visit.

22 Ιαν 2012

Θα 'θελα να ξέρεις...

Μα στ' αλήθεια υπάρχουν ακόμα διαμάντια θαμμένα στο βυθό αυτού του κόσμου;
Υπάρχει το διαφορετικό;"Από που μας ήρθες εσύ;"..ήταν το πρώτο που σε ρώτησα.
"Δεν χρειάζεται να κάνεις διαφορετικά πράγματα για να διαφέρεις"..μου είπες.
Τον στόχο μου τον πέτυχα.Με πρόσεξες.
"Και τώρα;Τι θα γίνει τώρα;Πως λέγεται το καινούργιο όνειρο που κυνηγάμε;Tι θα γράψουμε στον φωτεινό σηματοδότη που δείχνει την πορεία"..."Για πάντα είπα"...
Το θυμήθηκες μετά από χρόνια και με τιμώρησες."Για πάντα μόνος εννοούσες φίλε μου και μας ξεγέλασες όλους".
Δεν ήθελα να σας ξεγελάσω  και ας μην δικαιώθηκα απ' την εξέλιξη.

Από τότε δεν ξαναείπα κουβέντα που να έμοιαζε με δέσμευση.Όλο μισόλογα και υποσχεσούλες που πέρναγαν όπως η μέθη το πρωί και η ζάλη που σου αφήνει για να μην θυμάσαι.Γέμισα τις ντουλάπες μου με ρούχα που δεν τα φορώ.Γέμισα το μυαλό μου με σκέψεις που δεν τις θέλω.Γέμισα τις εμπειρίες μου με γεγονότα που ψάχνουν κάδο για να γίνουν κι επίσημα άχρηστα.
Τώρα κάνω αυτό που μου έμαθες.Διαχείρηση και τακτοποίηση λέγεται αν θυμάμαι καλά.Κάτι σαν ημιυπαίθριοι χώροι στην καρδιά μου που ψάχνουν την τάξη μέσα στην αναρχία.Ας είναι.Κάνω ότι μπορώ και αν κάτι καταφέρω σε ' σένα πρώτα θα τρέξω να το πω.
Ξέρω πως τα βράδια δεν κοιμάσαι ήσυχα και αν με ρωτάς το ίδιο παθαίνω κι εγώ.
 Απ΄ τα ίδια βράχια κρατιόμαστε χωρίς να είναι σίγουρο πως το ίδιο κύμα θα μας φέρει ξανά στο "μαζί".
"Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια ίδια λάθη, τα ίδια μέρη και τα ίδια πάθη.."Θυμάσαι;.."Κανείς δεν ξεφεύγει", μου είχες πει εκείνο το βράδυ που σχεδόν σε παρακαλούσα να φύγουμε μαζί.
Έμοιαζες ήρεμη μα ήσουν απεγνωσμένα προσκολλημένη σε αυτό που σου συνέβαινε.Ποιος δεν είναι άλλωστε.
Στ΄ αλήθεια πόσο μου έχει λείψει αυτή η καθησυχαστική σιγουριά σου.
Εγώ ζω ελπίζοντας ότι κάτι θ' αλλάξει.
Με σκότωσε αυτή η αναμονή..η ακινησία.
Έφυγα εκείνο τον Φλεβάρη του '97 και είπα μέσα μου "για λίγο".
Έλειψα 12 χρόνια!Σε σκεφτόμουνα να ξέρεις όταν πίστευα πως κι εγώ σαν κι εσένα βρήκα τον δρόμο τον σίγουρο.Σου θύμωνα όταν διαπίστωνα σε τι ματαιότητα είχα βρεθεί.Έφτιαξα ένα γυάλινο ψηλό τοίχο για να μπορώ να σε βλέπω χωρίς να μπορώ να παρεμβαίνω σε αυτό που έκανες.Σου είχα εμπιστοσύνη.Χρόνια μετά μου ζήτησες τον λόγο γι' αυτό που εγώ θεωρούσα διακριτικό και δίκαιο!
Σε όλο το ταξίδι δεν με άφηνε η νοσταλγία.Σαν σκιά και σαν χάδι.
Άραγε τι χρώμα παίρνει η μοναξιά όταν η μνήμη εξασθενεί;Ποιος είναι ο δρόμος που μας αποκλείει από τις καρδιές των ανθρώπων, που κάποτε δεν μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς και τώρα αγνοούμε ακόμα και την ύπαρξή τους;
Σταμάτησα να μάχομαι το παρελθόν.Με συνεπήρε μια ιδέα ότι τόσα χρόνια κρατούσες μια φωτογραφία μου κρυμμένη στο πορτοφόλι σου και το μικρό σημείωμα που έγραφε.."Μην χανόμαστε.."
Φάνηκες εντάξει και πάλι.Μέσα στο φόβο και στις υποψίες νίκησε ο εσωτερικό σου έλεγχος.
Εγώ πάλι...Τι κακό κι αυτό με 'μένα.
Έμαθα να καβαλώ τους ψηλούς άνεμος και χάνομαι στα μικρά τα βοριαδάκια.
Τώρα που μ' ακούς πρέπει να στο παραδεχτώ.Μου έδειξες πως να βάζω φραγή, πως ν' απενεργοποιώ ορισμένα συναισθήματα που είναι υπερβολικά και ψεύτικα.
Έτσι είναι και ας μην ήθελα να το δω.
Όταν θα με ξαναδείς μην ζεις με την ελπίδα πως έχω αλλάξει.
Ακόμα τα φέρνω δύσκολα και τις νύχτες στην γειτονιά κάνουν παράπονα γιατί τραγουδώ δυνατά.Όταν φεύγω απ' το σπίτι ξεχνιέμαι και στα ραντεβού αργώ εκνευριστικά.Επίσης όταν πίνω λίγο παραπάνω αγαπώ όλον τον κόσμο και ας μην μπορώ να τον αλλάξω.Να ξέρεις προσπαθώ ακόμα...
Το πρωί που ξυπνώ δεν προγραμματίζω τίποτα και μέσα μου χαραγμένη τη φράση έχω πως "ο δρόμος ανοίγεται προχωρώντας.
Κρατώ την ελπίδα ζωντανή και αν κάτι μοιάζει με αγάπη, είναι ότι δεν πήρε ο άνεμος όταν πέρασε με δύναμη μέσα απ' την χαραμάδα εκείνης της τελευταίας αγκαλιάς.
Ο δρόμος που με πονά ακόμα είναι εκείνος που σε πήρε μακριά."Μάλλον για καλό θα ήταν"..λέω ακόμα.


