visit.

8 Ιαν 2012

Τα φώτα πέφτουν.

Το νέο είναι πως και φέτος επιλέξαμε τον βολικό τρόπο των μηνυμάτων για να στείλουμε ευχές.Σπάσαμε το ρεκόρ των τελευταίων ετών λένε.Μηνύματα με καρδούλες, με χαμογελαστά κίτρινα προσωπάκια, μηνύματα σύντομα, ψυχρά, αναλυτικά, μηνύματα όλων των ειδών στην υπηρεσία της απομάκρυνσης.
Το επόμενο νέο είναι πως φέτος δεν γιορτάσαμε.Δεν μπήκαμε στον κόπο να γίνουμε παρέα..Δεν θέλαμε..Δεν υπήρχε όρεξη με τα τόσα που μας άφησε να σκεφτόμαστε και να ζούμε το δύσκολο '11 που έφυγε.Σαν να χάθηκε και το τελευταίο ίχνος αισιοδοξίας.Ούτε καν αυτό το γεμάτο υποσχέσεις "καλή χρονιά" δεν έβγαινε απ' τα χείλη.Σαν να συνηθίσαμε και ταυτόχρονα πειστήκαμε πως αυτό που ζούμε δεν αλλάζει με ευχολόγια και κλισέ καλοσύνες.Αυτό συμβαίνει όταν πέφτουν τα φώτα.Μετράς ζημιές και κέρδη.Πίστευα πως η διάθεση μας δεν θα χαθεί, μα τώρα την  ψάχνω στο ίδιο πηγάδι που χάθηκαν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι δουλειές που κάναμε όταν ήμασταν ευτυχισμένοι.
Η πρώτη μέρα του χρόνου μας βρήκε πετσοκομένους.Οι τηλεοράσεις έβγαλαν τα γιορτινά τους και πήραν πάλι το γνώριμο απειλητικό τους ύφος.Ξανά στο ίδιο πλαίσιο της αγωνίας και του φόβου.Σαν να μας προετοιμάζουν για τα επόμενα Χριστούγεννα..τα πιο μοναχικά.
Το ένα και μοναδικό κοριτσάκι που μπήκε δειλά-δειλά στο σπίτι  να μου πει τα κάλαντα, στο τέλος μου ψιθύρισε πως και να μην της δώσω χρήματα δεν πειράζει.Ήταν τόσο θλιμμένο που σχεδόν έκλαιγε."Γιατί;"..ρώτησα.Αργότερα έμαθα πως ο μπαμπάς της είναι δύο χρόνια άνεργος και ήταν κι αυτός μαζί της το ίδιο τρομαγμένος και ντροπιασμένος γι' αυτό που του συνέβη.Αλλαγή σκηνικού από μια κοινωνία που η νέα πραγματικότητα της άλλαξε δέρμα.
Δεν θέλω να θυμάμαι τι γινόταν παλιά.Δεν χρειάζεται και μάλλον δεν ωφελεί.Μια σύντομη ματιά στα σκυμμένα κεφάλια με τοποθετεί πίσω στην αλήθεια.Στην αλήθεια που στην συνέχεια της θα γίνεται πιο σκληρή και θα ζητά κι άλλη μοναξιά για να συντηρείται.
Είπα φέτος να μην στείλω ψεύτικες κάρτες και μηνύματα νοσταλγίας και συγκίνησης.Κι έτσι δεν έλαβα κιόλας.Με πόνεσε είναι αλήθεια.
Δεν έγινα ξαφνικά αγενής και δύστροπος.
Θα το κάνω όταν θα δω ξανά τη χαρά να έχει πάρει τη θέση του τρόμου στο πρόσωπο του μικρού κοριτσιού.Σαν χρέος και  ανάμνηση μιας κοινωνίας που όλα αυτά ήταν αυτονόητα..
Σαν ανάληψη μικρού μεριδίου ευθύνης  γι αυτό που συμβαίνει και με βρίσκει ανάμεσά του, ανεύθυνο και ξένο.

