visit.

29 Απρ 2011

Θα πάρεις;

    
Σε έβλεπα κάπου-κάπου Μίνωος και 62 Μαρτύρων γωνία. Μου είχε κάνει εντύπωση η όμορφη φατσούλα σου και το ότι ήσουν τόσο μικρός! Πάντα, όμως, το φανάρι ήταν πράσινο και δεν μπορούσα να σταματήσω. Μέχρι προχθές. Από τις σπάνιες φορές που παρακαλούσα να με «πιάσει» κόκκινο. Κι έγινε.

Τότε, άνοιξα το παράθυρό μου και σε παρατήρησα καλύτερα, καθώς εσύ μου άπλωνες το χεράκι σου κρατώντας ένα πακέτο χαρτομάντιλα:

«Θα πάρεις;»

Σου έγνεψα αρνητικά.

«Δε θα έπρεπε τέτοια ώρα να είσαι στο σχολείο σου; Μη μου πεις ότι δεν πηγαίνεις σχολείο!»

«Πηγαίνω, αλλά σήμερα ξέχασα να πάω!», απάντησες σουφρώνοντας το πονηρό σου μούτρο.

«Δε θέλω να σε ξαναδώ εδώ», σου είπα κι εσύ χαμογέλασες πονηρά. «Πόσων χρόνων είσαι;»

Το σκέφτηκες λίγο.

«Δέκα», απάντησες τελικά, προσθέτοντας τουλάχιστον δυο χρόνια στην πραγματική σου ηλικία.

«Θέλεις να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου έτσι;», ήθελα να σε ρωτήσω μετά, μα δε σε ρώτησα. Κι ένα σωρό άλλα ήθελα να σε ρωτήσω. Πού μένεις. Πώς είναι το σπίτι σου. Ποιους έχεις για γονείς. Ποιος σε βάζει να γυρνάς στα φανάρια και να απλώνεις το μαυριδερό χεράκι σου στους οδηγούς λέγοντας πάντα το μονότονο: «Θα πάρεις;». Ήθελα να σε ρωτήσω ακόμα πώς περνάς τη μέρα σου. Γιατί δεν πας στο σχολείο. Αν ξέρεις, άραγε, να διαβάζεις. Ήθελα να σε ρωτήσω τι όνειρα έχεις για τη ζωή σου. Πώς φαντάζεσαι να μεγαλώνεις. Τι θέλεις να κάνεις με το μέλλον σου. Κι ένα σωρό άλλα ήθελα να σε ρωτήσω. Μα τίποτα δε σε ρώτησα, μόνο σου είπα δυο-τρία αστεία μέχρι να ανάψει το πράσινο, σε χαιρέτησα κι έφυγα.

Χτες σε συνάντησα ξανά. Έκανα μυστική συμφωνία με το φανάρι και κοκκίνισε για χάρη μου.

«Μη μου πεις πως και σήμερα ξέχασες να πας στο σχολείο!»

«Ξέχασα», είπες πάλι, αλλά τούτη τη φορά ήσουνα μελαγχολικός. Δε χαμογελούσες όπως χτες.

Τι να σου έλεγα; Την ώρα που αστειευόμουνα μαζί σου, αυτά τα δυο-τρία λεπτά μέχρι να ανάψει το πράσινο στο φανάρι, πέρναγαν από το μυαλό μου σκέψεις με την ταχύτητα του φωτός. Και ένιωθα τόση ντροπή… Επειδή αναγκάζομαι να ζω σε ένα κόσμο που υπάρχουν τέτοιες εικόνες και κανείς δεν κάνει τίποτα!

