Μάσκες και Ανθρώπινες σχέσεις

Το βρήκα κάπου κίτρινο και ξεχασμένο.Δεν ξέρω από που, από πότε, για ποιον και από ποιον.
Κάπου το 2009 μπόρεσα να βγάλω.
Πόσο ίδιοι μένουμε στο χρόνο τελικά..

"Σε παρακαλώ, άκου αυτά που δεν λέω. Μην αφήσεις να σε μπερδέψω. Μην αφήσεις να σε πλανέψει το ύφος που παίρνω, γιατί φοράω μάσκες, μάσκες που φοβάμαι να βγάλω. Και καμιά απ΄ αυτές δεν είμαι εγώ.

Η υποκρισία είναι τέχνη που μου ’γινε δεύτερη φύση. Αλλά μην αφήσεις να σε πλανέψει η εντύπωση που δίνω, πως είμαι κοινωνικός, πως όλα μέσα μου είναι όμορφα και πως δεν χρειάζομαι κανέναν. Μην βιαστείς να με πιστέψεις.
Το παρουσιαστικό μου μπορεί να φαίνεται σίγουρο, αλλά είναι η μάσκα μου. Κάτω απ’ αυτή είμαι εγώ, όπως αληθινά είμαι: Σαστισμένος, φοβισμένος και μονάχος, αλλά το κρύβω. Δεν θα ’θελα να τον δούνε. Στην απλή σκέψη για τις αδυναμίες μου με πιάνει πανικός και φοβάμαι γενικά να εκτεθώ σε άλλους. Γι’ αυτό ακριβώς εφευρίσκω στην απελπισία μου μάσκες, που πίσω τους μπορώ να κρύβομαι. Ανέμελο ύφος που με βοηθάει να προβάλλω κάτι απατηλά που μ’ ασφαλίζει από την κοφτερή ματιά που θα μ’ αναγνώριζε. Αλλά ακριβώς αυτή η ματιά θα ήταν η σωτηρία μου και το ξέρω. Να ήταν κάποιος να με παραδεχθεί, να με αναγνωρίσει. Είναι το μόνο που θα μου ’δινε τη σιγουριά που δεν μπορώ να δώσω ο ίδιος στον εαυτό μου, πως πράγματι αξίζω παραπάνω από αυτό που ζω. Αλλά δεν στο λέω, δεν τολμώ, φοβάμαι. Φοβάμαι πως η ματιά σου δεν θα συνοδεύεται από παραδοχή κι αγάπη. Φοβάμαι πως θα σκεφθείς μικρόψυχα για μένα και πως θα γελάσεις μαζί μου. Και το γέλιο σου θα με σκότωνε. Φοβάμαι πως βαθιά μέσα μου δεν είμαι τίποτα που ν’ αξίζει και πως θα το δεις και θα μ’ αποστραφείς. Έτσι παίζω το παιχνίδι μου, το παιχνίδι της απελπισίας. Έξω μια φάτσα σιγουριάς και μέσα το παιδί που τρέμει. Γι’ αυτό μιλάω και με το εξεζητημένο ύφος της επιφανειακής φλυαρίας. Σου λέω το κάθε τι που δεν είναι αληθινό και τίποτα για όλ’ αυτά που είναι αληθινά και μέσα μου κραυγάζουν. Γι’ αυτό μην αφήσεις να σε μπερδέψουν αυτά που σου λέω από συνήθεια.

Η μακρόχρονη πεποίθηση πως δεν αξίζεις χτίζει γύρω σου χοντρά ντουβάρια. Όσο πιο πολύ με πλησιάζεις, τόσο πιο πολύ οπισθοχωρώ χτυπώντας στα τυφλά. Αμύνομαι ενάντια σ’ αυτό που με κραυγές αποζητώ. Αλλά μου είπαν πως η επαφή είναι πιο ισχυρή από κάθε έπαλξη, από κάθε ντουβάρι και σ’ αυτό ελπίζω.."