visit.

5 Νοε 2010

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ.

Τάξε μου να σε ψηφίσω.Πούλησε μου κι άλλο ψέμα πάνω στο  ψέμα σου το προηγούμενο..
Ίσως να μην είχα κλείσει καν τα επτά χρόνια ζωής όταν με είχε πάρει ο μπαμπάς στο καφενείο, μ' εκείνη την αποπνικτική μυρωδιά,το στέκι των ετερόκλητων ψηφοφόρων,των λογιών-λογιών ανθρώπων,το καφενείο της γειτονιάς.Είχα απορήσει στην αρχή με το είδος της ψυχαγωγίας που συνέβαινε εκεί, μετά θύμωσα για το αδικαιολόγητο της ύπαρξής μου στο χώρο και είπα να κινηθώ άσκοπα και νευρικά και όλο αυτό να καταλήξει σε ύπνο.
Θα ήταν περασμένες δέκα θυμάμαι και μια ομάδα κυρίων εισέβαλε στο καφενείο κρατώντας χαρτιά..Πολλά χαρτιά.Το καφενείο αμήχανο."Να μην μείνει κανένα τραπέζι χωρίς ψηφοδέλτιο",φώναξε ο αρχηγός."Άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον η βραδιά εδώ",σκέφτηκα και συνέχισα να κοιτώ τις κινήσεις τις ομάδας."Αγαπητοί μου συμπολίτες.."ο αρχηγός ξεκίνησε να λέγει,"εμείς είμαστε αυτοί και γι' αυτό δεν είμαστε οι άλλοι και επειδή οι άλλοι είναι ψεύτες κι εμείς είμαστε αυτοί, πείτε μας τι θέλετε να το γράψουμε και όταν μας ψηφίσετε και βγούμε, τα λόγια θα γίνουν έργα αγαπημένοι μου συμπολίτες",κατέληξε ο λαλίστατος αρχηγός!
Οι ερωτήσεις πήραν μέσα μου την μορφή χιονοστιβάδας..Ποιοι είναι αυτοί και ποιοι οι άλλοι που είναι και ψεύτες;Τι πουλάνε και πόσο;Μπορεί ο καθένας να ζητήσει ότι θέλει; Γιατί θέλω κι εγώ κάτι και ας με ξέχασαν στην μοιρασιά.Γιατί παρακαλάνε αφού δεν είναι ψεύτες αυτοί;
Ειπώθηκαν πολλά εκείνο το βράδυ στον καφενέ.Άλλα τα θυμάμαι, άλλα όχι..Κάποιοι φώναξαν πολύ, κάποιοι αδιαφόρησαν παντελώς.Το "άσε μας καημένε" έμελλε να είναι το άδοξο τέλος της φιλότιμης εκλογοπροσπάθειας του κουρασμένου αρχηγού."Ζητώ την ευθυκρισία σας μόνο",είπε και μας έστειλε μια καληνύχτα που μόλις και μετά βίας βγήκε από τα χείλη του.
Τι ωραία λέξη!Ευθυκρισία.Θαρρείς πως μερικές λέξεις κουβαλάνε πάνω τους την χαμένη γενναιότητα των ημερών και πως όταν τις ανασύρουμε από μέσα μας αισθανόμαστε την έλλειψη της έννοιας και της εικόνας που μας φτιάχνουν.
Εκείνο το βράδυ του '77 ο μπαμπάς ήταν καθησυχαστικός, μα και πολύ απρόθυμος να δώσει απαντήσεις."Αφού εσύ δεν μπορείς να μου το πάρεις το ρημάδι το ποδήλατο, γιατί δεν με άφησες να το ζητήσω από τον καλό αυτό κύριο;"ρώτησα χίλιες φορές και χίλιες φορές απάντηση δεν πήρα."Είπε θα το γράψει μαζί με τ' άλλα και όταν βγει.....κάτι θα κάνει που το ξεχνάω τώρα".Από μικρό παιδί το αντίτιμο της υπόσχεσης δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα.Με το πάρε δώσε δεν τα πήγαινα καλά.Άμα θες να πάρεις πάρε έλεγα και μην σκέφτεσαι το δώσε.Θα 'ρθει ο καιρός σου.Κι έτσι δεν πρόκοψα πουθενά!Μονάχα καλούς ανθρώπους έχω να θυμάμαι, αλλά λίγο είναι αυτό;
''Μην πιστεύεις τίποτα από δαύτους και ευτυχώς που είσαι μικρός γιατί θα σου έλεγα που γράφουν αυτά που τους ζητά ο κόσμος".Κι άλλη απορία γεννήθηκε.Εκείνες είναι οι στιγμές που αναρωτιέσαι αν αξίζει όλος αυτός ο θόρυβος για ένα κωλοποδήλατο.Και σιωπάς."Όταν θα μεγαλώσεις θα μάθεις την αλήθεια",μου είπε κι εκείνος σκεφτικός...Και μεγάλωσα  μα ακόμα τις ίδιες απορίες έχω και την ίδια σιωπή.Μονάχα ένα ποδήλατο κατάφερα να πάρω σε πείσμα των καιρών και κατάλοιπο εκείνης της αθωότητας του '77.
Η Ελλάδα θα συρθεί στις κάλπες για μια ακόμα Κυριακή.Πολλά έχουν αλλάξει από τότε.Ίσως και κάποια παιδιά της εποχής εκείνης να φόρεσαν γραβάτες και να ζητούν την ψήφο μας σε κάποιο καφενείο.Μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση κρίσημη για τη χώρα."Κι αυτή" ρωτώ;Γιατί;Τι παιχνίδι παίζουν πάλι οι σωτήρες του έθνους;Ψηφίστε, μην ξεχνάτε την πατρίδα τους ακούω να λένε.Μα αφού η πατρίδα ξέχασε εμένα πρώτα, σκέφτομαι.Και από πότε η ψήφος έγινε κριτήριο για το πόσο μας ενδιαφέρει ή όχι το χώμα, το νερό, τα βουνά και ο αέρας που μου έρχονται στο μυαλό συνώνυμα της πατρίδας.Ακόμα και οι υποσχέσεις απειλές έγιναν.Και να μου το θυμάστε πως το εκλογικό θα πάψει κάποτε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα και αίφνης θα μετουσιωθεί σε πράξη υποχρεωτική και οι παραβάτες θα δικάζονται αυστηρά ,θα μαστιγώνονται για παραδειγματισμό, θα κουρεύονται γουλί και θα πέφτουν στην πυρά!Στο τέλος θα κηδεύονται δημοσία δαπάνη, γιατί αυτό απαιτεί το κράτος πρόνοιας της πελατειακής δημοκρατίας.Όπως και να 'χει εγώ την εκδίκησή μου την πήρα και κάθε εκλογική Κυριακή της ζωής μου απέχω ενεργά και βουλιάζω όλο και πιο πολύ στην σιωπή μου.Έτσι καβαλώ το ποδήλατό μου και και χάνομαι στο ταξίδι μου, μακριά από τους ψεύτικους ποδηλατόδρομους που έγραψαν στο χαρτάκι τους μαζί με τ΄άλλα και τα πέταξαν μόλις ήρθε η στιγμή να κάνουν τα λόγια έργα!