Εγώ ήμουν αυτή που την περασμένη εβδομάδα έλεγα στα παιδιά στο εργαστήρι δημιουργική γραφής πως ο κόσμος μας αποτελείται από σκληρές και τρυφερές εικόνες. Εγώ ήμουν αυτή που τους έλεγα πως δεν πρέπει να στρέφουμε αλλού το βλέμμα και να προσπερνάμε τις σκληρές εικόνες. Αντίθετα πρέπει να τις κοιτάμε κατάματα κι έπειτα να μη στεκόμαστε μόνο σε αυτό που βλέπουμε. Εγώ ήμουν αυτή που τους έλεγα πως πρέπει να αντέχουμε στη θέα της σκληρής πραγματικότητας για να μπορέσουμε μετά να κάνουμε κάτι γιʼ αυτήν, να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε, να φτιάξουμε ένα κόσμο καλύτερο, με περισσότερες τρυφερές εικόνες. Εγώ ήμουν αυτή που τα έλεγα στα παιδιά. Και τώρα να ʼμαι: Μπροστά σε μια σκληρή εικόνα και να μην ξέρω τι να κάνω με αυτήν! Δάσκαλε που δίδασκες…

Άραγε, αν σου έπαιρνα κάτι να φας, θα στο αφήνανε αυτοί που σε σέρνουνε κάθε μέρα στα φανάρια, μαθαίνοντάς σου το σκληρό πρόσωπο της ζωής; Οτιδήποτε και να σου έδινα, θα στο αφήνανε; Κι όσο σκεφτόμουνα πως το πορτ μπαγκάζ μου ήτανε γεμάτο παιχνίδια για το αποκριάτικο πάρτυ των παιδιών μου, τρελαινόμουνα. Επειδή ήξερα πως δεν μπορούσα να σου δώσω τίποτα απʼ όλα αυτά. Επειδή ήξερα πως ό,τι κι αν σου έδινα, θα στο παίρνανε. Και το χειρότερο δεν ήταν πως θα σου παίρνανε το παιχνίδι –τι να το έκαναν άλλωστε. Όχι. Το χειρότερο ήταν πως θα το έκαναν για να σου πάρουνε τη χαρά…

Κι έτσι, εκτός από σένα που ήσουν μελαγχολικός, μελαγχόλησα κι εγώ, ξέροντας πως εκείνη τη μέρα δεν έκανα τίποτα για να αλλάξω τον κόσμο προς το καλύτερο. Μόνο μερικά αστεία είπα σε ένα αγοράκι με τεράστια, μαύρα μάτια στα φανάρια Μίνωος και 62 Μαρτύρων γωνία, κάνοντάς το να χαμογελάσει. Κι έπειτα, σου χάιδεψα τα μαλλιά και το μαυριδερό σου μαγουλάκι. Παραξενεύτηκες στην αρχή. Έκανες να τραβηχτείς, μα δεν ήσουνα και σίγουρος. Τελικά, με άφησες να σου προσφέρω απλόχερα δυο βιαστικά χάδια, ανάμεσα στο κόκκινο και το πράσινο φανάρι.

Κι ίσως τελικά, να έκανα μια μικρή διαφορά εκείνη τη μέρα όχι στον κόσμο γύρω μας, μα σε σένα μέσα σου. Ίσως με αυτά τα δυο μου χάδια να κατάλαβες πως τα χέρια δεν υπάρχουν μόνο για να δουλεύουνε, να επιβάλλουνε δείχνοντας με το δάχτυλο ή να δέρνουν. Ίσως με αυτά τα δυο μου χάδια να κατάλαβες πως τα χέρια υπάρχουν και για να αγκαλιάζουμε, να κανακεύουνε, να χαϊδεύουνε. Και κάπως έτσι, σε χαιρέτησα κι έφυγα κι ας ήθελες με το ζόρι να μου κάνεις δώρο ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Δεν τα πήρα. Το μπελά σου θα έβρισκες. Χαμογελούσα όμως, γιατί σου είχα δώσει τελικά κάτι, που κανείς –όσο κι αν προσπαθούσε– δεν θα μπορούσε να στο πάρει.