                           Υ.Γ..Κι εγώ γελώ κάθε που σε σκέφτομαι.

8 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Έχει λόγο που γίνεται κάτι. Όσο και αν πονάει μερικές φορές. Σημασία έχει να θυμάσαι. Να φιλτράρεις τις στιγμές. Να τις γεύεσαι σαν κρασί γλυκόπιοτο. Και μετά να ξεμεθάς απο τα όνειρα για να μπορέσεις να ξαναμεθύσεις με την πρώτη ευκαιρία...;)
*λείπεις Κρητικάτσι μου...αρκεί να είσαι καλά...

M είπε...

Όμορφο Jo :-) Μου θύμισες αυτό:

http://youtu.be/LeMk7B46xg8

Τις καλησπέρες μου!

jo. είπε...

.@.kovo voltes..είμαι καλά σ' αυτήν την κρύα πόλη.Εχω ζεστή παρέα όμως και κρατιέμαι στις σωστές θερμοκρασίες!Αυτό το μεθάω-ξεμεθάω είναι ταξίδι που το πηγαίνω χρόνια..Σε φιλώ και να προσέχεις.

jo. είπε...

.@.Μ..Με πήγες πολύ πίσω αλλά άξιζε.
Να είσαι καλά που πέρασες.
Καλημέρα σου.

Lyriel Bee είπε...

Μ' αρέσει τόσο πολύ ο τρόπος που σκέφτεσαι και εκφράζεσαι, μέσα από τα λόγια σου βλέπω εικόνες, βλέπω σκηνές, αισθάνομαι πόνο και εμπειρίες πολλές. Να σαι καλά, η μοναξιά δεν κρατάει για πολύ ;)

jo. είπε...

.@.Lyriel..αν φτιάχνεις εικόνες είναι γιατί μέσα σου είσαι ακόμα ζωντανή και πας κόντρα στους καιρούς που θέλουν ανθρώπους συναισθηματικά νεκρούς.Αν σου έκανε παρέα αυτό που διάβασες, το μύνημά σου μου την επέστρεψε πίσω σε διπλή δόση..Αυτή μάλλον πρέπει να είναι και η σωστή σχέση των ανθρώπων.
Καλημέρα και σ' ευχαριστώ αληθινά.

Ange Alexiou είπε...

Την καλησπέρα μου :)

ασωτος γιος είπε...

καταρχάς χάρηκα που σε βρήκα
οι σκέψεις σου δείχνουν ζωη που έζησες και ένιωσες
και καλα έκανες και σταμάτησες να μάχεσαι το παρελθόν.δεν έχει νόημα να μάχεσαι κάτι.
καντο φίλο σου