12 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Και πολύ καλά κάνεις...Το ταξίδι με το ποδήλατο σου ευτυχισμένο εύχομαι να'ναι...
*εξαιρετική αφήγηση...

jo. είπε...

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.Είμαστε συνταξιδιώτες μην ξεχνάς..με κοινό τόπο συνάντησης.

Anael είπε...

όλοι από μικροί θέλαμε να γίνουμε "πρίγκηπες"..
άλλοι πήραν το στέμμα και άλλοι όχι..
άλλοι το κέρδισαν και άλλοι το έκλεψαν..

γι'αυτό δεν πρέπει πλέον να κοιτάμε τους ανθρώπους στους τίτλους, αλλά στα μάτια (αυτά δεν μπορεί να τα κλέψει κανείς)

εε λοιπόν και'γω σώπασα σ'αυτές τις εκλογές..γιατί δεν βρήκα κανέναν να με κοιτάει στα μάτια..

καλώς σε βρήκα!

θα συμφωνήσω για την αφήγηση!

jo. είπε...

Κι εγώ anael από παιδί την αλήθεια ψάχνω μες στα μάτια των ανθρώπων.Αυτό έχει τίμημα βαρύ ξέρεις.Να κρυφτώ από τους θορύβους ζητώ, μα και ν' αγαπήσω τους ήχους...Είναι όμορφο που θ' αρμενίζουμε παρέα

Katerina είπε...

και να που θα ξανακάνεις βόλτα με το ποδήλατο
ξανά έχουμε εκλογές και αυτό το Σαββατοκύριακο :(

καλημέρα Jo !!!

Anael είπε...

και το playlist σου βοηθάει ξέρεις..

καλές βόλτες!

jo. είπε...

Κι αυτό το Σαββατοκύριακο και σύντομα πάλι γιατί οι εκλογές στον τόπο αυτό δεν τελειώνουν ποτέ!! Σε εκλογές να βρισκόμαστε που λένε καλή μου Κατερίνα.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΜΕΡΑ.

jo. είπε...

@Αnael.... η ευχή σου για τις βόλτες μου πολύτιμη.ΤΗΝ ΚΡΑΤΩ ΣΦΙΧΤΑ.

ΤΜΤΧ είπε...

"Τι πουλάνε και πόσο;Μπορεί ο καθένας να ζητήσει ότι θέλει; Γιατί θέλω κι εγώ κάτι και ας με ξέχασαν στην μοιρασιά." Oταν οι γονεις μου αγορασαν ποδηλατο στον αδερφο μου η οικογενεια μας δεν τα εβγαζε πολυ καλα με τα οικονομικα μας και εγω εμεινα πισω...Ηθελα ενα μπλε ποδηλατο,καθε μερα περνουσα μετα το σχολειο απο το μαγαζι στην γειτονια και το κοιταγα τρωγοντας το τοστ μου(δεν το ετρωγα στο σχολειο γτ με κοροιδευαν).Ημουν τοσο σαλεμενη που εβγαινα στο πεζουλι του μπαλκονιου μας και εκλαιγα για το μπλε ποδηλατο που δεν μπορουσα να εχω.Μα γιατι φλυαρω τοσο..Ηταν απλα ενα ποδηλατο...μου το αγορασε η μαμα μου κοβοντας απο τα εξοδα του σουπερ μαρκετ...Ξεφυγα απο το βασικο θεμα της αναρτησης αλλα ειμαι αρκετα αναστατωμενη για να μην ξεφυγω...Γραφεις υπεροχα

jo. είπε...

Για χρόνια όλα τα όνειρα που έβλεπα είχαν χρώμα μπλε.Αυτό το ξέθωρο μπλε που το συναντά κανείς σήμερα στα κάγκελα από κάτι παλιά σχολεία στις γειτονιές των ονείρων μας..Ε λοιπόν κάθε φορά που θα βλέπω ένα μπλε ποδήλατο θα νομίζω πως είσαι εσύ!

Papillon είπε...

Και όπως λέει και ένα αγαπημένο τραγούδι 'τα ποδήλατά μας όπως τα όνειρα μας ξέρουν από ανηφοριές!'

Καληνύχτα!

jo. είπε...

@papillon...Kαληνύχτα και σε σένα..