 
Υ.Γ..Το περιστατικό συνέβη σε κάποια γωνιά του Ηρακλείου Κρήτης.Το μετέφερε σε 'μένα  μια φίλη.
Ταυτιστήκατε με την ιστορία, είμαι σίγουρος.Αν πάλι όχι, την επόμενη φορά που θ' ακούσουμε μια παιδική φωνή να μας ρωτά, <<θα πάρεις;>>, ας δοκιμάσουμε την δική μας αντοχή μπροστά σε  αυτές τις <<τρυφερές>> εικόνες.Αν δεν μας συγκινούν πια  δεν συμμετέχουμε απλώς στην φρίκη.Ίσως να είμαστε η φρίκη η ίδια!
                                                       
 
                                                   
                                                        
 
         
                                                                   

12 σχόλια:

μικρή Μεγάλη είπε...

Συγκινητικό! Πραγματικά είναι παρήγορο που υπάρχουν "μεγάλοι" άνθρωποι που σκέφτονται έτσι! Νόμιζα πως η αθωότητα και η ευαισθησία ήταν προνόμιο μόνο των παιδιών! Είμαι παιδί... και με χαροποιεί ότι δεν είμαι μόνη στον κόσμο των μεγάλων! Ίσως έτσι να καταφέρουμε μια αλλαγή και οι σκληρές εικόνες που μας κάνουν να αισθανόμαστε τόσο άβολα να μειωθούν!
Την καλημέρα μου!

jo. είπε...

..@.μικρή Μεγάλη.δεν ξέρω εάν είσαι μόνη σου στον κόσμο των μεγάλων.Δεν έχω τη σιγουριά να μιλήσω για το τι νοιάζεται ακριβώς αυτός ο κόσμος.Κάποτε που ήμουν μικρότερος δεν σκεφτόμουν έτσι.Δεν υπήρχε τόσος πόνος ή και να υπήρχε δεν κλείναμε τα μάτια μπροστά του.Τώρα συνηθίσαμε.Αυτή η συνήθεια είναι που με τρομάζει.Εύχομαι μεγαλώνοντας να μην το πάθεις κι εσύ.
Την καλημέρα μου..

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

ένα παιδί – εκατοντάδες παιδιά - εκατομμύρια στον κόσμο… και εμάς να μας πιάνει πάντα το πράσινο… ευτυχώς να λέμε και να προσπερνάμε δίχως δεύτερη ματιά, χωρίς καν δεύτερη σκέψη… και αν καμιά φορά τύχει να ρίξουμε ένα βλέμμα να είναι αποστροφής για την εικόνα… την βρώμικη… την παραμελημένη… αυτή η εικόνα της εκμετάλλευσης, της εγκατάλειψης και της αποστροφής… ψιθυρίζουμε τς τς τς τι ενοχλητικό πράγμα και αυτό σε κάθε φανάρι… μετά ησυχάζουμε ανακουφισμένοι γιατί δεν μας αφορά… δεν μας αφορά ένα παιδί – εκατοντάδες παιδιά - εκατομμύρια στον κόσμο…

Dimitris A. είπε...

Τι να πω...;
Καλημέρα!

el.mar είπε...

Νομίζω πως τους περισσότερους μας αγγίζουν τέτοια θέματα...τα βλέπουμε καθημερινά...αλλά τι να κάνεις?Σκέφτομαι οτι αν πάρω,θα πάρει κ αυτός που έχει στείλει τα παιδιά κ θα τα ξαναστείλει,αν δε πάρω πριν τα ξαναστείλει θα τα χτυπήσει..δε ξέρω!
Βλέπεις κ γυναίκες με παιδιά στην αγκαλιά (που δε ξέρεις αν είναι δικά τους) να ζητάνε για να δώσουν στο παιδί? όπως λένε...Σε κάθε γωνιά μια γυναίκα με το παιδί στην αγκαλιά να ζητάει,εκεί πιστεύω μπορείς να πάρεις ψωμί απο το δίπλα φούρνο κ να το δώσεις...Αλλά δε ξέρεις τι πραγματικά κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά!
Σε φιλώ jo!

jo. είπε...

