμή, καθ' όλη την εξάωρη διάρκεια της.Η ελευθερία του να δεις όσο θες, όπως θες και από όποια  θέση θελήσεις, τελικά καταλήγει σε μια διαρκή μετακίνηση σωμάτων που ψάχνουν αδιάκοπα να επαναπροσδιοριστούν.Την αλήθεια από όποια γωνιά και να την δεις η ίδια αλήθεια μένει.Απλώς βλέπουμε και πλευρές που αγνοούσαμε την ύπαρξη τους και ίσως αυτό τελικά είναι που μας πάει και λίγο παρακάτω.Χωρίς να το θέλουν οι εθελοντές γίνονται ένα με τους αληθινούς πρωταγωνιστές σ' ένα ανθρώπινο χαρμάνι που δεν συνεννοείται μεταξύ του.Απλά υπάρχει.Μα αυτός δεν είναι και ο λόγος  της απόλυτης ματαίωσης της ύπαρξης;Ζούμε χωρίς νόημα, παραδινόμαστε στο εύκολο, στο γρήγορο στο ψεύτικο..Όλα τελούνται εν αγνοία μας.
Εν κατακλείδι το έργο αρχίζει να επιδρά επάνω σου όταν μόνος στον δικό σου χωροχρόνο και χωρίς καμία σκηνοθετική καθοδήγηση, ακολουθείς αυτήν την μονότονη ιστορία στην οποία πριν λίγο έβλεπες σαν απλός θεατής..... Η πόρτα ανοίγει, κούραση, άδειο βλέμμα, απομόνωση, σιωπή.Ένα γρήγορο μπάνιο, φαγητό στα βιαστικά και μετά το κενό.Η κίνηση πάντα ίδια, το κάθε τι στην θέση του άτακτα τακτοποιημένο και στο τέλος ένα σώμα μαζεμένο στο άδειο κρεβάτι.Η πόλη είναι εδώ για να υποδεχτεί κάθε όνειρο που έχει πια πεθάνει.Όμως οι πόλεις θα ζήσουν και μετά τα όνειρά μας ή και χωρίς αυτά, γιατί ακόμα μπορούν και παίρνουν την απόχρωση που τους δίνουν το γαλάζιο της θάλασσας και το λευκό που περίσσεψε από τα όνειρα που κάναμε παιδιά.
Η παράσταση τελειώνει σεμνά, χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες.
Κάπως έτσι δεν τελειώνουν και των απλών ανθρώπων οι ιστορίες άλλωστε;