11 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Μας άφησε με πικρό χαμόγελο το 2011 Jo μου. Όμως παραμένει το χαμόγελο. Και θα ξαναποκτήσει τη λάμψη του...
Καλή συνέχεια, μαζί...;)
*εξαιρετικό κείμενο.

new-girl-on-the-blog είπε...

Εύχομαι η χαρά και το χαμόγελο να ΄ρθει ξανά στο πρόσωπο όλων..!
Ας έχουμε μια ήρεμη χρονιά..

Καλησπέρα..

Tommy είπε...

Πανσέληνος σήμερα...

Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε τις ευχές... ???(πολύ όμορφες είναι, αλλά δεν φτάνουν όμως)

Μήπως θα έπρεπε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας?

Μήπως θα έπρεπε να αντιδράσουμε πέρα από τα όρια που οι ίδιοι μας έχουν βάλει για να αντιδρούμε???

Δεν θέλω να ακούγομαι επαναστάτης (δεν είμαι δυστυχώς) αλλά κάτι πρέπει να γίνει.

Παρόλα αυτά, θα ευχηθώ το 12 να είναι καλύτερο από το 11 σε όλα τα επίπεδα!
(όντως εξαιρετικό το κείμενο)

jo. είπε...

.@.kovo voltes..παραμένει το χαμόγελο;θa ξαναποκτήσει τη λάμψη του;Ποιος ξέρει κορίτσι..Μόνο το μαζί μπορεί να σωθεί..με αγώνα μεγάλο κι αυτό.Σε φιλώ και σου στέλνω κουράγια.

jo. είπε...

.@..new-girl-on-the-blog..Kι εγώ το ίδιο με 'σένα εύχομαι..Να είσαι καλά και ήρεμη όπως θες..Ευχαριστώ που περνάς.

jo. είπε...

.@.Tommy..Kάτι πρέπει να γίνει σε βάρος αυτού που γίνεται..Νομίζω πως έχεις πειστεί κι εσύ πως δεν ωφελεί σε τίποτα ο λόγος ο καλός, όταν δεν συνοδεύεται με την ενέργεια που του πρέπει.Μακάρι να βαδίσουμε όλοι προς αυτήν την κατεύθηνση..αυτό είναι μια ευχή και μια αρχή..Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε.

M είπε...

Αγαπημένε μου Jo,

Δεν έχεις κι άδικο...αλλά σκέφτομαι: όταν μόνο τα λόγια δεν φτάνουν, ίσως δεν πρέπει να σταματάς τα λόγια, αλλά να ξεκινάς τις πράξεις. Όπου μπορείς και όπως. Και κάποια στιγμή όλα θα βρουν το δρόμο τους. Ως τότε, ας ελπίζουμε και ας ευχόμαστε γιατί είναι κι αυτό μια παρακίνηση ή αν μη τι άλλο μια υπενθύμιση του ότι ναι, μπορούμε καλύτερα.

Μη μου πέφτεις...όχι τώρα :-)γιατί στις κοινωνίες ποτέ και τίποτα δεν είναι αυτονόητο.

jo. είπε...

.@.M..Δεν ξέρω αν λειτουργούν πια οι υπενθυμίσεις.Κρατάμε μάτια και αυτιά κλειστά.Δεν φτάνουν οι φωνές ως εδώ..Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και με παρηγορεί ταυτόχρονα.Γι ανθρώπους σαν κι εσένα δεν θέλω να σταματώ να ελπίζω..Κλαημέρα

greendim είπε...

Εξαιρετικό μπλογκ!...

jo. είπε...

.@.greendim..ευχαριστώ σε για τον λόγο τον καλό.

Τζέσσυ είπε...

Και δική μου ευχή το χαμόγελο και η χαρά να λάμψουν ξανά στα πρόσωπα όλων μας!!!!!! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ, ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!!!!!!!!!