.@..ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ..Και όμως η ζωή μας πια ξεχειλίζει με απάθεια..με αποστροφή.Κι έτσι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετέχουμε κι εμείς στην τραγωδία αυτή.
Σε φιλώ Λύχνε μου.

jo. είπε...

.@.Dimitris A..Καλημέρα και σε 'σένα Δημήτρη μου.Αφού οι εικόνες φτάνουν για να πουν.Εμείς τι να λέμε..

jo. είπε...

.@.el mar..νομίζω ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά.Εχουμε μάθει, έχουμε ακούσει, έχουμε δει, αλλά τα ξεχνάμε μόλις κλείσουμε την πόρτα του σπιτιού μας και δούμε ότι εμείς δεν είμαστε έτσι!
Πάθαμε ανοσία μπροστά στον ανθρώπινο πόνο από όπου και αν προέρχεται αυτός..ότι χρώμα και να έχει.Κι έτσι ανοίγουμε μια τρύπα και χώνουμε το κεφάλι μας μέσα για να μην δούμε τι συμβαίνει.Ομως φαινόμαστε και τότε όλα επιστρέφουν σε 'μας.Τότε είναι που λες..<>.
Σε φιλώ κι εγώ.

Mairaki είπε...

δεν είναι κάτι πρωτάκουστο...και σίγουρα είναι σκέψεις που κάνουμε όλοι...μα τόσος πόνος και μελαγχολία πρώτη φορά βγαίνει...πόσο οδυνηρό είναι να κλέβεις απο ένα παιδί την αγνότητα του..να το εκμμεταλεύεσαι...(έχω ανήψι)...εγώ θα έδινα και την ζωή μου γι αυτά....
...τα έχουν σκληραγωγήσει τόσο πολύ...σε κάποια βλέπεις μια μάσκα..τόσο καλά βαλμένη...σε άλλα μπορείς να καταλάβεις την απόγνωση τους...νομίζεις οτι δεν λυπούνται κι αυτά βλέποντας τα άλλα που πηγαίνουν σχολείο? βλέποντας τις οικογένειες όλες μαζί να κάνουν την απογευματινή τους βόλτα? πραγματικά δεν ντρέπομαι για την κοινωνία μόνον...αλλά κι γι αυτούς τους γονείς....δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να το αλλάξουμε...όμως δεν θέλω να βλέπω καμιά φατσούλα παιδική...θλιμμένη!

Υ.Γ. Χρόνια Πολλά Jo μου...Υγεία πάνω απο όλα!!!

Τζέσσυ είπε...

Xριστός Ανέστη!!!!!!!
Χρόνια Πολλά!!!!!!
Διάβασα την ανάρτησή σου, την ξαναδιάβασα...
Διάφορες σκόρπιες σκέψεις τριγυρνούν στο μυαλό μου τώρα...
Γιατί, γιατί;;;
Στο δρόμο τόσες λυπημένες φατσούλες, τόση μελαγχολία, τόσος πόνος...
Θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μόνοι μας;;;;
Τι να πω;;;;
Συγκινήθηκα πάρα πολύ...

jo. είπε...

.@.Mairaki..αλοίμονο εάν ζούμε ανάμεσα σε θλίψη και δεν κάνουμε τίποτα.Δεν μπορεί κάτι θα έχει μείνει και σε 'μας που να βοηθάει στο τέλος αυτής της θλιβερής εικόνας.
Χρόνια πολλά και σε 'σένα mairaki μου

jo. είπε...

.@.Τζέσσυ..όσες φορές και να διαβάζουμε τέτοια περιστατικά Τζέσσυ πάντα ο πόνος θα είναι ίδιος.Ο ίδιος πόνος τουλάχιστον ας απλώνει τα χέρια μας για ένα χάδι.Ας κάνουμε αυτό το ελάχιστο.
Σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου.
Χρόνια πολλά εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου.